พริมหลับไปในตอนเย็นและตื่นขึ้นมากลางดึก ไม่มีกะจิตกะใจจะนอนต่อ นาฬิกาชีวิตสับสน หมดเวลาทั้งคืนไปกับการนอนคิดเงื่อนไขที่ชาลียื่นให้ พริมไม่แน่ใจว่าตนเองรู้สึกอย่างไรกับชาลี มันเป็นความผูกพันที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่พริมคิดว่าการที่เขาลบความทรงจำเธอในความฝันวันนั้นชวนให้พริมรู้สึกไม่ไว้ใจชาลีอย่างที่เคย และไม่ว่าพวกเขาอาจจะผูกพันกันไม่ว่าทางไหนก็ตาม ทางเลือกในชีวิตพริมเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น

การกลับไปโอ๊คแลนด์ของพริมกำลังจะทำให้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เหมือนเป็นเพียงความฝัน หากพริมเลือกที่จะไม่เห็นวิญญาณอีก ชีวิตปกติของพริมคงทำให้เธอลืมเรื่องน่าหวาดหวั่นที่นี่ได้ราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นและใช้ชีวิตปกติได้อย่างสบายใจ แต่ในเรื่องเลวร้ายก็มีความทรงจำที่ดีอีกมากมาย พริมคิดสะระตะวนไปวนมาในหัว

ระหว่างทางที่พริมนั่งรถจากตัวเมืองไครสต์เชิร์ชมาที่สนามบิน ภูมิทัศน์ในเมืองมีกลิ่นอายของสหราชอาณาจักรชัดเจน ถึงแม้โบสถ์หลังใหญ่ที่เคยเป็นแลนด์มาร์คของเมืองนี้จะพังไปเมื่อแผ่นดินไหวในปี 2011 แต่ความจักรวรรดินิยมก็ยังสัมผัสได้จากต้นไม้ใบหญ้าต่างถิ่นและอาคารโบราณที่อนุรักษ์ไว้ ต่างจากโอ๊คแลนด์ที่มีการรีโนเวทใหม่ทั้งเมืองตามมาตรฐานการป้องกันแผ่นดินไหว ทำให้อาคารในโอ๊คแลนด์ดูไม่เหมือนยุโรปเมื่อร้อยปีที่แล้วมากเท่าไครสต์เชิร์ช พริมมองอาคารที่เป็นศูนย์กลางของระบบขนส่งในเมืองรูปร่างแปลกตาแบบ โพสต์โมเดิร์นที่สร้างขึ้นหลังเหตุการณ์แผ่นดินไหวเพื่อลบล้างความรู้สึกของการเป็นอาณานิคมของอังกฤษไป แต่ต้นไม้โดยรอบก็ยังคงความอังกฤษไว้เช่นเดิม รอบกายไม่มีต้นคานูก้าสักต้น หากหลับตาข้างนึง บอกว่าเมืองนี้เป็นชนบทของอังกฤษพริมก็ไม่แปลกใจ

สนามบินไครสต์เชิร์ชไม่วุ่นวายมากนัก พริมเลื่อนตั๋วเรียบร้อยแล้วหลังจากพักผ่อนเมื่อวาน มีเวลาเหลือเกือบชั่วโมงสำหรับเดินเล่นในสนามบิน

แจ้งเตือนในมือถือดังขึ้น เพื่อนของพริมส่งข้อความมาถามไถ่เป็นจำนวนมากเกี่ยวกับเหตุการณ์ของครอบครัวของลาคแลน พริมเหลือบมองไปที่ชั้นหนังสือใกล้ๆ พาดหัวหนังสือพิมพ์คือตำรวจเจอเถ้ากระดูกของผู้หญิงสามคนที่เคยสูญหายในห้องใต้ดิน แมรี่และเจคกลายเป็นฆาตกรต่อเนื่อง

พริมหยุดยืนมองชั้นหนังสือ เสียงของชาลีที่เคยบอกเธอว่าต้องการให้เธอบอกเล่าความแค้นของหุบเขารังกิตาตาออกไปทำให้พริมฉุกคิดขึ้นมา หรือว่าเธอควรบอกเล่าเรื่องราวเหล่านี้ผ่านตัวหนังสือ

