DAY 01

- JAZZ -

ในค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหยาดฝนโปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า ยามหยดน้ำสีใสกระทบแสงไฟของร้านรวงต่าง ๆ เสาไฟฟ้าข้างถนน ล้วนชวนให้ความรู้สึกเหมือนกับว่าจิตใจได้หลุดลอยล่องท่องในภวังค์ชั่วขณะ ประกอบกับดนตรีอันไพเราะในคลับแห่งหนึ่งเคล้าคลอเข้ากับบรรยากาศด้านนอกได้เป็นอย่างดี ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเคลิบเคลิ้มและคล้อยตามราวกับต้องมนต์สะกด

เสียงเม็ดฝนพรำดังกระทบพื้นดิน หยดน้ำหลายหยดเกาะเต็มกระจกใสบดบังทัศนียภาพภายนอก หากแต่เขาไม่สนใจว่าจะเห็นภาพด้านนอกหรือไม่ เขาสนใจเพียงแต่สิ่งที่เขากำลังเคลิบเคลิ้มอยู่ก็เท่านั้น ซึ่งนั่นก็คือ 'เสียง'

เสียงฝนตก เสียงฝนตกกระทบวัตถุต่าง ๆ และแน่นอน...เสียงดนตรีที่เขากำลังตั้งใจฟัง หลับตาลงซึมซับเสียงเปียโนและกีต้าร์ที่นักดนตรีกำลังบรรเลงดนตรีประเภท 'แจ๊ส' อยู่บนเวทีกลางคลับ

เขาลืมตาขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกังวานเหมือนแก้วชนกันเบา ๆ ขวามือของเขาปรากฎร่างของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ดวงตาสีฟ้าใสยามต้องแสงไฟในคลับยากต่อการมองให้เห็นชัดเจนว่าเป็นสีฟ้าจริง ๆ หรือเป็นสีอื่นเพราะแสง สีภายในคลับทำให้สับสน

กระนั้น 'ฝัน' หรือ 'ดรีม' ชื่อภาษาอังกฤษที่เจ้าตัวแปลจากชื่อเล่นในภาษาไทยเพื่อให้เพื่อนต่างชาติเรียกได้ง่าย ๆ ก็เห็นดวงตาคู่สวยได้อย่างแจ่มชัดทีเดียว นั่นก็เพราะ...เจ้าของดวงตาคู่นั้น...อยู่ใกล้เขาเหลือเกิน

"สวัสดีครับ" ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายทักทายก่อนตามประสาคนเข้าหา

"สวัสดีครับ" เขาทักตอบ

"ผมราฟาเอล มอนเทช" ชายหนุ่มแย้มยิ้มแนะนำตัวพร้อมยื่นมือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วน้ำสีอำพันออกมา

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ เรียกผมว่าดรีมก็แล้วกัน" ดรีมยื่นมือไปจับทักทาย สัมผัสแรกที่รับรู้ได้ในทันทีเลยก็

คืออุ่น มือของราฟาเอลอุ่นทั้งที่บรรยากาศทั้งในและนอกร้านหนาวเย็น ข้างในก็เครื่องปรับอากาศ ข้างนอกก็ฝนตก

"มือคุณเย็นนะ" เขาร้องทัก "หนาวหรือ?"

ดรีมยักไหล่

"เจอทั้งเครื่องปรับอากาศ ทั้งฝนมันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว"

"แต่มือผมอุุ่น"

"ผมรู้" ดรีมตอบก่อนจะยกแก้วน้ำสีอำพันเช่นเดียวกับของราฟาเอลขึ้นดื่ม "คุณยื่นมือให้ผมจับเมื่อครู่นี้"

อีกฝ่ายหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี

"ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอนั่งด้วยคนสิ" ไม่รอให้ดรีมตอบตกลง ราฟาเอลนั่งลงข้าง ๆ ทันที

