ผีเสื้อแสนสวยของฉัน

อย่าร้องไห้เลยนะ ไม่รู้สิ ฉันเผื่อเอาไว้น่ะ

เผื่อว่าเธออาจจะคิดถึงฉัน

เราอยู่ด้วยกันมาไม่นานมาก อาจจะ1ปี

แต่เราก็เจอกันทุกวัน เธอถูกวางไว้บนโต๊ะตัวนั้น

ที่ที่ฉันเห็นได้ในทุกๆวัน

เธออาจจะเห็นฉันกับใครสักคนและเราก็มีความสุขกันมากใน ตอนนั้นน่ะ

เธออาจจะเห็นฉันนอนร้องไห้เงียบๆอยู่บนโซฟาตัวเดียวด้วย

เธออาจจะจำได้ในวันที่เธอถูกห่อใส่ลังกระดาษแล้วไม่เคยถูกแกะออกมาอีกเลยจนถึงวันนี้

ฉันไม่ได้เกลียดเธอ แต่เธอทำให้ฉันคิดถึงใครสักคนและนั่นทำให้ฉันรู้สึกรัก เศร้า เสียใจและมีความสุขไปในเวลาเดียวกัน

มนุษย์ก็น่าสงสารแบบนี้แหละ ฉันรู้

อย่าโกรธฉันเลย 

จริงๆเธอเป็นเพียงความสวยงามเดียวที่ฉันครอบครองได้

เวลาเห็นเธอ ฉันจะรู้สึกเสมอว่าโลกนี้มีสิ่งสวยงามอยู่เสมอ

ก่อนจะจากไปฉัน

หวังว่าเธอจะไม่ร้องไห้ จริงๆนะ

ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรมากนัก

ฉันแค่ยอมแพ้น่ะ ฉันยอมแพ้กับการสู้กับตัวเอง

แต่ฉันไม่ใช่คนขี้แพ้อะไรทำนองนั้นนะ

ฉันคิดว่าฉันเก่งมากเลยที่มาถึงตอนนี้ได้

แต่จิตใจของเราก็แบบนี้แหละ

บางครั้งก็บอบบางเกินกว่าจะนึกได้

ฉันหวังว่าฉันจะพบความสงบได้ในโลกแห่งความฝัน

และก็ภาวนาว่าจะไม่มีอะไรให้เสียใจ 

จริงๆโลกแห่งความฝันอาจจะไม่มีความรู้สึกอะไรพวกนี้ก็ได้

ขอให้เป็นแบบนั้น

ขอให้เธอได้เจอเจ้าของที่รักและมองเห็นความสวยงามที่แท้จริงของเธอ

(ฉันใช้คำว่าเจ้าของแต่จริงๆฉันรู้จริงๆว่าไม่มีใคนเป็นเจ้าของอะไรบนโลกนี้ อย่าถือสาเลย ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะใช้คำว่าอะไร)

รักเธอสุดหัวใจ

จาก ฉัน.

- cornflowerblue -