โควิดนี่ทำให้เราเรียนรู้วัฒนธรรมการกินของคนอังกฤษพอสมควรเลยนะว่าคนเขาชอบเลือกกินอะไรเป็นหลัก อาหารพวกแป้งดูเป็นอะไรที่คนชอบมาก พาสต้าเกลี้ยงแป้งสาลี แป้งสารพัดชนิดเกลี้ยงทุกอย่างจบงานนี้คนอังกฤษหลายคนคงเป็นเชฟขนมหวานกันเพียบ ดีไม่ดีอาจจะมีเมนูขนมปังหรือเค้กสูตรใหม่จากแรงบันดาลใจโควิดก็ได้

เราเป็นคนชอบขนมปังปอนด์มากชอบทำแซนวิชหรือไม่ก็เอามาปิ้งเรียกได้ว่าเป็นอาหารหลักของเราในการมาอยู่ที่นี่ก็ว่าได้แต่ในช่วงหนึ่งเดือนแรกเราไม่เคยไปแย่งซื้อทันเพราะคนมักจะไปต่อคิวกันตั้งแต่ซุปมาเก็ตเปิดภาพคนเบียดเข้าร้านที่แชร์กันทั่วทวิตเตอร์พาให้เราสยองดังนั้นเวลาที่เราเลือกไปซื้อของมักเป็นเวลาสิบเอ็ดโมงไม่ก็บ่ายสองเพื่อเลี่ยงเจอคนเยอะแต่ร้านโล่งๆ ก็เท่ากับชั้นโล่งๆ เหมือนกันเรายืนเหม่อมองชั้นขนมปังที่วางเปล่าแล้วก็อดจะเซ็งไม่ได้ตอนนี้สิ่งที่ซื้อง่ายกว่าเห็นจะเป็นข้าวหรือเส้นก๋วยเตี๋ยวสารภาพว่าเราแทบไม่ได้ทำอาหารไทยหรือแนวเอเชียเลย กินข้าวไม่น่าจะเกิน 5 ครั้งในครึ่งปีเพราะขี้เกียจแล้วก็ชอบอาหารที่นี่ด้วย

ที่น่าสงสารปนขำคือเพื่อนชาวอังกฤษของเราไปแย่งซื้ออาหารหมวดหมู่“แป้ง” ยอดฮิตจากคนอื่นเขาไม่ทันเลยได้ของแปลก(สำหรับฝรั่ง) มาแทน

“ผมได้ข้าวเหนียวมาสองถุงเขียนว่ามาจากประเทศไทยด้วยนะ ผมเอาไปทำอะไรดี ทำข้าวผัดกับปลาซาดีนดีมั้ย”ข้อความ whatapps ที่เขาส่งมาแปลไทยได้ประมาณนี้ล่ะ

              “เฮ้ย ข้าวเหนียวมันเหนียวจริงๆนะแล้วปกติมันใช้วิธีพิเศษในการหุงด้วยถ้านายจะหุงในหม้อหุงข้าวต้องแช่ข้าวข้ามคืนเลยนะ ไม่ก็อย่างน้อยสองชั่วโมง”

              “นี่เราต้องแช่ก่อนเพื่อให้ข้าวเหนียวมันเหนียวเหรอ”

              เออนายก็ช่างมีจินตนาการเนอะตัวเราเองถึงจะชอบข้าวเหนียวมาก แต่เราเป็นคนสกิลการทำอาหารต่ำไม่เคยจะหุงเองเลยซักครั้ง ที่แนะนำไปก็คือแอบ google ตอบ อายจังคือที่จริงรู้แค่ว่ามันต้องมีวิธีพิเศษคนละแบบในการหุงข้าวเจ้าน่ะ

              “ไม่งั้นข้าวอาจจะแข็งนะปกติเวลาฉันกินที่เมืองไทยคนขายจะนึ่งในภาชนะพิเศษสำหรับทำข้าวเหนียวโดยเฉพาะเลยนะแต่นายมีแค่หม้อหุงข้าวก็ต้องแช่”

              “โอเค เคล็ดลับคือห้ามเตรียมข้าวเหนียวกินเวลาหิวเพราะต้องเตรียมนาน” นั่นแหละบทสรุปของเขาล่ะแต่จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่ได้อัพเดทเลยนะว่าสรุปข้าวเหนียวสองถุงนั้นลงเอยแบบไหนหรือยังตั้งเป็นที่ระลึกไว้ดูต่างหน้าอยู่

