ไล ควานลิน ขี้หึงขี้หวงเป็นที่หนึ่ง
อะไรที่เป็นคังดงโฮ ไลควานลินก็หวงทั้งนั้นแหละ
เมื่อไรจะรู้ตัวบ้างว่าการกระทำใจดีของตัวเองมันมีเสน่ห์มากขนาดไหน


หงุดหงิด


ร่างบางนั่งดูรีรันรายการย้อนหลังจบแล้วถึงกับหัวร้อนขึ้นมาดื้อๆ
ภาพในทีวีปรากฏชายร่างหมีสวมหมวกสีดำกำลังสอนรุ่นน้องร้องเพลงด้วยรอยยิ้ม



มีความสุขมากมั้ง



แต่รอยยิ้มนั่นเป็นของควานลิน
ของควานลินแค่คนเดียวเท่านั้น


น่าหงุดหงิดว่ะ



“ หลิน เป็นไรหน้าบูดเชียว “
คนโตกว่าสังเกตเห็นหน้ายุ่งเหยิงของควานลินแล้วก็อดสงสัยไม่ได้
แต่ถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะมีอยู่แค่เรื่องเดียว ....



“ ใจดีจังเลยเนอะคนเรา “
นั่นไง ว่าแล้วเชียว เกรี้ยวกราดอีกแล้ว



“ โถ่ คนดีไม่เกรี้ยวกราดสิครับ “
“ อย่ามาแตะนะ ! “
พิษรักแรงหึงมันช่างน่ากลัวยิ่งนัก แต่ควานลินหารู้ไม่ว่าการกระทำของตัวเอง
มันไม่ได้ต่างไปจากลูกแมวเด็กที่กำลังขู่ฟ่อเลยสักนิด
ไม่น่ากลัว แต่กลับรู้สึกว่าน่ารัก



ใบหน้าหวานบึ้งตึงคิ้วขมวดชิดติดกัน ปากกระจับเชิดขึ้นพร้อมๆกับดวงหน้าหวานนั่น



เมียงอนก็ต้องง้อสิครับ



นั่งลงชิดกับร่างบางพร้อมดึงร่างเล็กๆมากอด ไม่วายขัดขืน มือเล็กๆผลักอกแกร่งออกอย่างแรง
แต่สุดท้ายก็แพ้แรงคังดงโฮอยู่ดี ร่างบางจมอยู่ในอกแกร่งนานแสนนานดงโฮก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย



“ อึดอัด ปล่อยดิ “
“ ไม่ปล่อยหรอก พบเด็กขี้หึงนั่งอยู่ตรงหน้า “
“ เออ ! ขี้หึงแล้วทำไม ! “
“ ไม่ทำไมครับคนดี “



ก็พอจะรู้อยู่ว่าควานลินหึงและหวงตัวเองขนาดไหน ไม่ได้มองว่าน่ารำคาญ แต่กลับมองว่าน่ารักมากกว่า
รายการถูกเอามารีรันแบบนี้แน่นอนว่าโมเม้นระหว่างดงโฮกับเด็กฝึกคนอื่นๆ .. ควานลินต้องเห็นแน่นอน
แต่ดงโฮไม่ได้คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้นเลย



เพราะเขามีควานลินอยู่แล้วน่ะสิ



“ หงุดหงิดอ่ะ ยิ้มกว้างไรเบอร์นั้นเหรอถามจริง “
“ ก็ต้องยิ้มสิครับ จะให้พี่หน้าบึ้งเหรอ “
เกยคางไว้ที่ไหล่มนกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูขาว ผ่อนลมหายใจใส่เป็นช่วงๆส่งผลทำให้ร่างเล็กในอ้อมกอดขนลุกซู่ขึ้นมาทันที



“ ล แล้วแค่สอนร้องเพลงต้องจับมือด้วยงั้นดิ “
“ จับมืออะไร เขาเรียกไฮไฟว์ต่างหาก “
“ เฮอะ “
คนโตกว่ากระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก เมื่อเห็นว่าควานลินยังไม่หายจากอาการที่เรียกว่าหึงและหวง



“ ทีกับหลินพี่ไม่เห็นจะสอนร้องเพลงบ้าง “
“ หลินเป็นแร็ปเปอร์ไม่ใช่เหรอ หืม “
ประสานฝ่ามือหนาเข้ากับมือเรียวเล็กพร้อมใช้นิ้วโป้งไล้ไปตามมือบางอย่างจงใจ
หวังให้ควานลินเย็นลง สักนิดก็ยังดี



“ แต่หลินก็ร้องเพลงได้ !!! “
“ หึงหน้าดำหน้าแดงหมดแล้วเนี่ย “
ดงโฮจิ้มนิ้วไปที่แก้มใสๆเพื่อหยอกล้อ บีบเบาๆด้วยควานเอ็นดู
ควานลินเวลานี้น่ารักเป็นบ้าเลย



“ เลิกงอนนะครับ เดี๋ยวสอนร้องเพลงก็ได้ “
“ จริงนะ “
ตาแป๋วๆเปล่งประกายขึ้นทันทีเมื่อดงโฮให้สัญญาว่าจะสอนร้องเพลงบ้าง
ริมฝีปากที่เคยเชิดขึ้นตอนนี้กลับปรากฏยิ้มบ้างๆขึ้นแล้ว



“ จริงสิ “
“ น่ารักมากครับ “
ควานลินกดจูบเบาๆบนริมฝีปากของอีกฝ่าย พร้อมส่งยิ้มน่ารักมาให้



ก็เขาอารมณ์ดีแล้วนี่นา
ไม่หงุดหงิดแล้ว



ควานลินไม่ต่างอะไรจากเด็กหวงของเล่นเล่นสักนิด
ขี้หวง ขี้หึง แต่ก็รักดงโฮไม่น้อยอยู่หรอก



“ ถึงพี่ไม่สอน พี่ว่าหลินก็ร้องเพลงได้ดีนะ “
“ หือ ร้องอะไรอ่ะ “
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากหยัก
รอยยิ้มที่ไลควานลินรู้ว่ามันไม่ธรรมดาเลยจริงๆ


“ ก็ลินร้องให้พี่ฟังอยู่ทุกคืนเลยไม่ใช่เหรอ “
“ .... “
“ ร้องเสียงดังซะด้วย “



นั่นมันไม่ใช่ร้องเพลงแล้ววววว ไอ้พี่โฮบ้า



“ คืนนี้ร้องให้พี่ฟังอีกนะครับ “
“ ปล่อยสิ อุ้มทำไมเนี่ยย “



เสือก็คือเสืออยู่วันยังค่ำ ถึงลูกแมวตัวเล็กเกรี้ยวกราดมากแค่ไหน ดงโฮก็ปราบได้อยู่ดี