เรื่องราวมันเริ่มต้นด้วยการที่เนิร์ดหนังสือคนนึงดันไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับการท่องเที่ยวอินเดีย แล้วเกิดอยากไปเห็นอินเดียด้วยตาตัวเองจริงๆให้ได้ แต่จะขอไปเที่ยวคนเดียว คนที่บ้านก็คงไม่ให้ไป จะชวนทุกคนไปเที่ยวด้วยกัน เค้าก็ไม่อยากไปกัน แน่ล่ะ อินเดียอาจจะไม่ใช่ประเทศที่ทุกคนอยากไป ภารกิจการขอไปเรียนซัมเมอร์จึงเกิดขึ้น เมื่อแม่บอกว่า ‘จะไปก็ไป แต่จัดการเองละกันนะ’

ตอนนั้นมาณเดือนมกรา จำได้ว่าเพิ่งผ่านปีใหม่มาหยกๆ เราหาข้อมูลจากในอินเทอร์เน็ต ส่วนใหญ่มาจากพันทิป เลยรู้ว่าเมืองยอดนิยมที่เด็กไทยมักจะไปเรียนกันคือเมืองที่ชื่อว่า บังกาลอร์ (Bangalore) เป็นเมืองที่อยู่ตอนใต้ของอินเดีย อยู่ในรัฐคานาตากา (karnataka) ซึ่งเมืองบังกาลอร์เนี้ย เป็นเมืองที่เจริญ ติดอันดับท็อป3ของอินเดีย ทั้งยังเป็นเมืองที่มีรายได้ของประชากรสูงที่สุดในอินเดียเลยทีเดียว เพราะเนื่องจากบริษัทข้ามชาติต่างๆที่เข้าไปลงทุนในอินเดียมักจะมาเปิดออฟฟิตอยู่ในบังกาลอร์ บังกาลอร์จึงได้ชื่อว่าเป็น Silicon Valley of India อีกด้วย ฟังเผินๆแล้วเมืองนี้ ในแง่การความเป็นอยู่ก็คงไม่ต่างจากบ้านเราเท่าไหร่ เพราะมีทั้งเมโทร มีห้าง มีmcdonald มี BurgerKing ถึงแม้เราจะกินอาหารอินเดียไม่ได้ ก็คงรอดตาย การเดินทางก็สะดวกสบาย ด้วยเหตุผลนานัปการเหล่านี้ เราบอกแม่ด้วยความมั่นใจ ‘ยังไงก็อยู่ได้’

ทำวีซ่าเองครั้งแรก...

ด้วยความมึนงงเป็นทุนเดิม บวกกับข้อมูลในหลายๆเว็บไม่ตรงกัน โทรไปสอบถามข้อมูลก็สายไม่ว่างตลอดเวลา เราจึงตรงไปที่ศูนย์ทำวีซ่าด้วยตัวเอง เพื่อพบว่ามีคนจำนวนมหาศาลกำลังรอทำวีซ่า ทั้งคนอินเดีย พระ และฝรั่งที่มาสอบถามข้อมูล ทุกคนดูยุ่งและเดินไปเดินมาอย่างรวดเร็วราวกับกำลังข้ามถนนที่ชิบูย่า เราเหมือนกำลังยืนเอ๋ออยู่กลางสี่แยกและโดนชนไหล่ไปมา สรุปวันนั้นเราได้ข้อมูลมาแค่ว่าให้เอเจนซี่ทำเอกสารให้ดีกว่าเพราะการเตรียมเอกสารมันละเอียดและค่อนข้างยุ่งยาก ซึ่งด้วยความเนิร์ดใส เราก็เชื่อเว้ย และสุดท้ายก็พบว่าเราไม่ต้องไปทำเอกสารพวกนั้นเลย เพราะเราทำวีซ่าประเภท E-Visa ซึ่งเพียงกรอกข้อมูลจากพาสปอต หลังจากนั้นคุณก็จะได้รับอีเมลล์ตอบกลับภายใน48ชั่วโมง ว่าคุณสามารถอยู่ในอินเดียได้60วัน เย้ (สรุปเรื่องเอกสารนั้นก็เสียค่าโง่ไปฟรีๆ แหะๆ)

จองตั๋วเครื่องบินเองครั้งแรก..

