รีโมทคอนโทรล

น่าเบื่อ

โคตรน่าเบื่อ

จุนฮยองนั่งมองคนที่เอาแต่เปลี่ยนช่องของโทรทัศน์ไปมาจนจะเวียนหัวแทนแม้เขาจะไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั่น เขาเลิกสนใจอีกคนก่อนจะมานั่งเขียนเพลงต่อไปท่ามกลางเสียงประกอบจากจอที่ดังสลับไปมา

“ยงจุนฮยอง” เสียงแหบหวานร้องเรียกเขาหลังจากที่เจ้าตัวยอมวางรีโมตซักทีเขาทำเพียงแค่เลิกคิ้วให้ก่อนจะอีกคนจะพูดขึ้นต่อไป

“เบื่ออ่ะ”

“หาไรดูดิ” กีกวังเบะปากให้กับคำตอบอีกคนที่ดูเหมือนจะล้อเลียนเขาที่เอาแต่เปลี่ยนช่องไปมา

“เล่นเกมกัน”

“ไม่ว่างเห็นมั้ยทำไร” ตาใสเหลือบมองก่อนจะยักไหล่แล้วกดรีโมตเปลี่ยนหน้าจอไปเป็นโหมดที่ต่อกับเครื่องpsขึ้นมา

“เพลงกับกีกวังเลือกไรครับ”

จุนฮยองละเบื่อคนเอาแต่ใจ

“เออเลือกเกมรอเลย”

แต่จุนฮยองก็ชอบตามใจ

เขามักจะโดนโยซอบบ่นเสมอว่าเพราะเขาทำให้กีกวังถึงได้เป็นคนเอาแต่ใจทั้งๆที่ยังโยซอบก็ไม่ได้ต่างจากเขาเท่าไหร่นัก กีกวังทำอะไรผิดยังโยซอบไม่เคยว่ากีกวัง แต่มันว่าเขา


“เตี้ย” ก่อนจะได้กดเริ่มเกมจุนฮยองก็พูดขัดขึ้นมาก่อน คนที่ยังแต่งตัวให้ตัวละครไม่เสร็จก็ทำเพียงแค่ครางรับในลำคอเท่านั้น

“ถ้าแพ้มีข้อแลกเปลี่ยนมั้ย”

จุนฮยองรู้ว่ากีกวังชอบอะไรที่ท้าทาย

“เอาดิ”

และไม่เคยปฏิเสธมัน


“โหไรวะขี้โกงอ่ะ” คนตัวเล็กกว่างอแงเมื่อเขาแพ้เจ้าของห้องที่เขามาเล่นเกมห้าตารวดแล้วสุดท้าเจ้าตัวก็ยอมว่าคอนโซลในมือลง

“ไหนข้อแลกเปลี่ยนอ่ะ อื้มม” ริมฝีปากอีกคนมาทาบโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นเดียวกับที่มือใหญ่ค่อยๆประคองท้ายทอยให้สามารถจูบได้ถนัดขึ้น

“แพ้ห้าครั้งก็ห้ารอบเนอะ”

“เฮ้ยเดี๋ยวดิยังไม่ได้ตกลงเลย อ่ะตรงนั้นไม่เอา อื้อ”

จุนฮยองก็รู้อีกว่ากีกวังหลอกง่ายแค่ไหน