คำว่า Life Changing Journey ในตอนจบของบทที่แล้วไม่ใช่แค่วลีเปรียบเปรยชิคๆ คือผมได้มี Journey จริงๆ เพราะหนังเรื่อง ลุงบุญมีระลึกชาติ ต้องไปลุยทุ่ง เข้าป่า หมกตัวถ่ายที่ต่างจังหวัดประมาณสี่เดือน ฉิบ...

มีอยู่ครั้งหนึ่ง พี่เจ้ยจะหาหมาพันทางธรรมดาๆ มาเข้าฉาก ทีนี้ตอนไปแคสต์ที่โรงเรียนสอนสุนัข แกไปเจอหมาที่ท่าทางดูดี ไม่ตื่นคนแปลกหน้า แต่ดันขนยาวไปหน่อย พี่เจ้ยเลยอยากเห็นว่าถ้ามันถูกตัดขนสั้นจะมีรูปร่างหน้าต่างเป็นยังไง ซึ่งการจะไปตัดขนหมาโดยยังไม่ได้เซ็นสัญญาว่าจ้างเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ ผมเลยเสนอตัวไปถ่ายรูปหมาตัวนั้น และเอามานั่งรีทัชภาพจากหมาขนยาวให้เป็นหมาขนเกรียน นั่งงมโฟโต้ช็อปอยู่นานแสนนาน รีทัชขนหมาออกไปทีละหย่อมๆ สิริรวมเวลางมทั้งหมดประมาณห้าชั่วโมง นั่งจ้องคอมพ์จนตาแฉะ นิ้วแทบล็อค กดปริ๊นต์ภาพออกมาสวยงามเอาไปให้พี่เจ้ยดู

สอง—กั้นรถ

ด้วยความที่ทีมงานจะอยู่ไกลกันพอสมควรในแต่ละตำแหน่ง ยกตัวอย่างเช่น ทีมอาร์ตฯ สแตนด์บายอยู่ที่หนึ่งเผื่อต้องแก้ไขรายละเอียดใดๆ ในฉาก ทีมคาเมราอยู่กับเซ็ตกล้องทั้งหมดคอยดูเฟรมดูแสง ทีมคอสตูม และเมคอัพอยู่กับนักแสดงคอยเตรียมเข้าฉาก ผู้กำกับนั่งอยู่หน้ามอนิเตอร์เพื่อดูเฟรมรวมทั้งหมด ซึ่งทุกคนที่อยู่กันคนละที่ต้องสื่อสารผ่านวอ...ที่กูชาร์จไฟไม่เข้า

พอพักกลางวัน พี่เจ้ยคงเห็นผมเคว้งคว้างเลยเข้ามานั่งกินข้าวและคุยด้วย

ความจริงคือ ถนนที่ผมไปกั้นเป็นแนวถนนนอกหมู่บ้านไกลๆ ตำบลหนองเนินม่วง (ชื่อสมมติ) รถไม่ได้เยอะขนาดนั้น นานๆ ทีจะผ่านมาสักคัน ส่วนมากผมเลยได้แต่นั่งเฉยๆ หรือไม่ก็นั่งเขี่ยกิ่งไม้บนดินไปเรื่อย เซนสัสๆ (ตอนถ่ายทำเรื่องนี้สมาร์ตโฟนยังไม่แพร่หลายเท่าไหร่ด้วย จะแอบจับโปเกมอนหรือถ่ายภาพทุ่งนาสไตล์มินิมัลแล้วโพสต์ถ้อยคำคิดครุ่นอุ่นเหงาก็ไม่ได้) จังหวะนั้นผมจึงเคว้งคว้างเลยครับ มองไปเห็นกองถ่ายอยู่ไกลลิบ (ยิ่งกว่าตั๋วถูกสุดของคอนเสิร์ตเกาหลี) เริ่มคิดฟุ้งซ่านเป็นฉากๆ ความหมายของเราคืออะไร เราเรียนจบมาทำไมกัน เพื่อนๆ ทำอะไรอยู่ คิดไปก็เหงาไป และเป็นธรรมดา เมื่อไม่พอใจกับปัจจุบัน เราก็จะเริ่มฝังตัวเองลงในอดีต ผมเริ่มคิดกลับไปตอนที่เรียน ตอนที่หยิบกล้องถ่ายรูปมาถ่ายใหม่ๆ คิดถึงชีวิตมหา’ลัยไรัสาระ ชีวิตเด็กฟิล์มเห่อหมวยแบกกล้องง่อยๆ นั่งรถไฟชั้นสามออกไปถ่ายหนังต่างจังหวัด คิดถึงตอนนั้นจัง ถึงจะเละแค่ไหน แต่เราก็ยังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ เละเทะไปกับเรา ดูตอนนี้สิ ณ ถนนนอกหมู่บ้านเส้นหนึ่งในจังหวัดขอนแก่น ผมแม่งไม่เหลือใครเลย แม้แต่รถก็ไม่มีผ่านมาให้กั้น กูมาถ่ายหนังเรื่อง ลุงบุญมีระลึกชาติ กลายเป็นลุงเบ๊นระลึกชาติไปซะงั้น โอ้ ชีวิต...เบ๊น: “...พ่อมึงสิ!”

ผมรัวหมัดใส่ลุงจนหมอบไปกับพื้นแล้วละเลงตีนใส่ไม่ยั้งโทษฐานมาทำตัวเป็นปราชญ์ชาวบ้านพูดจาชิคๆ