14.
          ผมนิ่งค้างไปเลย

          ให้ตาย ทำไมถึงปากไวแบบนี้มินยุนกิ

          ปาร์คจีมินมองผม แต่ผมไม่กล้าสบตาเขา ผมกลัวว่าเขาจะมองเห็นอะไรสักอย่างในการกระทำของผม

          "ทำไมถึงรู้ล่ะครับ?" จีมินวางช้อนในมือลง สองมือบางสอดประสานกันแล้ววางไว้ใต้คาง ให้ตาย ผมคิดไปเองหรือเปล่าว่าในดวงตาสุกสกาวนั่นกำลังแพรวพราวระยิบระยับด้วยความชอบใจ

          "...." ผมเลือกที่จะไม่ตอบ (แน่สิ ตอบอะไรไปก็ดูจะเข้าตัวทั้งนั้น)แต่จีมินก็ไม่ได้คาดคั้น เขาเลื่อนมือจากใต้คางลงมาที่โต๊ะ จากโต๊ะฝั่งนั้นมายังโต๊ะฝั่งนี้ ก่อนจะแกล้งยึดมือถือผมไปวางฝั่งเขา

          คนอื่นทำผมคงด่าเปิงไปแล้ว แต่เพราะเป็นจีมินล่ะมั้ง ผมเลยมองว่าเรียกร้องความสนใจแบบนี้ก็น่ารักดี

          "ว่าไงครับ ยุนกิฮยอง" เขากลับมาคาดคั้นผมแล้วหลังจากไม่มีมือถือให้ผมเฉไฉ

          คุณครับ โลกมนุษย์ได้ผลิตเทคโนโลยีมาป้องกันความน่ารักจากจีมินมาได้หรือยังครับ

          เพราะขนาดน้องปิดตัวตนขนาดนี้ ผมยังรู้สึกว่าการกระทำนั้นมันน่าเอ็นดูจนอยากขยี้อย่างทะนุถนอมในมือเลย ขออนุญาตมอบแฮชแท็ก #จีมินเป็นใครทำไมน่าย่ำยี

          อ่ะ ควรเลิกเพ้อเจ้อแล้วกลับมาสนใจน้องอ่ะ 

          มินยุนกิยิ้มมุมปาก

          "งั้นถ้าพี่บอกว่า สนใจน้องจีมินมาตั้งแต่มัธยมล่ะครับ น้องจะว่ายังไง:)"
          ผมทำความเข้าใจกับประโยคนั้นอยู่ประมาณสองสามนาทีเลยอ่ะ เหมือนคนไม่เคยเรียนภาษามายังไงยังงั้นเลย

          แต่พอทำความเข้าใจได้ปุ๊บ

          ผมก็เขินจนไม่รู้จะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหนของสายตาพี่เขาเลยครับ

          นี่แหละครับทุกคน

          นี่จีมินเองไง

          คนที่กล้าทำผมสีชมพูมาเรียน

          คนที่รายล้อมไปด้วยเพื่อนๆ
          คนที่กำลังเขินมินยุนกิมากๆจนต้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะเหมือนไม่มีแรงพยุงตัวเองให้นั่งต่อนี่แหละครับ

          จีมินที่แพ้ยุนกิอย่างราบคาบ

          "จีมินอา..." เสียงเรียกเนิบช้าแต่ทุ้มต่ำและสั่นพร่าเขย่าให้โลกผมสั่นไหว เขาต้องรู้แน่ๆว่าผมแพ้เสียงเขามากขนาดไหนอ่ะ

          "ครับ..." ผมตอบรับทั้งๆที่ยังไม่ละออกจากท่อนแขนใต้เสื้อยืดแขนยาวสีเหลืองมัสตาร์ด มันเลยออกมาอู้อี้นิดหน่อย แล้วพี่เขาก็หัวเราะเบาๆ

          มันเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู แผ่วเบาจนหากไม่ใช่ผมคงไม่ได้ยิน
          อา...สรรพนามระหว่างเรามันเปลี่ยนไปเร็วจนผมตามไม่ทันเลย

          แต่ก็

          ดีนะ

          อูว

          ผมว่าผมอาจจะหัวใจวายตายได้

          แค่ช้อนตาขึ้นมอง

          ก็สบจ้องกับแววตาเอ็นดูปนมันเขี้ยวที่ทำให้ผมร้อนฉ่าได้อย่างร้ายกาจเลยอ่ะ 
          "อยากครับ"

          "งั้นเงยหน้ามาฟังพี่ก่อน" เสียงเขายังเรียบนิ่งเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือตรงที่ผมรู้สึกได้ถึงความทะเล้นนั่น

          อา...ฟังดูเจ้าชู้เป็นบ้า

          ตอนนี้พี่เขาเหมือนพวกเพลย์บอยที่กำลังหยอกล้อกับสาวๆในสต็อกเลย

          แล้วผมล่ะเป็นใคร

          ก็เป็นแค่สาวน้อยที่แค่โดนเฟลิร์ตนิดหน่อยก็อ่อนระทวยเป็นขี้ผึ้งลนไฟอยู่นี่ไง 
          พี่ยุนกิยังคงมองมาที่ผม ผมก็เห็นนะว่าเขาก็แอบเขิน แต่รอยยิ้มกัมมี่ที่ส่งมาให้ผมแบบนั้นคืออะไรอ่ะ เหมือนดีใจจนเก็บอาการตัวเองไม่อยู่ซะอย่างนั้น

          เหมือนไม่ใช่พี่ยุนกิคนswagที่ผมรู้จักเลย

          แต่ถามว่าดีไหม...

          จะขอตอบว่า มาก

          พี่เขาดูอบอุ่นน่าเข้าหาเพิ่มอีกหลายเท่าตัว มันทำให้ผมนึกขอบคุณที่นอกจากผมแล้วไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเขาตอนนี้ ไม่งั้นผมต้องหวงพี่เขาจนอกแตกตายแน่ๆ (ถึงจะยังไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตาม) 
          ให้ตาย ผมเหมือนกำลังเดินอยู่กลางทุ่งดอกไม้เลย ฮือ

          มินยุนกิอันตรายมากจริงๆด้วย

          งือ เขิน