Day 3 : Cotton Candy (คุณคิดว่าเมฆก้อนนั้นเหมือนขนมสายไหมมั้ย) | #novelber

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant
Rating : No Rate

( มีเพลงประกอบด้วยเน้อ จิ้มตรงนี้เลย )

เรามีความสุข
และเราก็เคยร้องไห้

เราเคยบอกลา
และตอนนี้เราจะจากกันไปอีกครั้ง

แต่คุณรู้ไหม - ผมต้องการคุณ
‘ เหมือนดอกไม้ที่ต้องการฝน ’

ผมชอบยืนมองท้องฟ้า

มองเหล่าสกุณาที่โผบินทะยานขึ้นท่ามกลางหมู่ปุยเมฆสีขาว

ราวกับว่าเป็นเจ้าแห่งเวหา

คุณสวมกอดผมจากทางด้านหลัง วางคางเกยที่ไหล่

ผมอยู่ในอ้อมแขนของคุณ และคุณชี้ให้ผมมองหมู่เมฆที่ลอยเคว้งอยู่บนท้องฟ้า

“วันหนึ่งถ้าผมต้องจากไป ขอให้จงรู้ไว้ว่าผมจะมองคุณลงมาจากบนนั้น” คุณยิ้ม

“บนท้องฟ้านั้นน่ะเหรอ” ผมหันไปมองคุณ

“ใช่ - สุดท้ายแล้วจุดหมายปลายทางของชีวิตก็คือการอยู่บนนั้น”

“...”

“ไม่ต้องห่วง ยังไงสุดท้ายเราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง” คุณเว้นจังหวะ แต่กลับกลั้นหายใจ “..บนนั้น”

คุณชี้ไปยังแผ่นนภาที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา “..ผมให้สัญญาว่าจะรอคุณอยู่บนนั้น”

“อืม..”

“ดูเมฆก้อนนั้นสิ เหมือนขนมสายไหมที่คุณชอบเลย” คุณเลิกเอาคางเกยไหล่ผมและชี้ไปยังอีกท้องฟ้าอีกฟากฝั่ง

“ไหน..” ไม่ทันที่ผมจะหันไปมอง คุณก็ประกบริมฝีปากของคุณเข้ากับริมฝีปากของผม

เราทั้งคู่หลับตาโดยอัตโนมัติ - สมองของผมว่างเปล่า
แต่ผมกลับอยากรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่

คิดถึงเรื่องของเรา - หรืออนาคตของคุณ

ริมฝีปากของคุณยังคงความหวานเหมือนที่เคยเป็น ไม่มีครั้งใดที่สัมผัสแล้วจะลืมเลือนรสชาติ

การลืมตาขึ้นมาและเห็นใบหน้าของคุณ ไม่มีครั้งใดเลยที่ผมจะไม่รู้สึกใจเต้นแรง

ผมสัมผัสใบหน้าของคุณ ปลายนิ้วของผมลากผ่านขมับลงมาที่แก้มซูบตอบของชายหนุ่มเจ้าของจูบอันแสนหอมหวาน - เรียกให้เขาตื่นขึ้นจากภวังค์

“มีอะไรหรือเปล่า..” คุณถามผม มือหนาของคุณถูกวางลงบนแก้มของผม สัมผัสของคุณมันช่างอบอุ่นเหลือเกิน

“ผมไม่อยากให้คุณจากไปไหน..” แค่พูดตามที่คิดเท่านั้น ผมเอียงคอซบหน้าลงกับฝ่ามือของคุณ

“ผมเองก็ไม่อยากห่างคุณแม้แต่วินาทีเดียวเช่นกัน” คุณบอกผม

..แต่เราต่างรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้.. ผมห้ามคุณไม่ให้ไปไม่ได้

คุณสวมกอดผมไว้อีกครั้ง และผมทำได้เพียงกอดคุณไว้แน่นๆเท่าที่ผมจะทำได้

“ผมอยากกอดคุณไว้อย่างนี้ตลอดไป” ผมพูดเสียงอู้อี้ ใบหน้ายังคงซุกอยู่ที่แผ่นอกของคุณ “..แต่คุณบอกผมเสมอว่า กอดนานแค่ไหนสุดท้ายก็ต้องปล่อยอยู่ดี”

“รู้แบบนั้นก็ดีแล้ว อย่าทำให้ผมเป็นห่วงคุณสิ..” คุณจับบ่าผม “ผมฝากสิ่งนี้ไว้ให้คุณดูแล คุณสัญญาได้ไหมว่าคุณจะดูแลมันให้ดี” เขาชี้ไปที่หน้าอกฝั่งซ้ายของเขาและวางฝ่ามือทาบกับหน้าอกของผม

ใบหน้าของเขาที่ผมเคยเห็นชัดเจน ตอนนี้มันกลับพร่ามัว ผมไม่รู้ว่าน้ำใสๆไหลมาบดบังภาพของคนตรงหน้าผมตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่รู้ว่าทำไมยิ่งผมห้ามให้มันหยุดไหลมากเท่าไหร่ มันกลับยิ่งไหลออกมามากเท่านั้น

ผมไม่สามารถเอ่ยอะไรออกไปได้เลย มันรู้สึกราวกับว่าคำพูดมันจุกอยู่ที่คอของผม

ผมทำได้เพียงแค่กอดเขาเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ

“ไม่เอา ไม่ร้อง โตแล้ว..เดี๋ยวซื้อขนมสายไหมให้นะ” คุณหยิบกลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่ตกลงมาปรกใบหน้าที่นองน้ำตาของผมไปทัดที่หลังใบหูให้

“ก็ได้...”