วันนี้ตอนที่เรากำลังพยายามเขียนวิจัยมันมีความรู้สึกนึงวูบขึ้นมา จนต้องมาบ่นขิงบ่นข่าในนี้:

ทำไมเราต้องมาเจอปัญหาอะไรแบบนี้ เจอแบบนี้ก็ท้อนะเฮ้ย ปัญหางานวิจัยที่เจอตอนนี้ เปรียบแล้วคงอารมณ์แบบ เราอยากทำเค้กก้อนใหญ่สามชั้นสวยๆเป็นการสั่งลาแต่ที่ปรึกษาบอกสั้นๆว่า "ผมไม่มีสูตร ทำแค่แพนเค้กก็พอ จะได้เสร็จเร็วๆไม่อยากได้ใบรับรองไวๆเหรอ" 

สตั๊นจนหมดไฟ!! มันต่างกันมากนะ สิ่งที่หวังกับสิ่งที่ได้ ทั้งกระบวนการ ความยากง่าย รูปลักษณ์ ดูแล้วไม่น่าจะทดแทนกันได้เลย นอกจากกินได้เหมือนกัน.. 

แต่ไม่รู้เรียกว่าโชคดีได้มั้ยตอนกำลังหมดไฟ เชฟที่โคตรจะเชี่ยวชาญเรื่องขนมอบโดยเฉพาะเค้กก็ยื่นมือมาช่วย หลังจากได้รับรู้ถึงปัญหาของเรา เชฟบอกเราว่า "มันต้องใช้เวลานานหน่อยนะ กว่าจะเก่ง ลองคุยกับที่ปรึกษาว่าเค้ายอมมั้ยถ้าคุณขอยืดเวลาออกไป"

 

ถึงวันที่ที่ปรึกษานัดดูวัตถุดิบ เราลองเอ่ยปากขอร้องที่ปรึกษาเรื่องขอเวลาเพิ่มดู แต่อ้าปากไปได้หน่อย ที่ปรึกษามัดมือชก นัดกำหนดการส่งแพนเค้กให้เร็วที่สุด เรายอมรับ วินาทีนั้นไม่อยากพูดอะไรต่อ ลืมแม้กระทั่งจะพูดเรื่องขอดึงเชฟทำขนมอบมาช่วย 

ตอนนี้เราเลยหนักใจมาก กลัวเชฟคิดว่าเรายังไม่พยายามด้วยตัวเอง หรือดิ้นรนมากพอ เครียดจนคิดบทพูดให้ซอฟท์ๆไม่ได้เลย ยังไม่รู้จะเล่าให้เชฟฟังยังไงโดยที่ปรึกษาเราดูไม่ผิด ดูมีเหตุผล เพราะใจเราอยากทำให้ดีที่สุด คิดแบบเดียวกับเชฟ เพราะไม่แน่ใจว่าเราจะมีโอกาสอยู่ในวงการทำขนม ได้อบเค้กแบบที่เคยฝันได้อีกหรือเปล่า... นี่แหละปัญหาที่หลบหน้า ไม่กล้าเดินหน้าทำอะไรต่อไป แม้แต่การลงพื้นที่วิจัย

เอาจริงๆ เรายอมรับว่าปัญหานี้ เราก็มีส่วนผิด เลือก Adviser ที่สไตล์ต่างกันและมีเป้าหมายต่างกันมาก แต่ด้วยจำกัดของจำนวนบุคลากร ตัวเลือกเลยน้อย ไม่ได้มีให้เลือกเยอะ อีกปัญหาจากที่เราย้อนมองดูตัวเอง มองว่าปัญหาสำคัญอีกอย่างหนึ่ง คือ ตัวเราเอง เพราะเราค่อนข้างติสต์และดื้อมากเวลาทำงานวิชาการ ปกติจะเจออาจารย์ที่ปรึกษาในแนวปล่อยให้เราได้เติบโต โต้เถียง และเชื่อในตัวเรา 

แต่ที่นี่ค่อนข้างจะถือขนบเยอะ และถืออาวุโสมากเถียงได้แต่ต้องไม่หลุดออกจากกรอบหรือล้ำเส้นที่อาจารย์กำหนด และผลสุดท้ายคือออกเดินตามทางที่อาจารย์เลือกให้ และรีบๆจบรับใบไปกันได้แล้ว

ซึ่งความเป็นจริงมันไม่ผิดหรอก แต่เราอึดอัด เราหมดไฟถึงขนาดที่ไม่ได้ขอทุนทำวิทยานิพนธ์เลย เหมือนในใจมัวแต่คิดว่า ถึงทำไปร้อย ที่ปรึกษาจะเอาแค่ 50 งานเราคงไม่ใช่ตัวเรา ไม่ขอแล้วกัน

วันนี้เลยออกจะหัวร้อน และสะเทือนใจนิดๆ

*เราเป็นเด็กอ้วนชอบเปรียบทุกอย่างกับของกิน?

เค้กสามชั้นและแพนเค้กสามชิ้น = Thesis