              อีกอย่างที่เรางงมากที่หายไปจากชั้นคือเกลือเราไม่ได้จะซื้อหรอกเพราะส่วนตัวซื้อเกลือกระปุกใหญ่มาตั้งแต่มาถึงใหม่ๆจนหกเดือนยังใช้ไม่ถึงหนึ่งส่วนสี่เลยมั้งแต่บังเอิญเหลือบไปเห็นตะกร้าของคนอื่นเห็นมีเกลือขวดละกิโลคนละสามสี่กระปุกเห็นแล้วเราก็งงเหลือเกิน เพราะอาหารก็ไม่ได้ใช้เกลือเยอะมากมาย อาหารที่นี่ออกจะแนวจืดๆเสียด้วยซ้ำ จะเอาไปดองทำไข่เค็ม กิมจิหรือเนื้อแดดเดียวก็ไม่น่าใช่ที่นี่ถ้าจะตากเนื้อแดดเดียวคงต้องตากกับฮิตเตอร์ไม่ก็เครื่องอบผ้า

พยายามถามคนอังกฤษเท่าที่รู้จักก็ไม่มีใครรู้จะถามคนในซุปเปอร์มาเก็ตด้วยกันก็ใช่ที่เลยต้องพึ่งอากู๋อีกแล้ว เห็นบรรดาข่าวปลอมแนะนำให้กลั้วคอกับน้ำเกลือบ้างเอาเกลือมาถูพื้นฆ่าโควิดบ้าง เขาคงซื้อกันด้วยเหตุผลนี้ล่ะมั้งคิดแล้วก็เศร้านิดหน่อยนะ ความกลัวนี่ทำให้สภาพจิตใจปั่นป่วนรวมทั้งเหตุผลตรรกะหายไปเลยนะ ของพวกนี้ไม่ได้ช่วยอะไรเลยนอกจากความสุขทางใจรุ่นพี่ที่น่ารักของเราคนนึงก็ดื่มน้ำทุก 15นาทีเพราะเชื่อว่าเชื้อโควิดจะถูกล้างลงกระเพาะแล้วตายไปฟังดูดีแต่เดียวก่อนเชื้อหลักมันติดต่อทางทางเดินหายใจหรือเปล่ากว่าน้ำจะล้างโควิด เชื้อตัวดีอาจจะวิ่งเข้าปอดไปสองสามรอบแล้ว

              ก่อนเหตุการณ์นี้จะเกิดเรามีโอกาสได้ไปนั่งดูการตรวจผู้ป่วยนอกแล้วก็เดินตามดูคนไข้ในด้วยเรารู้สึกเลยว่าคนไข้หลายคนที่นี่มีความรู้เกี่ยวกับตัวโรคของตัวเองดีมาก พูดศัพท์แพทย์แบบเรารู้เลยว่าเขาพูดด้วยความเข้าใจไม่ใช่แค่จำมาพูดหรือบางคนเวลาปรึกษาหมอเขาก็พูดด้วยเหตุผลที่ดีจนเรารู้สึกประทับใจแต่พอสถานการณ์คับขันดูเหมือนมันจะกดดันจนเราพยายามยึดเหนี่ยวความหวังอะไรก็ได้ที่จะพอให้เราได้สบายใจอย่าว่าแต่คนทั่วไปเลย เพื่อนของพ่อที่หมอยังส่งข้อความลูกโซ่ให้ดื่มน้ำส้มเพราะส้มเป็นกรดฆ่าเชื้อโควิดได้

              ว่าแต่คนอื่นแม้แต่ตัวเราเองก็มีซื้อของที่เราจ้องมองมันนานวางแผนจะกินก็ไม่ได้กินซักทีก็คือแสปมแสปมก็คล้ายแฮมแต่กินแล้วอ้วนกว่ามากเรียกได้ว่ามีไขมันเป็นส่วนประกอบหลักอะไรดลใจให้เราซื้อมาก็ไม่รู้ทั้งที่ก็อ่านข้างกระป๋องแล้วนะว่าแคลอรี่มันสูงจุกอกแค่ไหนแต่ก็ยังบ้าซื้อมาหลายคนอ่านถึงตรงนี้อาจจะคิดว่าเฮ้ยกักตัวนะ ภาวะลำบากคิดอะไรมากมายเรื่องแคลอรี่ แต่สำหรับเราตั้งใจไว้แล้วออกจากกักตัวนี้เราจะกักตัวแบบสุขภาพดีไม่ให้ใครมาว่าเราได้ที่เราดื้อไม่กลับประเทศ ซิกแพ็คคือต้องมางานนี้คือแค่ไอ้แสปมสองกระป๋องนี่เราคิดสลับซับซ้อนมากคิดว่าจะแบ่งกินจะได้ไม่อ้วนมากก็กลัวมันเก็บไม่ได้นานหลังเปิดกระป๋องจะกินไม่หมดเหลือทิ้งก็กลัวโลกร้อน ยังดีที่หอเรามีที่วางให้คนเอาอาหารที่ตัวเองคิดว่ากินไม่ทันมาวางเป็นกองกลางให้คนหยิบไปได้สุดท้ายเจ้าแสปมของเราก็ได้ไปนอนเล่นบนชั้นวางอยู่สองวันก่อนจะมีคนมารับเป็นเจ้าของต่อไปเฮ้อ โล่ง