ระหว่างกำลังหาที่นั่งอยู่นั้นเสียงเปียโนก็ดังขึ้น นอกจากสถานที่จะดีแล้วมีเปียโนสดให้ฟังด้วย! ค่าอาหารนี่แพงที่บรรยากาศด้วยแน่ๆ 

อิ่มท้องกันแล้วก็ได้เวลาออกเดิน พิพิธภัณฑ์นี้แยกนิทรรศการออกเป็นยุคและวัฒนธรรมของประเทศต่างๆเลยค่ะ  

เวลาเดินผ่านนิทรรศการจัดแสดงรูปปั้นในยุคต่างๆจะมีคนมานั่งสเก็ตช์ภาพ หรือบางทีเห็นเป็นคลาสนั่งเรียนกันตรงนั้นเลยก็มี

เดินไปสักพักก็เห็นป้ายติดว่าจะมีการแสดงดนตรีสด แต่กำหนดเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมง จะเดินกลับมาห้องนี้ถูกมั้ยละเนี่ย 

พิพิธภัณฑ์นี้นอกจากจะมีรูปปั้นแบบที่จั่วหัวไว้แล้วยังมีอีกหลายนิทรรศการเลย มีทั้งแฟชั่น, ดนตรี, งานเพ้นท์กระจก, งานเหล็กดัด, ระฆังในยุดต่างๆ ฯลฯ

หลังจากเดินจากห้องนู้นโผล่ห้องนี้แบบไม่มีแผนที่ติดตัว มองนาฬิกาอีกทีก็ใกล้ได้เวลาของการแสดงดนตรีสดแล้ว ด้วยอะไรไม่รู้แต่ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาฟังได้แบบทันเวลาพอดี 

หลังจากดื่มด่ำกับดนตรีแล้วก็ได้เวลาเดินต่อ ว่าแต่เมื่อกี้เดินถึงไหนแล้วนะ เดินไปก็คิดไปจนมาโผล่ห้องเดิมได้ในที่สุด อยู่ดีเซ้นส์ด้านทิศทางก็กลับมาทำงานเฉย แหม ตอนอยู่ไทยนี่แค่เดินในห้างยังนึกว่าเขาวงกต

ขาเริ่มประท้วง(อีก)แล้ว การหักโหมมาเดินหนัดจากที่ปกตินั่งแหมะหน้าคอมทั้งวันนี่มีทั้งข้อดีข้อเสีย ข้อเสียก็อย่างที่บอกคือความเมื่อย ยิ่งถ้ากลับบ้านตอน rush hour แล้ว อย่าได้พูดถึงที่นั่งในทูบ แค่มีที่ยืนก็ดีแล้ว แต่ความเมื่อยก็มีข้อดี น่องเหลวของเรามีกล้ามขึ้นมาบ้างจากกงานนี้เลยค่ะ //ปาดน้ำตา ซาบซึ้ง

ว่าจะกลับๆแล้ว ตาก็เหลือบไปเห็นห้องนึง เห้ย! ทำไมไม่เคยเดินอ่ะ เราว่าเราเก็บชั้นล่างหมดแล้วนี่ ไม่ได้การแล้ว เดินวนๆหาทางเข้าด่วนๆ 

สรุปแล้ว ทางเข้าห้องนี้ไม่ได้ลึกลับแต่อย่างใดค่ะ เราเดินผ่านทางเข้ามันไปเอง ความเป๋อนี้ 5555555

พอเดินเข้าไปเทียบกับรูปปั้นทั้งหลายแล้ว รู้สึกตัวเองตัวเล็กไปอีก แถมพอได้เห็นงานแต่ชิ้นใกล้ ยอมใจกันรายละเอียดจริงๆ (เห็นรูปปั้นไกลๆนั่นหน้าคุ้นๆกันรึเปล่า นั่นรูปปั้นจำลองเดวิดเองค่ะ ไปเดินวนตั้งหลายรอบแน่ะ)

อิ่มหนำสำราญกับการเดินพิพิธภัณฑ์พอสมควรเลย นอกจากการเดินดูนิทรรศการแล้ว ยังเครื่องเล่นต่างๆด้วย ทั้งการออกแบบโมโนแกรมของตัวเอง มีตัวอย่างครอเซ็ตให้ลองใส่ ถุงมือชุดเกราะทหารให้ลองใส่ สนุกมากๆเลย