เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Oh My Black LeopardZeya
Chapter.2 : เฮ็กซ์
  •                               *** นิยายทั้งหมดนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้นนะคะ ***
                           ** สร้างขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละคร พฤติกรรม สถานที่และเหตุการณ์ในเรื่อง ** 
                               ** เป็นเหตุการณ์สมมติ มิได้พาดพิงถึงองค์กร วิชาชีพ หรือกลุ่มบุคคลใดๆ **

    89/1 ถนนเพร็พ  2 ชม.  

                ฉันอยู่หน้าบ้าน 2 ชั้นหลังนึงมา 2 ชม.แล้ว นั่งลงที่ฟุตบาทหน้าบ้านเล่นกับเจ้าเหมียวจรจัดสีส้มที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ รอเจ้าของบ้านปรากฎตัว แต่ก็ไม่มีวี่แววมา 2 ชม.แล้ว หรือเขาจะลืมกันนะ อากาศข้างนอกเย็นสบายดีอยู่หรอกแต่ก็มีลมหนาวพัดมาบ้าง โชคดีที่ฉันใส่ผ้าพันคอไว้หละนะ 

               ฉันนั่งมองกุญแจในมือตัวเองมา 10 นาทีแล้วว่าฉันควรจะรอตามารยาทหรือเข้าไปเลยกันดีนะ เพราะคนที่เดินผ่านไปมาตามถนนเริ่มจะเข้ามาทักฉันแล้วว่ามาทำอะไรตรงนี้ ก็กลัวว่าแทนที่ฉันจะได้เข้าบ้านจะต้องไปเข้าสถานีตำรวจแทนหนะสิ

                  อั๊ก....พอกันทีในเมื่อฉันได้รับสิทธิ์เข้าถึงข้อมูลในมือทำไมฉันต้องรอนานขนาดนี้ด้วยนะ ฉันไม่ได้จะมาขโมยของสักหน่อย ฉันแค่จะเข้าบ้านเอง ปิดโหมดคนมีมารยาท 5 นาที 

    แกร๊ก 

                      ฉันไขประตูเข้าใาในบ้าน 2 ชั้นที่นั่งรอจนตูดอุ่นึ้นมากเลย ในบ้านค่อนข้างคลีนเฟอร์นิเจอร์ไม่มากเน้นสีขาว-เทาดูสะอาดตา ฉันกวาดตามองหาเจ้าของบ้านชั้นล่างแต่ดูเหมือนว่าจะไม่อยู่แถวนี้ ฉันเลยยกกระเป๋าเดินทางใบเดียวที่ใส่ทุกอย่างขึ้นไปบนชั้นสอง และมองหาห้องที่น่าจะเป็นห้องของฉัน ชั้นบนมี 2 ห้องที่ประตูอยู่ตรงข้ามกันแต่อยู้โซนหน้าบ้าน อีก2 บานหลังเป็นห้องน้ำและห้องว่างเล็กๆอยู่ 1 ห้อง เอาหละฉันต้องมาเดาว่าห้องไหนคือห้องของฉะนกันแน่แต่ประตูทั้ง2บานเป็นสีขาวสะอาดเหมือนว่าจะเป็นห้องเปล่าเลย ฉันชักไม่แน่ใจแล้วฉันเข้าผิดบ้านรึเปล่า  

    ฉั                 นทิ้งกระเป๋าเดินทางของตัวเองไว้หน้าบันได เพื่อเดินเข้าไปเปิดประตูเช็กว่าห้องไหนคือที่ๆฉันต้องเข้าไปกันแน่ เอาหละขวาหรือซ้าย แต่ดูเหมือนว่ามันค่อนข้างจะเงียบมากๆเลย สักห้องนึงจะต้องเป็นของเจ้าของบ้านและ ห้องที่เหลือก็คือห้องของฉันไง เอาหละ ห้องขวาก่อนเลยละกัน!!!  และฉันจะต้องเอาหูแนบกับประตูเพื่อให้แน่ใจก่อนว่าฉันจะไม่เข้าผิดห้อง 

    อืมม.. ห้องขวา............... เงียบสนิทเลย   จับลูกบิดแล้วค่อยๆหมุนเบาๆซิ ถ้าห้องนี้มีเจ้าของต้องล็อกแน่ๆ เพราะเขาอาจจะกำลังหลับก็ได้ เพราะฉันกดออดทุกๆ10นาทีก็ยังไม่มีใครมาเปิดประตูให้เลยนี่หน่า เอาหละ กระจกวิเศษ ช่วยบอกข้า  เถิดว่านี่คือห้องของฉัน!!!!!  บิด!!!! 

