"ผม แมว และการเดินทางของเรา" เป็นนวนิยายบอกเล่าเรื่องราวการเดินทางระหว่างสองชีวิต คือ "มิยาวากิ ซาโตรุ" ชายหนุ่มใจดีเจ้าของอดีตแมวจรที่บาดเจ็บและเขาเก็บมาเลี้ยง พร้อมตั้งชื่อให้ว่า "นานะ" แมวแสนฉลาดที่จะเป็นผู้บันทึกเรื่องราวต่อจากนี้ แล้วพาเราไปรู้จักกับซาโตรุ และความผูกพันระหว่างทั้งสองคน และระหว่างพวกเขากับโลกใบนี้มากขึ้น

ห้าปีหลังจากที่ซาโตรุเก็บนานะมาเลี้ยง พวกเขาได้ออกเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ ทั่วญี่ปุ่นเพื่อหาคนที่จะรับเลี้ยงนานะคนใหม่ ซาโตรุมีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจบอกเล่าให้คนอื่นทราบได้ แต่เขาไม่พร้อมจะเลี้ยงนานะอีกต่อไป และต้องการใครสักคนมาดูแลนานะต่อ เรื่องราวเล่าผ่านมุมมองของนานะ สลับกับมุมมองของเหล่าบรรดาเพื่อน ๆ ที่ซาโตรุเดินทางไปเยี่ยมเยือน ทำให้เราได้เห็นเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างผู้เล่ากับซาโตรุมากขึ้น เช่น โคสุเกะ เพื่อนสมัยประถม เรื่องเพื่อนสมัยมัธยม ทุกคนต่างมีเรื่องราวผูกพันอยู่กับซาโตรุ และได้เจอซาโตรุในช่วงเวลาที่ต่างกัน ทุกคนต่างได้รับบทเรียนบางอย่างจากการได้พบเจอซาโตรุ (ซึ่งตัวซาโตรุไม่เคยรู้เลยว่าได้กลายเป็นบทเรียนมีค่าให้เพื่อนไปหลายคนแล้ว) และตัวซาโตรุเองก็ได้พบเจอผู้คนมากมายที่อ่อนโยนต่อเขา ไม่ต่างจากที่เขาอ่อนโยนต่อนานะเลย

ในแต่ละบทจะแบ่งเป็นรายงานย่อย ๆ ของนานะ จบหนึ่งสถานที่ก็จะเปลี่ยนบทไป การเล่าเรื่องผ่านแมวก็แปลกใหม่ดี เมื่อนานะเป็นแมวที่ฉลาดล้ำโลก (เหลือเกิน) ความหยิ่งแบบแมว ๆ และความคิดกวน ๆ ทำให้รู้สึกหมั่นไส้อยู่ตลอดเวลา (แต่ก็น่ารักมาก ๆ) แมวจรผู้แสนถือตัวแต่ยอมลงให้กับมนุษย์อย่างซาโตรุเป็นความสัมพันธ์ที่น่ารักดี และเพราะซาโตรุไม่เคยทอดทิ้งนานะเลย นานะจึงอยู่เคียงข้างซาโตรุอยู่เสมอ

บทที่เราชอบที่สุดคือบทที่ 2 เรื่องราวของโยชิมิเนะ เพื่อนสมัยมัธยมต้นที่ครอบครัวมีปัญหา หลายประโยคกระทบใจจนต้องอ่านไปหยุดไป แต่ก็ทำให้เห็นสภาพสังคมเมืองของคนญี่ปุ่นชัดเจนดี ดูเหมือนว่าคนญี่ปุ่นจะมีอุดมคติของครอบครัวแบบที่ พ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า แม้ในความเป็นจริงสภาพสังคมเมืองจะทำให้พ่อแม่แทบไม่เจอหน้าลูกเลยก็ตาม และมันก็สร้างแผลใจให้คนเป็นลูกจริง ๆ

อ่านถึงบทสุดท้าย น้ำตาไหลจริง ๆ ถึงจะมีคนบอกว่าอ่านแล้วมีซีนให้ร้องไห้ แต่ก็ไม่นึกว่าตัวเองจะร้องไห้ไปด้วย เป็นความอบอุ่นปนเศร้าอย่างบอกไม่ถูก แต่รู้สึกไม่แปลกใจเลยที่มันกลายเป็นหนังสือขายดีแล้วเอามาต่อยอดเป็นหนังได้ เป็นหนังสือที่ดีจริง ๆ นะ

(ไม่รู้จะพูดอะไร จุกอยู่ เพิ่งอ่านจบ เห้อ 555555555555 T-T)