“จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า ขอข้าวขอแกง ขอแหวนทองแดง ผูกมือน้องข้า....”

เด็กน้อยค่อยๆจมสู่ห้วงนิทรา เขาห่มผ้าห่มผืนหนาให้เด็กขี้หนาว เก็บหนังสือนิทานเข้าชั้นหนังสือ ปิดไฟหัวเตียงไม่ให้แสงรบกวนการนอน เขาอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นดวงใจของเขาหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ก้มดูนาฬิกาข้อมือพบว่าใกล้สองทุ่มแล้วต้องรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือ พรุ่งนี้เขาสอบปลายภาควันสุดท้ายในฐานะนักเรียนมัธยมต้น บอกตามตรงการมานั่งอ่านนิทานและร้องเพลงกล่อมให้เด็กฟังน่ะเสียเวลาอ่านหนังสือแต่เด็กคนนี้ติดเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไร ชอบฟังเขาร้องเพลงมากแค่ไหนเขารู้ดี พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกัน บ้านห่างกันแค่ฝั่งตรงข้าม ร่างในเครื่องแบบนักเรียนก้มลงหอมแก้มบวมๆนั่น เงยหน้ามองจันทร์เต็มดวงผ่านหน้าต่างห้องเด็กชาย เขาอธิษฐาน

“ขอให้เป็นแบบนี้ตลอดไป”

10ปี 5เดือน

พวกเขานั่งมองดูพระอาทิตย์ตกดินที่สวนหลังบ้านของเด็กชาย ท้องฟ้าสีส้มย้อมหมู่เมฆ พวกนกกำลังบินกลับรัง เด็กชายนอนบนตักของเขาต่างหมอน ในมือถือช็อกโกแลตที่เป็นรอยกัด มือเล็กยื่นช็อกโกแลตจ่อที่ปากเขา ตอนแรกเขาตั้งท่าจะปฎิเสธเพราะไม่ชอบของหวาน แต่ก็ยอมกัดคำโตๆเพราะสายตาเด็กนั่นคะยั้นคะยอทำเขาใจอ่อนยวบ 

ช็อกโกแลตก็อร่อยดี(มั้ง)

11ปี 2เดือน

ช่วงนี้พวกเขาแทบไม่ได้เล่นด้วยกันเลยเพราะเขาต้องอ่านหนังสือสอบเข้ามหาลัย เด็กชายที่แขนขายาวขึ้นได้แต่นั่งรอ รอเขาให้มาเล่นด้วยทุกวัน ไม่กล้าไปรบกวนเพราะเดี๋ยวโดนดุแบบเมื่ออาทิตย์ก่อนอีก ตอนนี้เกมการ์ดที่โรงเรียนฮิตมาก ถ้าเขามาเล่นด้วยก็คงดี เด็กชายนั่งมองระเบียงฝั่งตรงข้ามผ่านหน้าต่างห้องตัวเอง ฮัมเพลงจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าเบาๆในลำคอ

11ปี 4เดือน

เขามาหาเด็กชายที่บ้าน พวกเขานั่งทานข้าวเย็นกับครอบครัวเด็กชาย แต่เด็กที่ตัวสูงขึ้นสังเกตเห็นแววตาเศร้าสร้อยของเขา ดูไม่ร่าเริง ก่อนเด็กชายจะเข้านอนเขาบอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะเดินทางไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ครอบครัวจะย้ายตามไปที่นั่นด้วย เด็กชายร้องไห้จ้า สวมกอดแน่นใบหน้าจมอกเขา ราวกับดวงใจดวงน้อยกำลังแตกสลาย เขาเพียงน้ำตาซึม ไม่กล้าร้องไห้เพราะกลัวจะทำให้คนในอ้อมกอดร้องหนักกว่าเก่า หลายนาทีผ่านไปเด็กชายเหนื่อยอ่อน เขาร้องเพลงจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าปลอบประโลมเด็กประถมบนเตียง น้ำเสียงน่าฟังไหลลื่นเข้าหูอย่างไพเราะจนผล็อยหลับไปทั้งคราบน้ำตา เขาเดินออกมาร้องไห้คนเดียวหน้าระเบียงห้องของเด็กชาย เงยหน้ามองจันทร์เสี้ยว ใช้เวลากับตัวเองสักพักจึงเดินกลับเข้าห้อง ห่มผ้าให้เด็กชายที่นอนดิ้น จุมพิตเบาๆที่แก้มซ้ายก่อนเดินจากไป และไม่หันหลังกลับมามองอีก

เขาไม่อยู่แล้ว ตอนนั้นหลังจากที่ผมตื่นนอนและค้นพบว่าเขาไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปผมร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ในใจผมว่างเปล่า ตอนนี้ก็เหมือนกัน ผมนั่งมองระเบียงฝั่งตรงข้าม จุดบุหรี่และเริ่มสูบ สายตาผมเลื่อนลอยนึกถึงวันเก่าๆ ผมคิดถึงเสียงเพลงของเขา คิดถึงทุกๆอย่างที่เป็นเขา ผมภาวนากับดวงจันทร์ทุกวันถึงแม้วันนี้จะเป็นคืนเดือนดับ ผมจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มีแต่หมู่ดาว พึมพำเพลงจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขึ้นอีกครั้ง