"ผมคงว่าอะไรได้ในเมื่อคุณนั่งก่อนที่ผมจะตอบตกลง" ดรีมอมยิ้มโดยไม่รู้ตัว

นักดนตรีเปลี่ยนเพลงเล่นแล้ว คราวนี้มีเครื่องดนตรีอย่างอื่นเพิ่มมาด้วย จากเดิมที่เมื่อครู่ฟังนั้นมีเปียโนและกีต้าร์ ที่เพิ่มมามีทรัมเป็ต กลองชุดและแซ็กโซโฟน ดรีมผงกศีรษะโยกตามจังหวะอย่างเคลิบเคลิ้มและสนุกสนาน เพลงที่เล่นเป็นเพลงที่ดรีมรู้จักดีเพราะเขาเคยได้ยินเมื่อครั้งที่ไปดูภาพยนตร์เรื่อง La La Land 

หนุ่มเอเชียไม่รู้ตัวเลยว่าอากัปกิริยาที่ทำอยู่นั้น...อยู่ในสายตาของคนที่ถือวิสาสะนั่งข้าง ๆ เขา

"คุณชอบแจ๊สหรือดรีม?" เจ้าของตาสีฟ้าถาม

"ก็ประมาณนั้น" ดรีมตอบ "มันชวนให้เคลิ้มดีน่ะ ยิ่งฝนตกด้วยแล้วบรรยากาศยิ่งได้อารมณ์"

"ได้อารมณ์? คุณมีอารมณ์เวลาฟังดนตรีแจ๊สผสมเสียงฝนตกน่ะเหรอ?" ราฟาเอลทำหน้าท่าทางตกใจ ดรีมหันขวับทันที

"ให้ตาย ไม่ได้หมายความว่าอารมณ์แบบนั้น" เห็นคนแก้ตัว คนแซวก็หัวเราะร่า

"อยากเต้นไหม?" ราฟาเอลถาม

"ไม่ล่ะ ผมชอบโยกหัวคลอไปตามเสียงเพลงมากกว่า"

บทสนทนาไม่มีอะไรต่อจากนั้น ทั้งสองต่างนั่งฟังดนตรีอย่างเงียบ ๆ เคียงข้างกัน คงอยากจะซึมซับบรรยากาศ ความรู้สึกในช่วงเวลานี้ให้เต็มอิ่มและมีเพื่อนคุยที่แม้เพิ่งรู้จักกันแต่กลับให้ความรู้สึกเหมือนรู้จักกันมาเนิ่นนาน ราวกับเพื่อนที่ห่างหายกันไป

ก่อนที่จะต้องบอกลากัน

"ผมต้องไปแล้วล่ะ" ดรีมวางแก้วน้ำบอกคนข้าง ๆ

"จะกลับแล้วหรือ?" เขาถาม

"ใช่"

"พรุ่งนี้คุณจะมาอีกไหม?"

"ไม่แน่ใจ...ผมนึกอยากจะมาก็มา"

"คุณนี่ทำตามอารมณ์ตัวเองสินะ"

"คงงั้น"

ราฟาเอลนิ่งไปก่อนจะเอ่ยปากอีกครั้ง

"ขอคอนแท็คคุณได้ไหม เผื่อว่าผมอยากจะนัดคุณมาดื่มมาคุยด้วยกันอีก"

"คงไม่ได้กะจะจีบผมหรอกนะ?" ดรีมถามพลางขำขัน

ราฟาเอลยิ้มกริ่มและยักคิ้วเป็นคำตอบ

"ผมไม่ให้ดีกว่า" ดรีมปฏิเสธ

"ทำไมล่ะ?"

"ถ้าอยากเจอผมอีก..." ดรีมลุกจากเก้าอี้วางเงินข้าง ๆ แก้วน้ำ ถือกระเป๋าเตรียมตัวจะออกจากคลับ ก่อนจะโน้มตัวลงกระซิบข้างหูของชายหนุ่มดวงตาคู่สวยจนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเขา "ก็ให้แจ๊ส นำทางแล้วกัน"

ร่างสูงโปร่งของดรีมเดินผ่านราฟาเอล กลิ่นหอมของอีกฝ่ายลอยล่องในอากาศจนราฟาเอลเคลิ้มไปครู่หนึ่ง มองตามอีกฝ่ายออกจากคลับไป เหลือทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมของเจ้าตัวที่ไม่รู้ว่าเป็นกลิ่นน้ำหอมหรือกลิ่นจากตัวของเขากันแน่

TBC DAY 02