* Incident Report คือรายงานที่พนักงานโรงแรมต้องทำเพื่อส่งเป็นหลักฐานให้กับ

ต่อมา ผมค้นพบว่าแคชเชียร์ชื่อมยุรีเป็นผู้หญิงเซ็กซี่ เครื่องแบบก่อนเวลาทำงานคือกางเกงเลเอวต่ำสีแสบกับเสื้อยืดเอวลอยโชว์สะดือ มีกระเป๋าคาดเอวยี่ห้อไนกีสี้แดงคาดไขว้ลำตัว แคชเชียร์ชื่อมยุรีคือผู้หญิงที่พูดเหี้ย ห่า และคำหยาบทุกคำในโลกนี้ได้อย่างไม่เคอะเขิน หัวเราะเสียงดัง และกินทุกอย่างได้โดยไม่เคยโอดครวญว่าจะลดความอ้วน และที่สำคัญที่สุด แคชเชียร์ชื่อมยุรีเป็นคนกวนตีน จบ

ดูเหมือนว่าหลังจากนั้นเราจะบังเอิญเจอหน้ากันบ่อยขึ้นเรื่อยๆ จากที่เจอหน้ากันเฉพาะตอนถ่ายเอกสารก็เจอกันแถวล็อคเกอร์ เจอกันแถวห้องยูนิฟอร์มตอนเบิกชุดพนักงาน เจอกันในแคนทีน

และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เวลาพักกินข้าวกลายเป็นช่วงเวลาสำคัญสำหรับผม เพราะผมจะลุ้นให้ได้กินข้าวพร้อมกับเธอเสมอ

จากคนละโต๊ะ คนละมุมห้อง กลายเป็นคนละมุมโต๊ะ และกลายเป็นกินข้าวพร้อมกัน

ผมไม่ได้รู้สึกซับซ้อนอะไรกับผู้หญิงคนนี้ ผมแค่อยากเจอเธอบ่อยๆ จนถึงเจอกันให้บ่อยที่สุด

จากที่เจอกันเฉพาะที่ทำงาน เราเริ่มนัดเจอกันข้างนอกบ่อยขึ้น

ผมชอบตัวเองเวลาหาข้ออ้างในการนัดเจอมยุรี ไม่ให้ดูเป็นการขอเดตอย่างเป็นทางการได้

เวลากลับบ้านเราใช้บริการบีทีเอสทั้งคู่ มยุรีจะลงสถานีพร้อมพงษ์ ผมลงสถานีพระโขนง แต่พอกลับบ้านพร้อมกันทีไร ผมชอบชวนมยุรีนั่งบีทีเอสย้อนไปที่ปลายสาย (หมอชิต) เพื่อที่จะได้นั่งบีทีเอสด้วยกันนานๆ

วันที่ 25 กรกฎาคม 2547 ผมขอเธอเป็นแฟน

เรากลายเป็นเพื่อนสนิทของชีวิตกันและกันตั้งแต่ตอนนั้น

อยู่กับมยุรี ผมไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ดีขึ้น ไม่จำเป็นต้องพยายามอะไร รักกันเหมือนคู่รักทั่วไป และพูดจากันเหมือนเพื่อนสนิททั่วไป (ช่วงที่คบกันแรกๆ เราเรียกสรรพนามแทนกันว่า ‘กู-มึง’ ด้วยซ้ำ)

เราทะเลาะกันหลายครั้ง เราเกือบเลิกกันหลายครั้ง แต่เราก็รักกันมากขึ้น

คืนหนึ่งผมขอเธอแต่งงาน

เออ พูดให้ถูกคือไม่ได้ขอด้วยซ้ำ มันเป็นแค่บทสนทนาธรรมดาๆ ที่เกิดขึ้นตอนผมเดินไปปิดไฟห้องนอน แล้วกลับมาเอนหลังลงนอนข้างๆ มยุรีเหมือนทุกๆ วัน

“เค้าว่าเรามาแต่งงานกันเถอะ”

“เออ เอาดิ”

แค่นั้น

ผมพานายทองไปพบพ่อแม่ของมยุรีเพื่อสู่ขอ

พูดให้ถูกคือไม่ได้เป็นการ ‘สู่ขอ’ ด้วยซ้ำ แต่เป็นการบอกเล่าแบบเรียบง่ายให้ผู้หลักผู้ใหญ่ฟังมากกว่าว่าเราสองคนคบกันมานานแล้ว และผมจะอยู่กินกับผู้หญิงคนนี้อย่างเป็นทางการแล้วนะ

ไม่มีการถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง ไม่มีงานหมั้น ไม่มีสินสอด ไม่มีงานแต่ง

ผมไม่เชื่อในสิ่งเหล่านั้น

งานแต่งงานสำหรับผมคือการที่เราไปขอให้คนแปลกหน้ามาอนุญาตให้เรามีพิธีการในวันนั้นวันนี้ ด้วยประโยคที่ว่า “วันนี้ฤกษ์ดี แต่งวันนี้นะ” เพื่อให้เราจ่ายเงินแสนจัดงานแต่งงาน เพื่อที่เราจะได้ใส่ชุดที่ไม่ใช่ตัวเอง อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง

ทำไมเราต้องเอาเงินมหาศาลมาใช้เพื่อวันวันเดียว แทนที่จะนำเงินเหล่านั้นไปใช้ให้นานกว่านี้

ผมนำเงินที่ควรจะใช้ ‘จัดงานแต่งงาน’ ไปเที่ยวญี่ปุ่นกับมยุรีสิบวัน

วันที่ 25 กรกฎาคม 2554

ครบรอบเจ็ดปีที่เราคบกัน

เราจดทะเบียนสมรสกันอย่างเป็นทางการ

ตอนนั้นเราเพิ่งมีบ้านและมีแมว (ตั้งสามตัว)

มีลูกสักคนก็น่าจะเป็นเรื่องดี