เขากำลังเดินไปตามทางเดินไม้เก่าๆที่เหมือนว่าจะพังมิพังแหล่แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาต้องหยุด เพราะเขาหยุดไม่ได้

ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักที่ดังมาจากข้างหลังทำให้เขาต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วมากขึ้น

ช้าไป

“กรี๊ดดดดดดดดดด” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้นทั่วบริเวณ จนทำให้เขาต้อง

ถอดหูฟัง

“เชรี่ย” เสียงทุ้มอุทานทันทีที่เกมพามาถึงจนที่มันขึ้นว่าgame over เวรเอ้ย อีกนิดเดียวก็จะพ้นเขตสะพานแล้วแท้ๆไม่น่าหันซ้ายหันขวาบ่อยเลยให้ตาย

เขาตัดสินใจปิดคอมพิวเตอร์ก่อนจะกระโดดทิ้งตัวลงบนเตียงนอนในเวลาเดิมๆ

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“ไอเหี้ย!” เสียงกรีดร้องที่ดังทั่วทั้งห้องทำให้เขาต้องลุกขึ้นมาจากเตียงดยสีหน้าตื่นตระหนกก่อนจะพบว่ามันคือเสียงริวโทนเขาเอง

เดี๋ยวนะ…

/ไงเสียงริงโทนเพราะมั้ย/ เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น หลังจากที่แวะมาเที่ยวหาเขาก็แอบเอามือถืออีกคนมาเปลี่ยนเป็นเสียงนี้

“กล้า” เสียงอ่อนแรงเอ่ยชื่อปลายสาย

/ครับพี่/

“กล้าต้องรับผิดชอบพี่”


‘ถึงบ้านแล้วกำลังเปิดคอม’ ข้อความจากอีกคนทำให้เขาเลื่อนเม้าส์ไปคอลหาอีกคนทันที

“วันนี้กล้าต้องอยู่กับพี่ยันเช้า”

/แหนะ/

“รับผิดชอบพี่เลย” คนปลายสายหัวเราะเบาๆก่อนจะเงียบเสียงให้คนที่กำลังเปิดคอมสตรีมอย่างเขาเล่นต่อไป ต่างคนต่างทำกิจกรรมของตัวเองแต่ก็ไม่ได้วางสายลง

/พี่เอก/ หลังจากสตรีมมานานจนตอนนี้เข็มสั้นชี้เลขสามแล้วเสียงของปลายสายก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ครับ”

/พี่จะเปลี่ยนเสียงริงโทนมั้ย/

“หืมทำไม?” คนอายุมากกว่าเงียบลง เขาไม่รู้ว่าควรจะพูดต่อไปดีมั้ย เขาก็แค่อยากให้อีกคนใช้ต่อไปก็แค่นั้น

“ถ้ากล้าอยากให้พี่ใช้พี่ก็จะใช้”

/งั้นใช้ต่อไปนะ/


กรี้ดดดดดดดดดดดดดด

เสียงกรีดร้องที่อยู่ๆก็ดังขึ้นกลางร้านอาหารแม้ไม่ดังมากแต่ก็ทำให้คนที่นั่งตรงข้ามเขาสะดุ้งโหยงได้

“โหพี่เอกริงโทนไรของพี่วะเนี่ย”

“ทำไมวะ ก็พี่ชอบ”