หลังจากได้วีซ่า เราก็รีบจองตั๋วเครื่องบิน พร้อมคำนวณ เวลา60วันพอดีเป๊ะ ไม่ขาดไม่เกิน ซึ่งเรามาพบในตอนหลังว่า กูคำนวณผิด... มันเกินมา1วัน! ณ จุดนั้น มันก็เคว้งนิดนึงแหละ ทุกอย่างมันผิดพลาดด้วยความไม่รอบคอบของเราเอง ได้แต่คิดในใจว่าทำไมอุปสรรคมันเยอะเหลือเกินและหวังว่านี่จะเป็นความโชคร้ายครั้งสุดท้ายก่อนถึงวันเดินทาง (และแน่น่อนว่านี่ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย..)

ก่อนเดินทาง เกือบ6เดือนล่วงหน้า เราติดต่อโรงเรียนที่อินเดียไปทั้งหมด4แห่ง ทุกที่ล้วนเป็นที่ที่ได้รับการแนะนำจากในเน็ตล้วนๆ เราหาข้อมูลแต่ละที่ได้ที่ละนิดละหน่อย กดเข้าไปในเว็บที่ไม่ได้อัพเดตมาแรมปีและรีวิวที่เขียนไว้5ปีก่อนหน้า อย่างไรก็แล้วแต่ มีคำตอบกลับจากโรงเรียน2แห่ง ซึ่งพอเราตัดสินใจได้ว่าจะไปที่ไหนและเมลล์ไปอีกรอบ ฝั่งนั้นก็ตอบกลับมาว่า ให้เมลล์ไปอีกที1สัปดาห์ก่อนไป ไม่มีความแน่นอนใดๆให้อุ่นใจทั้งสิ้น จนถึง3วันล่วงหน้าก่อนวันเดินทาง เราบอกข้อมูลรายละเอียดทุกอย่างไปทางอีเมลล์ซึ่งมีความยาวประมาณ1หน้ากระดาษเอสี่ ทั้งวันเวลาไฟลท์บิน ห้องพักที่ต้องการ พร้อมทั้งแนบคำถามมากมายสำหรับชีวิตความเป็นอยู่ที่อินเดีย แต่คำตอบที่ได้รับ กลับมีเพียงแค่ ‘Your room is ready’ ว้อทดูยูมีนนนนนน ห้องพร้อมแล้วมันหมายความว่ายังไง้! ไม่มีความแน่นอนอะไรทั้งนั้นในการเดินทางครั้งนี้ เราเดินทางไปที่โรงเรียนด้วยกูเกิ้ลแมพ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ที่ใส่ความคาดหวังมาจนเต็มใบ และใจตุ้มๆต่อมๆเหมือนกำลังเดินอยู่เชือกที่ข้างล่างเป็นแม่น้ำคงคา (ทำไมต้องแม่น้ำคงคา?) โชคดีที่ในที่สุดเราก็หาที่เรียนเจอและพบว่า ที่นี่เค้าจัดที่อยู่ให้แบบชิวๆ มีบ้านหลายหลังที่เปิดให้เช่าและมีเด็กอย่างเราๆเข้ามาเรียนระยะสั้นสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันอยู่แล้ว เรื่องที่พักเลยไม่ใช่ปัญหาที่ต้องกังวล แต่ถ้าพูดกันตามตรง มึงก็ควรบอกกูก่อนมั้ยล่าา? ไม่ใช่ให้มารู้หน้างานพร้อมใจบางๆแบบนี้!