    >___<  งึบ 

    อ๊ะ .______. ?  ไม่ได้ล๊อก ไม่กึกเลย งั้นแสดงว่า ... 

    อะ 0_0 !?  

            พอได้มองไปรอบๆห้องแบบเต็มตาแล้ว ห้องนี้สีขาวพื้นปูด้วยพรมสีเทาเข้ม ในห้องมีไฟ LED สีม่วงที่ติดตามขอบล่าง โต๊ะคอมแบบจัดหนักจัดเต็ม คอมPCตั้งโต๊ะจัดแบบอลังการ ตัวท็อปที่แรงที่สุดตอนนี้เลยนี่หน่า โห....เขารู้หรอว่าฉันทำงานอะไรก็เลยจัดห้องและของดีๆแบบนี้ให้ฉันเลยหรอ ดูเป็นคนใจดีกว่าที่คิดนะเนี่ย แต่เอ๊ะ มีไมค์โครโฟน...เอ๊ะ ฉันเขียนแค่โค้ดนี่ ทำไมถึงต้องซื้อไมค์ตัวใหญ่ขนาดนี้ ปกติเวลาประชุมฉันก็ใช้แค่ไมค์หูฟังไอโฟนตลอดเลยนะ ฉันเดินเข้าไปสำรวจ desk ที่โคตรอลังการถึงกับต้อง 

    =x= !? โอ้......หลีเชร้ดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!  

           นี่มันไม่ใช่ห้องฉันสักหน่อยนี่หน่า!!!!   หน้าจอมีโปรแกรมที่ใช้สตรีมเต็มไปหมด โอ้ไม่นะ!!! 
    กล้องง!!! เว็บแคม!!! โฮหลีชีท!!! ฉันรีบย่อตัวลงข้างหลังเก้าอี้เกมส์มิ่งแล้วหมอบคลานออกจากห้องไปให้เร็วที่สุด จากนั้นก็รีบคว้ากระเป๋าเดินทางที่หนักโคตรๆลงบันไดแบบรู้สึกเบาสุดๆ

    สับตีนแตกออกไปนั่งจ๋องนอกบ้านแบบเดิม ฉันควรจะทำยังไงกับสิ่งที่เห็นเมื่อกี้ กล้องไม่ได้เปิดอยู่ใช่ไหมนะ แต่เห็นได้ชัดว่า ใครบางคนกำลังสตรีมแต่กดพักเกมส์ไว้อยู่ ขอให้เขาไม่ได้เปิดกล้องด้วยเถอะนะ ไม่งั้นแย่แน่ๆเลย บ้าจริง!!! ฉันจะทำยังไงดี!!!T0T  


    20.30 หน้าบ้านเลขที่ 89/1 ถนนเพร็พ 
                 ฉันยังคงนั่งจ๋องอยู่หน้านบ้าน ฉันตอบคนที่เดินผ่านไปว่าฉันทำกุญแจบ้านหาย กำลังรอให้พ่อเอากุญแจสำรองมาให้ จนไม่มีใครมายุ่งกับฉันแล้ว เจ้าเหมียวก็เดินหายไปแล้ว ท้องฟ้าก็มือ ไฟถถนในหมู่บ้านก็เริ่มสว่าง โชคดีที่อากาศหนาวจนไม่มีแมลง หรือฉันมาผิดวันกันแน่นะคืนนี้ต้องไปนอนในโรงรถหรือสวนหลังบ้านดีหละ ให้ตายสิ!!  

       ฉันนั่งกอดเข่าพิงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่อย่างสิ้นหวังกับอารมณ์ที่สงบนิ่งสุดๆ เย็ยพอๆกับอากาศหนาวนี่เลย  

    แกร๊ก!! 

    " ลิเลีย....ยาดา...... รึเปล่า?" 
     
                  เสียงทุ้มที่ได้ยินมาจากด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากความง่วงแล้วดีดตัวลุกขึ้นทันที ฉันหันหลังไปมองเจ้าของเสียงด้านหลัง ก็พบกับผู้ชายผมสีดำยาวมัดครึ่งหัว ผิวขาว ยืนอยู่  

    ..นี่นะหรอ... เขาคนนั้น  เขาคนนั้นจริงๆหรอ........ 

    "ใช่ค่ะ ฉัน....ลิเลีย ยาดา" 

    "ฉันเฮ็กซ์.....เฮกเตอร์   เลคแฮน" 

    "......." 

    "เข้ามาสิ..  " 


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in