เพราะแมสปิดปากอันใหญ่นี่

        ผมถือวิสาสะนั่งตรงข้ามเขา ผมมองเขามานานพอที่จะมั่นใจว่าเขาไม่ได้นัดใครไว้

        มินยุนกิมองตามการกระทำของผมด้วยสีหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

        "ลืมผมแล้วเหรอครับ?" ผมแกล้งเอียงคอมองเขาเล็กน้อย ส่งสายตาที่รู้ดีว่าทำให้คนชอบมันมานักต่อนัก เอ่ยถามอย่างติดง้องอนเล็กๆ

        ผมเรียกมันว่าอ้อนนะ

        เขาส่ายหน้า "ปาร์คจีมิน"

        โอ้...หูของผมสามารถท้องได้เลยอ่ะ

        เสียงของเขาทุ้มต่ำ ติดพร่าเล็กน้อยเพราะนิสัยไม่ค่อยพูด แต่ผมว่ามันเป็นเสียงที่ชวนให้ใจสั่นที่สุดในโลก

        ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใต้แมสปิดปาก เขาคงรู้ว่าผมยิ้มเพราะรู้สึกได้เลยว่าผมยิ้มกว้างจนเนื้อที่แก้มไปดันใต้ตาจนเกิดรูปพระจันทร์เสี้ยว

        เขาจิบกาแฟไปอีกสองอึก ผมว่ามันคงขม

        เขาชอบกินกาแฟที่ไม่ใส่อะไรเลย รสเปรี้ยวปนขมเสียดแทงขึ้นมา ผมที่ทดลองทำตามคนที่ชอบถึงกับโบกธงยอมแพ้ (และรับบทลงโทษด้วยการนอนตาค้างไปคืนนึง)

        "ไม่สบายเหรอ?" เขาถามผมเรียบๆ ผมส่ายหน้า

        "เปล่าครับ"

        "...."

        "แต่เวลาอยากมีเวลาส่วนตัว เจ้านี่ก็ช่วยได้เยอะเลยนะ:)" ผมฉีกยิ้มอีกครั้ง (แม้ว่าเขาจะไม่เห็น) วันนี้ผมลงทุนใส่หมวกทรงบัคเก็ตมาเลยนะ ถึงจะอึดอัดไปหน่อยก็เถอะ

        มินยุนกิไม่ได้พูดอะไรอีก ผมเองก็กำลังเพลินกับการสำรวจเขาช้าๆ

        เขาผอมลงไปนิดนึง (แต่แน่นอนว่ายังหล่อเหมือนเดิม) ผิวก็ดูเหมือนจะขาวขึ้นด้วย พนันได้เลยว่าต้องเพราะอดนอนอุดอู้อยู่ในห้องเพื่อทำโปรเจ็คต์อีกแหงๆ มองใต้ตาอีกฝ่ายก็รู้แล้ว

        เขาไม่ได้สนใจผมหรอก เอาแต่เล่นมือถือ แต่ว่าเขากลับไม่ทำให้ผมรู้สึกว่ามานั่งกับคนแปลกหน้า ไม่รู้เหมือนกัน ผมอาจจะคิดไปเองฝ่ายเดียวก็ได้ 

        "ไม่สั่งอะไรมากินเหรอ"

        นี่ไง

        เขาไม่ได้ไม่สนใจผมหรอก

        ขอคิดเข้าข้างตัวเองอีกสักนิดได้หรือเปล่านะ

        ผมยิ้มอีกแล้ว ให้ตาย กับเขาผมไม่เคยควบคุมสีหน้าได้เลย

        "ผมสั่งมาแล้วครับ" ผมตอบไปสั้นๆ มองกาแฟในถ้วยของอีกฝ่าย มันพร่องลงไปไม่มากแม้ว่าผมจะเห็นเขามานั่งนานแล้วก็ตาม มันทำให้ผมดีใจลึกๆ

        เพราะแม้แต่นิสัยชอบทานเครื่องดื่มอย่างละเมียดละไมของเขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลย 

        มันจะแปลว่าเขายังคงเหมือนเดิมหรือเปล่านะ เหมือนมินยุนกิคนเดิมที่ผมรู้จักในรั้วมัธยม 

        ไม่นานของที่ผมสั่งไว้ก็มาถึง มันไม่ใช่ลาเต้เหมือนเดิม แต่เป็นชาเขียวปั่นกับเค้กทีรามิสุ ตอนสั่งผมคงมัวแต่มองเขาจนเสียสติไปหน่อย แต่ก็เอาเถอะ

        "ปกติกินลาเต้ไม่ใช่เหรอ?"

        หืม

        ผมเงยหน้ามาเลิกคิ้วใส่คนที่พึมพำอยู่ข้างหน้าผม

        เมื่อกี๊เขาพูดว่าอะไรนะ...

        "พี่รู้ด้วยเหรอครับว่าปกติผมกินลาเต้?" 

        "...."

=========TALK==========

อ้าวอิพี่ นี่ยังงัย ตามสตอล์กน้องมาตั้งแต่มัธยมจะมาโป๊ะแตกเพราะกาแฟแก้วเดียวไม่ได้นะเว้ย ทัมมัยพิ่อ่อนบั่บเน้ /สาบานสิว่าเทอเมนยุงเกะ555555/

หลังจากนี้สองคนนี้จะไม่เอื่อยแล้วนะคะ?? ดีใจเหมือนลูกชายที่วันๆเอาแต่ทำงานหันมาสนใจเรื่องรักๆใคร่ๆ ดีใจราวลูกสาวขายออก *ซับน้ำตาปลื้มปริ่ม*

กลับมาแล้วค่ะประชาชนทุกผู้ ฮึก ยอดวิว 1K แล้ว ดีใจตะเยย หงึกๆ ถ้าพรุ่งนี้ปั่นตอนต่อไปทัน จะเอามาลงนะคะ กรี๊ดๆ ฮือ ยังไงฝากเม้นติชม หรือสกรีมในแท็ก #ยุนมินพาสเทล ได้นะ เป็งกลจ.ให้ไรท์ผู้โหยหาความรักความเมตตาาา

ป.ล.(นอกเรื่อง) จริงๆนอกจากยุนมิน เรายังชิป ALL × GA × ALL ด้วยค่ะ เลามันใจง่าย เหยียบทุกเรือทุกสมการทุกโพสิชันที่มียุงเกะ เร็วๆนี้คิดวางแผนงอกก้าวีด้วย ขอมอบแท็กคนหลายเรือ2018 ให้ตัวเองค่ะ??