Day 5 : ดินสอสี (สิ่งมีชีวิตที่เข้ามาแต่งแต้มสีสัน) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant
Rating : No Rate

 ( #Nowlistening : These are the days - Van Morrison  )

“คุณทำอะไรอยู่” คุณถามผม–  เราทั้งคู่ต่างนั่งแช่อยู่บนโซฟาหน้าเตาผิงไฟในคืนวันเสาร์

“ผมกำลังวาดรูปคุณอยู่” ผมร่างเส้นโครงหน้าของคุณลงบนสมุดขนาดเท่ากระดาษ A4 แสงสว่างจากเตาผิงทำให้ผมมองเห็นใบหน้าของคุณเพียงแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น

“แต่คุณไม่ชอบวาดรูปคนไม่ใช่เหรอ” คุณขยับเอนตัวเองหันหน้าเข้าหาผม คุณเหยียดขายาวๆนั่นมาพาดบนตักผมไว้

“ไม่ชอบวาดแต่ก็ใช่ว่าวาดไม่เป็นนี่” ผมบอกไป “เพียงแค่ผมชอบวาดวิวทิวทัศน์มากกว่าเท่านั้นเอง”

“ทำไมล่ะ” คุณขยับปลายเท้าให้ไขว้กันภายใต้ผ้าห่มเนื้อนุ่ม

“เพราะผมอยากเก็บภาพคุณไว้..” ภาพของคุณที่ไม่ใช่เพียงแค่รูปถ่าย

คุณชอบถ่ายรูป โดยที่คุณเป็นคนถือกล้องและผมเป็นคนในภาพ– แต่ในรูปภาพเหล่านั้นแทบจะไม่คุณเลย

“อย่าขยับบ่อยสิ” คุณเริ่มขยับตัวบ่อยขึ้นเมื่อรู้ว่าผมกำลังวาดภาพของคุณอยู่

“ก็ผมไม่ชินกับการที่มีคนจ้องนานๆนี่” คุณยักไหล่แล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วโกโก้ร้อนที่วางอยู่บนพื้น “ผมกินได้หรือเปล่า”

“กินได้สิ” ผมหลุดหัวเราะ – ไม่ได้ห้ามคุณกินสักหน่อย “แต่ถ้าคุณขยับบ่อยๆภาพคุณจะไม่สวยนะ”

“แล้วนั่นคุณเอาดินสอสีวาดเหรอ” เขาหยิบแว่นที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาสวมเพื่อให้มองเห็นภาพได้ชัดขึ้น เขาขยับเข้ามาใกล้ๆผม จ้องมองดินสอสีในมือของผมท่ามกลางแสงของเปลวไฟ

“ทำไม” ไม่มีใครห้ามใช้ดินสอสีวาดนี่

“ผมเพิ่งรู้ว่าใช้ดินสอสีวาดรูปได้ด้วย” เขาขมวดคิ้วแล้วทำหน้าแหยๆ

“งั้นเขาจะเรียกว่าดินสอเหรอ” ผมถามกลับ “เอาล่ะ นั่งนิ่งๆได้แล้ว เดี๋ยวผมจะหมดอารมณ์ก่อน”

เขายอมกลับไปนั่งนิ่งๆแต่โดยดี – แต่ดูเหมือนว่าผมจะใช้เวลาในการร่างภาพของเขานานเกินไป จนเขาเผลอหลับ

“เฮ้ ตีนโต คุณเอาขาพาดตักผมอยู่นะ – ตะคริวกินก้นกบจนลามมาถึงกรามแล้ว” ผมปิดสมุดวาดภาพแล้ววางมันไว้บนพนักผิงของโซฟา อ่า..เจ็บจนแทบจะขยับไม่ได้

“คอลิน เอาขาคุณออกไปจากตักผมสักครู่ได้ไหม” ขาเขาหนักยังกะท่อนซุง ผมพยายามยกขาแต่ละข้างของเขาขึ้นและนั่นก็เกือบจะฟาดกับปากผม

“ขี้เซาชะมัด คนอะไร” ผมหลุดออกจากท่อนซุงสองท่อนนั่นมายืนอยู่บนพรมสีแดงที่ปูอยู่บนพื้น จนป่านนี้เขาก็ยังไม่รู้สึกตัว– นี่นอนหรือตายเนี่ย

“ไปนอนในห้องดีๆ..”  ผมตีแขนเบาๆ แต่ในฝันของเขาอาจจะแค่ถูกสะกิดเท่านั้น

“คอลิน..ลุกได้แล้ว” ผมนั่งลงข้างๆเขาและเขย่าแขนของเขาที่วางทับผ้าห่ม

“คอลิน..ไม่เอาน่า ไม่เล่นแล้ว” ผมเรียกชื่อเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ซีเรียสขึ้น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ตื่น

“คอลิน เห้ย!” จู่ๆเขาก็ดึงผมไปทาบบนตัวของเขา เขากอดผมแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้

“นอนอยู่นี่สักแปบหนึ่งนะ” เขาเบี่ยงตัวดันผมเข้าหามุมด้านในของโซฟา เขาดึงผ้าห่มที่อยู่บนตัวเขามาพันรอบตัวเองและตัวผมเอาไว้

“เล่นอะไรเนี่ย!?”

“อยากกอด” เขาตอบหน้าตาเฉย แถมยังดันหัวผมเข้าไปซุกกับหน้าอกเขาอีก

“ไอ้บ้า” ผมทำได้แค่สบถเท่านั้น– เพราะแขนของผมขยับไม่ได้

“กอดหน่อย” โธ่..ขาดความอบอุ่นขนาดนั้นเชียว

แต่ถึงยังไง..สุดท้ายผมก็ยอมกอดเขาแต่โดยดี

ผมไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ 

แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเขาที่มอบให้ผมผ่านทางอ้อมกอดนั่น

ผมรู้สึกราวกับว่ากำลังได้รับอ้อมกอดจากพี่หมีใหญ่

อ้อมกอดที่ทำให้ผมไม่รู้สึกกลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว

เหมือนเขากำลังบอกผมว่าไม่ต้องกลัวว่าเขาจะจากไปไหน

คอลินเป็นเหมือนดินสอสีที่เข้ามาแต่งแต้ม

ทำให้โลกที่มีเพียงแต่สีขาวดำของผมได้เจือจางหายไปเรื่อยๆ

ขอบคุณนะ..