23 พฤษภาคม 2561

9.30 น. รอรูมเมท อาบน้ำ

สวัสดีตอนเช้า

เรา นักศึกษาปีสาม ผู้ไม่อยากอ่านหนังสือสอบไฟนอล พอๆกับ อยากทำอะไรก็ได้ เพื่อหลบเลี่ยงการอ่านหนังสือ และการเพ้อเจ้อกับอนาคตอันใกล้ ดูท่าจะเป็นตัวเลือกมาแรงสำหรับตอนนี้

14 วัน ก่อนไปภูเก็ต

"เก็บกระเป๋าได้เลยค่ะคุณหนู"

 สองเดือนที่แล้ว ไลน์จากอาจารย์ท่านหนึ่งในเอกของเราเด้งขึ้นมาในโทรศัพท์แบบไม่ตั้งตัว และนั่นเป็นสาเหตุชั้นดี ในการดับสิ้นสมาธิการเรียนที่อยู่ตรงหน้า เราเดินออกจากห้องเรียนเพื่อจบธุระทางโทรศํพท์ และข้อความไลน์ของอาจารย์ ได้ยืนยันว่าปิดเทอมนี้ เราได้ที่ฝึกงานเป็นโรงแรมใหญ่ โรงแรมหนึ่งที่จังหวัดภูเก็ต

ความรู้สึกตอนนั้น คือ ดีใจมาก ใจเต้นแรงแบบที่การวิ่งรอบสนามให้ไม่ได้ ความรู้สึกปะปนไปหมด ดีใจที่ได้ที่ฝึกงานตามต้องการ ดีใจที่ได้ไปภูเก็ต เพราะตัวเองชอบทะเลมาก แต่ไม่เคยไปไกลเกินสมุย แต่ลึกๆเรากำลังดีใจที่แพลนการหนีกำลังเป็นจริง ดีใจที่จะได้ห่างจากที่ๆยืนอยู่บ้าง 

แต่โดยรวม มันเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับประสบการณ์ที่กำลังมาถึง เรียกได้ว่า ที่ฝึกงานเราตอนนี้กำลังโอบอุ้มความรู้สึกดีๆจากเรา ทั้งๆที่ยังไม่เคยคุ้น เราพร้อมจะเต็มที่และ step out of comfort zone เพราะ ถ้าว่าตามความจริง ที่นี่ก็คงจะไม่ใช่เราแบบสุดๆ  เรานิ่งและหวง privacy แต่ที่นี่จะลบอัตตาที่ว่ามาทั้งหมด ท้าทายมากใช่มั้ยหล่ะ  ที่เราต้อง service แขก ร่าเริง active แบบที่งัดทั้งชีวิตรวมกันอาจไม่พอ สำหรับงานนี้ แต่ข้อเดียวที่เรามั่นใจว่ามีพอ และงานก็ต้องการ คือเปิดใจ และทน ทนทั้งกายทั้งใจเลยแหละ.. 

ในท้ายที่สุดแล้ว เรามีคำถามกับตัวเองมากมาย   "ความอดทนของเราจะพอมั้ย" "ยิ้มที่เตรียมจ่ายจะพอสำหรับแขกหรือเปล่า" ไม่มีใครตอบได้ นอกจากรอเวลาให้พ้นสองสัปดาห์นี้ไป คำตอบของความสงสัย จะถูกเฉลย และprivacy ที่รักษาไว้ จะต้องบอกลาหรือไม่ ต้องรอดู

 สุดท้ายนี้ เป็นกำลังใจให้มนุษย์ทำงานและนักศึกษาผ่านไฟนอลไปด้วยกันค่ะ

P.S. Phuket, do not be too cruel to Mild.