(เพิ่งได้อ่านเล่มที่ 4 ของปี...)

บุพเพสันนิวาส... ชื่อนี้ได้ยินจากเพื่อนมานานมากแล้ว จริง ๆ แล้วคุณรอมแพงเองก็เป็นนักเขียนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง เรามีเพื่อนสนิทที่เป็นแฟนคลับงานเขียนของเขาแล้วเคยพูดถึงบ่อยให้ฟังบ่อย ๆ แต่ด้วยปกติไม่ใช่คนอ่านนิยายไทยเลยไม่ได้สนใจหยิบมาลอง ทว่าหลังจากละครที่ดัดแปลงจากบทละครนี้ออกอากาศไปแล้วได้รับความนิยมมาก ก็อดสนใจจะอ่านต้นฉบับไม่ได้ และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้เราตัดสินใจซื้อมือสองจากในอินเทอร์เน็ตมาอ่าน (ณ เวลาที่อยากอ่านนั้น เล่มที่ตีพิมพ์เกลี้ยงแผงหมดแล้ว)

บุพเพสันนิวาสเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับ "เกศสุรางค์" หญิงสาวจากยุคปัจจุบันที่ประสบอุบัติเหตุ และเมื่อฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนมาอยู่ในร่างของ "การะเกด" สตรีนางหนึ่งในสมัยแผ่นดินสมเด็จพระนารายณ์ เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นจากตรงนั้น เมื่อการะเกดขอให้เกศสุรางค์ช่วยทำกรรมดีเพื่อเพิ่มผลบุญให้ตน เกศสุรางค์จึงต้องพยายามปรับตัวดำเนินชีวิตอยู่ในยุคที่แตกต่างจากที่ยุคที่เธอเกิดกว่าสี่ร้อยปี

เราไม่ค่อยได้อ่านนวนิยายอิงประวัติศาสตร์เท่าไหร่ เลยไม่มีตัวเปรียบเทียบว่ามีเรื่องอื่นที่ดีกว่านี้ไหม แต่พล็อตประเภทเดินทางข้ามเวลาก็มีอยู่มาก เช่น ทวิภพ (ซึ่งไม่เคยอ่าน เคยแต่ดูละครเวทีสั้น ๆ และละครที่แพนเค้กแสดง ซึ่งก็ลืมหมดแล้ว) สำหรับเรา บุพเพสันนิวาส ค่อนข้างเอื่อย เพราะตัวละครหลัก (นางเอก) ไม่ได้มีจุดประสงค์หรือภารกิจที่จะทำอะไรสักอย่าง อย่างทวิภพนางเอกยังพยายามจะช่วยแก้สถานการณ์กับฝรั่งเศสด้วยความรู้ของตน แต่บุพเพสันนิวาส เกศสุรางค์ไม่ได้มีเป้าหมายหลักว่าต้องมาแก้ไขอะไร ชีวิตวัน ๆ หนึ่งของนางคือการสู้รบปรบมือกับอคติของคนรอบข้าง พยายามแก้ต่างให้การะเกด ประยุกต์หาอะไรรอบตัวมาปรับให้เข้ากับสิ่งที่ตนคุ้นเคยในยุคปัจจุบัน (เช่น พยายามทำกางเกงใน เรื่องมะม่วงน้ำปลาหวาน แม้กระทั่งกุ้งย่างน้ำจิ้มซีฟู้ด /พูดแล้วหิว) แต่เรื่องพวกนี้ก็กลายเป็นความสนุกได้เหมือนกัน พอมาจินตนาการว่า ถ้าเป็นตัวเราจะทำอะไรในยุคนั้นบ้าง

ส่วนที่เราชอบที่สุดของนิยายเรื่องนี้คือการตีความตัวละครที่เป็นบุคคลในประวัติศาสตร์ เช่น พระเพทราชา หรือคอนสแตนติน ฟอลคอน หนังสือหลายเล่มเขียนให้ฟอลคอนเป็นตัวร้ายชนิดที่ชีวิตไม่เคยทำสิ่งดีใด ๆ เลย แต่ย่อมมีเหตุผลหรือมุมบางอย่างที่เราไม่รู้ ที่ทำให้พระนารายณ์ชื่นชอบในตัวของชาวต่างชาติคนนี้ บุพเพสันนิวาสเขียนให้ตัวละครเป็นสีเทา ทำให้เราต้องหยุดคิดว่า จริง ๆ ประวัติศาสตร์ก็เป็นเพียงมุมหนึ่งที่ผู้เขียนหนังสือถ่ายทอดออกมา ย่อมมีด้านที่เราไม่รู้อีกมากมาย

อีกอย่างที่ชอบของเรื่องคือ ความสมเหตุสมผล รอมแพงวางโครงเรื่องไว้ค่อนข้างเป็นระบบ มีเหตุผลรองรับในทุกการกระทำของตัวละคร เสียอย่างเดียวคือมันเอื่อยไปจริง ๆ ถ้านางเอกมีมิชชั่นอาจจะระทึกกว่านี้ (?)

ท้ายที่สุด เราว่าการนำเรื่องนี้มาทำเป็นบทละครเป็นการตัดสินใจที่ดี มีหลายจุดที่พอทำเป็นละครแล้วสนุกจริง ๆ เช่น ความพยายามประดิดประดอยสิ่งต่าง ๆ ของเกศสุรางค์ การคัดเลือกนักแสดงที่เหมาะสมกับบทก็ทำให้ตัวละครมีชีวิตชีวาขึ้นมาจริง ๆ ถ้าไม่ติดว่ากระแสเยอะจนตอนนี้ชักรำคาญ ภาพรวมของเรื่องนี้ก็ถือว่าใช้ได้ ถ้าบทดีแต่นักแสดงเล่นไม่เก่งก็คงไม่มีเสน่ห์แบบนี้

สรุปว่า บุพเพสันนิวาส อ่านก็ดี แต่สำหรับเรา ไม่ใช่หนังสือที่ must read ขนาดนั้น เป็นหนังสือที่เฉย ๆ