DAY23 - Sunflower ( i miss u )
#jayxfictober
Couple : dongho x kuanlin



เคยได้ยินตำนานดอกทานตะวันไหม
หากดอกทานตะวันเป็นสัญลักษณ์ของรักที่มั่นคง
ไลควานลินก็เปรียบเสมือนดอกทานตะวัน
ที่ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ไม่เคยหันมองผู้ใดนอกจากคังดงโฮ



เหงา
โดดเดี่ยว
ท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตาบนท้องถนนของเมืองหลวง กลับทำให้ร่างบางที่อยู่ในชุดโค้ทตัวหนาสีน้ำตาลยิ่งเหงาขึ้นไปอีก



ไม่ชินสักที
วันแล้ววันเล่าที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆ อยู่อย่างไร้ซึ่งจุดหมายในชีวิต
ตั้งแต่ไม่ได้เจอ คัง ดงโฮ ชีวิตของควานลินเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง



ไม่มีฝ่ามืออุ่นๆคอยกุมมือบางในวันที่อากาศหนาว
ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดที่อุ่นแสนอุ่นนั้นอีก



นานแค่ไหนแล้วนะ
นานจนควานลินเกือบจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำ



“ ควานลิน วันนี้ไปฉลองกันไหม “
“ ไม่ดีกว่าครับ พอดีมีนัดแล้ว “
ร่างบางปฏิเสธรุ่นพี่ที่นับถือในที่ทำงานไป อยากไปน่ะก็อยากไปอยู่หรอก
แต่เพราะควานลินมีนัดนี่นา นัดสำคัญที่พลาดไม่ได้เป็นอันขาด



เพราะคังดงโฮกำลังรอเขาอยู่
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ควานลินยังคงให้ความสำคัญกับดงโฮเป็นอันดับหนึ่งมาตลอด



ไลควานลินรักคังดงโฮมาก
มากพอๆกับที่คังดงโฮรักไลควานลิน



‘ พี่รักลินนะ แต่งงานกัน ‘
‘ ฮึก แต่งก็ได้ “
มือหนาคู่เดิมเกลี่ยน้ำตาที่ไหลเปื้อนหน้าแก้มใส จูบซับหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าอย่างแผ่วเบา


เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของควานลิน



แหวนเรียบไม่มีลวดลายแต่ด้านในกลับถูกสลักชื่อที่มีแต่เขาทั้งคู่รู้ความหมายของมัน
‘ L&K ‘
แหวนวงนั้นถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของควานลิน
‘ ชอบไหม ‘
‘ ลินชอบ ชอบที่สุดเลย ‘
ไม่นานควานลินก็จมอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายตรงหน้า ชายที่เขารักมากที่สุด



‘ อยู่ด้วยกันไปตลอดเลยนะลิน โอเคไหม ‘
‘ แน่นอนอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันนะ ‘
แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่ความรู้สึกตอนสวมแหวนครั้งนั้นไลควานลินไม่มีวันลืม
มันมีความสุขจนล้นอก ดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่



คิดถึงจัง
พรุ่งนี้เจอกันนะครับพี่ดงโฮ




สัญญาที่ผมเคยให้ไว้กับคุณ ผมไม่เคยลืมนะ
แต่ทำไมคุณกลับลืมสัญญานั้นแล้วล่ะ
ทำไมคุณถึงทิ้งผมไป ทำไมถึงปล่อยผมไว้คนเดียวแบบนี้



ร่างบางกระชับเสื้อโค้ทตัวหนา ก้าวเท้าเข้ามายังสถานที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง
สถานที่ที่นัดเจอกับคังดงโฮคนรักของเขาตลอดช่วงปีสองปีมานี้
ควานลินมั่นใจว่ามันเงียบสงบจนไม่มีคนมารบกวน แต่ก็ดีแล้ว เพราะพี่ดงโฮไม่ชอบเสียงดังเท่าไรนัก



ร่างบางหยุดยืนที่หน้าหลุมศพที่อยู่บนเนินเล็กๆแห่งหนึ่ง
ป้ายหินตรงหน้าสลักชื่อไว้ว่า
DONGHO K.



มือเรียวปัดใบไม้แห้งที่ตกลงมาปกคลุมป้ายหินออกจนเกลี้ยง แล้วจึงวางช่อดอกไม้เล็กๆลงบนป้ายหินแทน
นี่แหละ นัดสำคัญของไลควานลิน



“ ลินมาแล้ว มาตามนัดแล้วนะครับ “
มือขวาขยับมากุมมือซ้ายเอาไว้สอดประสานกันไว้แน่น ทำทุกอย่างให้เหมือนกับตอนที่ดงโฮยังอยู่



“ ลินคิดถึงพี่ คิดถึงพี่จริงๆนะ”
“ สองปีแล้ว ลินยังลืมพี่ไม่ได้เลย “
“ แน่ล่ะ ก็ลินไม่อยากลืมนี่ “
สายลมเอื่อยไหลปะทะเข้ากับใบหน้าหวาน ใบไม้ปลิวไหวตามสายลมก่อนจะร่วงลงสู่พื้นดังเดิม



เป็นแบบนี้เสมอ
เหมือนเป็นสัญญาณจากคังดงโฮ
เพื่อที่จะบอกให้ควานลินรู้ว่า ‘เขารับรู้การมาของร่างบาง’



“ พี่ได้ยินลินใช่ไหม ฮึก “
คิดว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ทุกทีที่มายืนอยู่ตรงนี้ มันก็อดไม่ได้จริงๆ
ความคิดถึงที่มีต่อคังดงโฮมันเพิ่มมากขึ้นทุกวัน ทำไมไม่ลดน้อยลงไปตามกาลเวลาเลยนะ



“ ลินจะมานะ มาหาพี่ทุกปี “
“ ฮึก พี่จำแหวนวงนี้ได้ไหม “
ควานลินโชว์มือซ้ายมีแหวนวงงามสวมอยู่หน้าป้ายหินสลักชื่อ
“ แหวนวงที่พี่ให้ลินไง ลินไม่เคยถอดเลยนะ “
จะถอดได้ยังไง ในเมื่อความทรงจำระหว่างเรามันเยอะแยะขนาดนี้



ถ้าจะให้ถอดแหวนวงนี้ออก
แหวนวงที่คังดงโฮเป็นคนสวมให้กับมือ
เมินซะเถอะ .. ไม่มีทาง



“ ลินรักพี่เหมือนเดิมนะครับ “