ความต้องการของมนุษย์มีอยู่ไม่กี่อย่าง
นอกเหนือจากปัจจัยสี่สิ่งที่มนุษย์ต้องการก็คือ ความรัก
ไม่ใช่ทุกคนที่จะสมหวังในความรัก
ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความรักที่ราบรื่น

อย่างน้อยก็ไม่ใช่กับ คัง ดงโฮ และ ไล ควานลิน

‘ โรมิโอแอนด์จูเลียต ‘ ประสบพบเจอกับความรักที่ไม่สมหวังเช่นใด

 ควานลินกับดงโฮคงพบเจอไม่ต่างกัน

หลายปีก่อน

ดงโฮเจอควานลินที่งานพรอมของโรงเรียน
ดงโฮเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายที่มาเข้าร่วมงาน
ส่วนควานลินเป็นคณะกรรมการนักเรียนที่เตรียมงาน 

คอยสอดส่องดูความเรียบร้อยของงาน


น้ำพุสวรรค์ที่ตั้งอยู่กลางงานเป็นพรอพเสริม

ที่คณะกรรมการต่างลงความเห็นกันว่า ‘ควรมี’
เพื่อไม่ให้งานดูน่าเบื่อจนเกินไป

แต่ทุกอย่างผิดคาด .. ไม่มีใครสนใจน้ำพุงี่เง่านี่เท่าที่ควร


ควานลินยืนหน้าบูดอยู่หน้าน้ำพุอย่างอดไม่ได้
เมื่อรู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง ร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นทันที
และเขาก็พบเจอผู้ชายคนหนึ่ง

 ผู้ชายคนที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเจ้าตัว

ซึ่งในตอนนี้กำลังจ้องตนอยู่ตรงข้ามกับฝั่งที่เขายืนอยู่


แค่สบตากันก็เหมือนถูกดึงดูดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
หัวใจเต้นระรัวดังแข่งกับเสียงเพลง
คัง ดงโฮ เองก็เป็นไม่ต่างจาก ไล ควานลิน


ความรักก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ
คิดว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี
แต่ไม่ ไม่ใช่อย่างที่คิด


ทั้งคู่พบว่าครอบครัวของตนต่างฝ่ายต่างก็เกลียดกัน

เมื่อสองครอบครัวไม่ถูกกัน 

จำเป็นหรือที่รุ่นลูกจะต้องเกลียดกันด้วย
ไม่มีทาง



รักต้องห้ามนี้ไม่ควรจะเกิดเลยด้วยซ้ำไป
แต่ในเมื่อความรักมันห้ามกันไม่ได้
กว่าจะรู้ตัวทั้งคู่ก็ถลำลึกยากเกินจะถอนตัว


เพิ่งเข้าใจคำว่าเป็นหนึ่งเดียวกันก็ในวันนี้
วันที่ได้เป็นของกันและกันโดยสมบูรณ์แบบ


การหนีตามกันครั้งที่สามนี้เกิดขึ้นกลางดึก ขณะที่ทุกคนในบ้านพากันหลับใหล
พบร่างผอมบางกำลังปีนออกจากหน้าต่างห้องนอนอย่างเร่งรีบ
หากไม่รีบ คงโดนจับได้เช่นทุกๆครั้งเป็นแน่
ส่วนด้านล่างมีคนโตกว่ายืนรออย่างร้อนใจ


ตุบ !


เสียงเท้าของควานลินกระทบกับสนามหน้าหญ้าบ้าน
ดงโฮหันไปตามต้นตอของเสียงก็พบคนรักของเขายืนอยู่ไม่ไกล
ด้วยความรัก ด้วยความคิดถึง อดไม่ได้ที่จะวิ่งเข้าไปกอด
สูดกลิ่นกายของคนรักเข้าเสียเต็มปอด
หอมเหลือเกิน ไล ควานลิน หอมไปทั้งตัว


“ไปเถอะ เดี๋ยวมีคนตื่นมาเห็น”
“แน่ใจนะหลิน”
“ถ้าไม่แน่ใจ ผมจะหนีเป็นครั้งที่สามทำไม” เด็กหนุ่มเอียงคอตอบด้วยอย่างมุ่งมั่น
ประทับจูบลงบนกลีบปากบางรุกล้ำเข้าไปตักตวงความหวานเอาไว้ให้มากเท่าที่ทำจะทำได้ในขณะนี้

เพราะไม่รู้ว่าควานลินจะโดนพาตัวกลับไปเมื่อไร
และถ้าวันนั้นมาถึง คัง ดงโฮ คงไม่รอดอย่างที่ผ่านมา

ละจูบออกมาจากกลีบปากบางอย่างน่าเสียดาย
ก่อนจะพากันปีนกำแพงบ้านออกไปเงียบ ๆ


สำเร็จแล้ว
สำเร็จเหมือนทุกครั้งที่เคยหนีตามกันไป
เพียงแค่ไม่รู้ว่าวันไหน ร่างบางข้างกายของเขาจะถูกพรากไปอีก


“หลินง่วง”
“นอนไหม”
“หลินไม่นอน ถ้าพี่ไม่นอน”
คนตัวเล็กในอ้อมกอดงอแงเมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ไม่ยอมหลับเสียที 

เพราะเขารู้ดีว่าทุกครั้งที่หนีมาด้วยกันดงโฮไม่เคยหลับสนิทอย่างที่ควรจะเป็น

“งั้นพี่จะนอน โอเคไหม”
“อยู่ด้วยกันไปแบบนี้..สัญญาได้ไหม”
“พี่สัญญา”
ประทับจูบที่หน้าผากมนหนึ่งครั้งเพื่อย้ำคำสัญญาที่ได้ให้ไว้


“หลินรักพี่ที่สุดเลยนะ”
“พี่รู้ครับ เหมือนกันนะ”


แน่นอนว่ามันไม่ถูกต้อง
แต่ใครจะอยากจะให้ความรักโดนกีดกัน

แม้รู้ว่าวันนึงจะต้องจากกันอยู่ดี
แต่อะไรมันจะสำคัญเท่ากับตอนที่ได้อยู่ด้วยกัน

ชะตากรรมพวกเขาคงไม่ต่างอะไรจากโรมิโอและจูเลียตในตอนจบ

รักต้องห้าม เปรียบเสมือน ยาพิษ
แม้จะรู้ดีว่าผู้ใดที่ได้ลิ้มลองจะต้องตาย
แต่ใครจะสน ถ้าได้อยู่ด้วยกัน มันก็คุ้มที่จะลอง

จริงไหม :)