ก้อนของสิ่งปฏิกูลในร่างกายเคลื่อนตัวขึ้นมาอัดเเน่นที่คอหอย กายของเธอสั่นสะท้าน เย็นเฉียบวูบวาบโดยเฉพาะปลายนิ้วมือทั้งสองข้าง ปฏิกูลก้อนนั้นไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนไปไหน ยังคงหยุดแน่นิ่งที่ลำคอของเธอ 

เธอกระวนกระวายคว้าขวดน้ำขึ้นดื่มอย่างมูมมาม น้ำหลายสายทะลักออกจากปากของเธอ กระฉอกลงมาที่คางของเธอ เลอะเลื่อนลงสู่ลำคอเล็กเรียว ไหลลงสู่เสื้อยืดของเธอ และไม่นานต่อมา เสื้อยืดของก็เกิดรอยคราบเกลือเป็นดอกดวง รอยคราบที่อาบชะโลมใจด้วยความทุกข์เมื่อครู่ก่อน

เธอกอดเข่าอยู่บนเก้าอี้ตัวน้อย แต่ไม่น้อยไม่กว่าตัวเธอ                            ร่างผอมโซที่เพิ่งทุเลาจากอาการป่วยไข้ แต่ใจของเธอไม่ได้ทุเลาสิ่งใดเลย

" ทำไมฉันจึงเป็นทุกข์แบบนี้ " เสียงสั่นเครือแผ่วเบาเปล่ง ในห้องเงียบๆ 

ทฤษฎีว่าด้วยปรัชญาทั้งหลายแหล่ที่เธอเพียรศึกษา ไม่อาจนำพาสิ่งใดในช่วงเวลานี้ เธอกลั่นประมวลหาเหตุผลด้วยสติที่ไม่เสถียร เพื่อที่ใจของเธอจะไม่ต้องแบกรับภาระจนหนักเกินไป เพื่อที่เธอจะได้ถ่ายเทความทุกข์ของเธอออกบ้าง แต่ก็ด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่ให้ระบบป้องกันตัวเองทำงานหนักเสียจนเธอทิ้งภาระความผิดทั้งหมดไปที่ผู้อื่น เธออยากทุเลา แต่ไม่อยากเข้าข้างตนเอง เธอไม่อยากป้ายสีขาวบริสุทธิ์ให้ตนเอง และละเลงสีแห่งความอับปางให้ผู้อื่น