พริมมาที่โอ๊คแลนด์หลังเรียนจบจากคณะอักษรศาสตร์ และตัดสินใจมานิวซีแลนด์ด้วยวีซ่านักเรียนเพื่อมาเรียนภาษาอังกฤษ หลังจากนั้นจึงต่อดิพโพลมาสาขากราฟฟิกเพื่อขยายเวลาที่จะอยู่ที่นี่ต่อไป ระหว่างนั้นก็ทำงานร้านกาแฟไปด้วย แต่ชีวิตคนอพยพมันลำบากอย่างที่ยายว่า พริมหางานประจำหลังเรียนจบได้เพียงอาชีพที่ไม่ได้ใช้ความสามารถที่เธอเรียนมาเลย พริมทำงานที่คอลเซ็นเตอร์แห่งหนึ่งมาสองปีแล้ว เมื่อคิดถึงเงินเก็บที่เหลือ พริมจึงตัดสินใจจะเรียนต่อปริญญาโทแบบนอกเวลาสาขาสิ่งแวดล้อมและเขียนหนังสือเพื่อบอกเล่าเรื่องราวของหุบเขารังกิตาตาไประหว่างนั้น ความคิดทั้งหมดเกิดขึ้นเพียงชั่วเวลาสั้นๆ ที่พริมยืนมองชั้นหนังสือที่สนามบิน

ชาลีปรากฏกายขึ้นข้างเธอ

“ตัดสินใจได้แล้วสินะ” ชาลีถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ฉันไม่ต้องการเห็นวิญญาณอีก แต่ฉันสัญญาว่าจะบอกเล่าความแค้นของหุบเขารังกิตาตาให้โลกรู้ ในทุกวิธีที่ฉันจะทำได้”

“ขอบคุณมากนะ” ชาลีเงียบไป เดาใจของพริมไม่ถูก

“นายยังคงมาหาฉันในความฝันได้เสมอนะ” พริมยิ้มนิดๆ

“จริงหรือ?!” ชาลีหน้าตาร่าเริงขึ้นทันที ดวงตาดำขลับเปล่งประกาย เตรียมตัวเป็นเทวดาประจำตัวพริม

“แต่ห้ามมาลบความทรงจำมั่วซั่วโดยไม่บอกฉันก่อนอีกนะ ไม่งั้นก็ไม่ต้องมาเจอกันอีก”

“ฉันขอโทษ” ชาลีกลับมาหน้าตาเศร้าสร้อยอีกครั้ง

“เซ็กซ์ครั้งนั้นน่ะ นายได้รับ consent จากฉันแล้วแท้ๆ จะมาทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้ทำไม ผู้ชายทำไมถึงชอบมาคิดแทนผู้หญิงกันนัก โชคดีที่ตัวเลือกของฉันไม่ได้มีแค่ผู้ชาย” พริมยกยิ้มมุมปาก

ชาลีพูดอะไรไม่ออก

“เอาล่ะ ถือว่าบอกลากันตรงนี้ ฝากความคิดถึงถึงทุกคนด้วย”

ชาลีพยักหน้ารับรู้

“ไว้เจอกันนะ” พริมบอก ยิ้มน้อยๆ แต่ดวงตาโศกเศร้า

ชาลีแตะมือที่หน้าผากพริมอีกครั้ง สัมผัสบางเบาเย็นวาบ และภาพของชาลีก็ค่อยๆ หายไป

พริมหลับไปทันทีเมื่อเครื่องออกและรู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อเครื่องบินเริ่มลดระดับลง 

เครื่องบินลำเล็กลอยอยู่ท่ามกลางเมฆก้อนเล็กเป็นกระจุก ท้องฟ้ายามบ่ายสีสดใส เมื่อพริมมองลงไปจากที่นั่งข้างหน้าต่างเห็นเป็นผืนหญ้าสีเขียว จุดเล็กๆ ของต้นไม้กระจายอยู่ทั่ว พริมรู้สึกมั่นคงและเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติกว่าที่เคย จิตใจไม่วุ่นวายวกวนเหมือนเมื่อคืน หลังจากใช้ชีวิตไร้จุดหมายมาเป็นเวลานาน ในที่สุดพริมก็ตัดสินใจได้ว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตตัวเองต่อ 

ทางเดินเส้นนี้ไม่ง่าย แต่พริมได้ให้คำสัญญาไว้แล้วกับเหล่าวิญญาณในหุบเขารังกิตาตา และเธอจะทำมันให้สำเร็จ ความแค้นจากหุบเขาแห่งนี้จะได้รับการบอกเล่า รวมไปถึงพื้นที่แห่งอื่นที่พริมจะไปเยือนหลังจากนี้ด้วย