วันนี้ฉันได้เจอกับปีศาจตนหนึ่ง

           หลายคนอาจพอได้ยินคำเล่าลือกันมาตั้งแต่ยังเด็กว่า ปีศาจมีตัวสีดำทะมึนแฝงกายอยู่ในเงามืดของบ้าน บ้างก็ว่ามันมีดวงตาสีแดงราวกับไฟนรก บ้างก็ว่ามันมีเขี้ยวแหลมคมไว้กัดฉีดร่างของมนุษย์ผู้โชคร้าย และอื่น ๆ อีกมากมายที่ฉันไม่ได้ยกตัวอย่างมาพูดถึง

           แต่ปีศาจที่ฉันเจอมันไม่เหมือนกับที่เคยฟังกันมาราวกับนิทานก่อนนอนกล่อมเด็กหรอกนะ

(ฉันก็ไม่แน่ใจว่าทำไมถึงเล่าเรื่องเจ้าชายปราบปีศาจเพื่อไปช่วยเจ้าหญิงในปราสาทมาเป็นนิทานกล่อมเด็กนอน ที่สำคัญ ทำไมเด็กถึงหลับลงกับเรื่องราวอันโหดร้ายแบบนั้น เอาเถอะ เรื่องนี้เก็บไว้เป็นประเด็นมาคุยกันในครั้งต่อไปแล้วกัน)

          เธออาจสงสัยว่าฉันเจอกับปีศาจแบบไหนมา มันน่ากลัวกว่าที่นิทานกล่อมเด็กหรือไม่ มันเป็นเรื่องน่าสนใจพอ ๆ กับเนื้อเรื่องภาคต่อไปของหนังสือที่ชอบอ่าน แต่ก็น่าเบื่อพอ ๆ กับคำบ่นของแม่ที่ปลุกคนขี้เซาอย่างฉันให้ตื่นตอน 6 โมงเช้าเลยล่ะ

          เพราะอะไรอยากรู้ไหม?

          เพราะว่าปีศาจตนนั้น

          มันก็คือ

          .

          .

          .

          ฉันเอง