จม.ฉบับที่๑๓

ถึงคุณ

.

อาทิตย์ที่ผ่านมาฉันไม่ได้เขียนจดหมายถึงคุณสักฉบับหลายวันที่ผ่านมาเป็นไงบ้างน่ะเหรอ อย่าถามถึงเรื่องเมื่อหลายวันเลยเอาที่เพิ่งเกิดกระทันหันเมื่อตะกี้ดีกว่า ลมแทบจับเลือดตกยางออกอีกแล้วมือข้างหนึ่งถูกมือข้างหนึ่งทำร้าย เลือดเปรอะไปทั่ว

.

ไม่อยากคิดว่าหากทำมีดบาดตอนอยู่คนเดียวจะเป็นยังไงฉันกลัวเวลาเห็นเลือดของตัวเอง จะเป็นลมมากกว่าตอนข้อมือหักอีกล่ะสงสัยว่ามือขวาคงเริ่มไม่พอใจมือซ้ายขึ้นมาตะหงิดซะแล้วสามสี่เดือนที่ผ่านมานางซึ่งเคยยืนหนึ่งมาตลอด

.

ต้องเสียตำแหน่งแบ่งให้มือซ้ายขึ้นมายืนเคียงเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจแอบซ่อนในอารมณ์เบื้องลึกจนประทุขึ้นมาแน่นอน จึงได้แกล้งทำร้ายอีกฝ่ายให้เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบาเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ดูสิทำได้ ช่างไม่น่าเชื่อ อย่างว่านะอะไรก็เกิดขึ้นได้เสมอทั้งในชีวิตจริงและเรื่องแต่ง

.

ฉันช็อกกับทำมีดบาดมือตัวเองด้วยความไม่ระวังแต่ยังน้อยกว่าช็อกในหนังสือเล่มซึ่งเพิ่งอ่านจบไปนี่อีกนะ ก็รู้ว่าคือเรื่องแต่งรู้ว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ธรรมดาแต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าจะเกิดเหตุที่ว่าเด็กฆ่ากันตายตั้งสองคน ด้วยความตั้งใจหรือไม่ตั้งใจพลั้งเผลอ หรือ สถาณการณ์พาไป

.

ฉันเศร้าใจจังคุณรู้ไหมเมื่อเกิดเหตุวงเต้นรำฆาตกรรม ไซมอนกลายเป็นเหยื่อในความคึกคะนองในความกลัวในความไม่รู้ ทุกคนร่วมกัน แม้จะพยามปลอบใจตัวเองว่าเป็นอุบัติเหตุ หรืออยู่นอกวง เจ้าหมูอีกคนที่เป็นเหยื่อของสถานการณ์ โดนเพื่อนกลิ้งหินใส่

.
ถามว่าเป็นความตั้งใจไหม ฉันว่าก็ใช่นะ แต่ทำไมถึงทำเพราะอะไร เด็กพวกนั้นถึงพาตัวเองไปไกลได้ขนาดนั้น

.

การเริ่มต้นในสังคมที่ต้องพึ่งพากันถึงจะอยู่รอดเลือกคนเป็นผู้นำด้วยภาพลักษณ์ที่เหมาะสมอย่างราล์ฟ ที่ลึกๆแล้วตัวเขาเองรู้สึกว่าไม่ฉลาดเท่าเจ้าหมู แทนที่จะเลือกคนฉลาดอย่างเจ้าหมูซึ่งขาดภาพลักษณ์ของความเป็นผู้นำและคิดมากกว่าลงมือทำหรือคนกระตือรือร้นอย่างแจ็คที่มีความเป็นผู้นำเปี่ยมล้นหากขาดความยั้งคิด

.

ไซมอนเป็นคนนอกสายตาที่สุดคนหนึ่งที่สังคมกลุ่มมองว่าเขาไม่ปกตินัก เขาไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเป็นพวกครุ่นคิดกับตัวเองมองเห็นความจริง หากขาดทั้งภาพลักษณ์และทักษะของความเป็นผู้นำอย่างสิ้นเชิง ด้วยความลำเอียงนิดหน่อยฉันกลับรักตัวละครไซมอน

.

คนเราไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่เมื่อตกอยู่ในสภาวะบีบคั้นหรือสถานการณ์อย่างใดอย่างหนึ่ง ย่อมแสดงพฤติกรรมด้านมืดออกมาได้เหมือนกันหมดอย่างเด็กพวกนี้ที่เครื่องบินตกและติดเกาะ ตอนแรกอะไรช่างน่าตื่นตาตื่นใจไปหมดไม่มีผู้ใหญ่ชีวิตช่างอิสระเสรี

.

หากหลังจากนั้นต่างหากคือสิ่งที่น่าหวั่นใจการจัดระเบียบสังคมกลุ่มที่มีแค่เด็กและอีกไม่กี่คนยังไม่โตพอที่จะเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ ถูกนำมาจัดการตามความคุ้นเคยกับสิ่งที่เคยเห็นหรือเรียนรู้มาจากสังคมผู้ใหญ่สังข์ถูกใช้เป็นสัญลักษณ์ของการถือครองอำนาจ ไปโดยปริยายและอำนาจที่ว่าก็สูญสลายหายไปได้เช่นกัน เมื่อสังข์แตกกระจาย

.

เริ่มแรกยอมรับและปฏิบัติตามหลังจากนั้นจะด้วยความเป็นเด็กหรือไม่ก็ตามกลับเอาแต่เล่นสนุกและมีความเห็นแตกแยกว่าสิ่งที่ผู้นำสั่งให้ทำนั้นไม่เห็นจะสำคัญตรงไหนมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่าสิอาหารนั่นไงสำคัญกว่าการก่อไฟเพื่อส่งสัญญาณให้เกิดควันเป็นไหนๆ

.

ทั้งที่มีผลไม้ให้เก็บกินได้มากพอแต่ทำไมเด็กพวกนั้นถึงยังออกล่าอาหารประเภทเนื้อนั่นเพราะความอยากนั่นเพราะการล่าแสดงถึงอำนาจการอยู่เหนือที่คุกรุ่นอยู่ในความคิดความรู้สึกว่าตัวเองเก่งลำพองในการคร่าชีวิตรู้สึกถึงความสำคัญของตัวเองว่ามีมากแค่ไหนอย่างแจ็ค

.

จนทำให้เกิดความแตกแยกความเห็นไม่ลงรอย การแบ่งฝ่ายจึงเริ่มขึ้น และแน่นอนสมาชิกส่วนใหญ่เทใจไปยังผู้นำคนใหม่มากกว่าเพราะมันช่างน่าตื่นตาตื่นใจมากกว่า โลดโผนมากกว่าหรือมองเห็นแล้วว่าสิ่งที่ผู้นำคนก่อนทำช่างไร้สาระสิ้นดี

.

ความกลัวที่เกิดจากความไม่รู้นำไปสู่วิธีการใช้เป็นกลวิธีในการกุมอำนาจเมื่อไม่รู้และกลัวจึงหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึง ปัดไปเสียทำเป็นไม่รู้เห็นและติดสินบน เป็นนัยยะที่ซ่อนเร้นทั้งทางสังคมปฏิบัติ และความเชื่อในคราวเดียวกันอย่างที่เมื่อเด็กที่แบ่งฝ่ายเป็นชาวป่าโดยการนำของแจ็ค ล่าหมูป่าได้และเอาหัวหมูไปเป็นเครื่องเซ่นสัตว์ร้ายที่ไม่รู้แน่ชัดว่าคืออะไร

.

แต่หลังจากเหตุการณ์ในวงเต้นรำราล์ฟก็ตระหนักว่าสิ่งที่น่ากลัวที่สุดไม่ใช่อะไรอื่น นอกจากพวกเรากันเองนี่แหละก็ขนาดอีกฝ่ายเหลือราล์ฟเพียงคนเดียว เด็กกลุ่มชาวป่ายังถึงขนาดเผาเกาะเพื่อไล่ล่ามันต้องถึงขนาดนั้นเชียวหรือ พวกเขาเป็นเพื่อนกันเป็นเด็กกลุ่มเดียวกันมาก่อนมันชวนสลดใจไม่น้อย

.

เราคุ้นเคยพบเห็นในสังคมหรือวิธีการแบบนี้ได้โดยทั่วไปแม้ไม่ใช่เด็กติดเกาะสาระสำคัญของเรื่องนี้สื่อให้เห็นในมุมความคิดหลากหลายด้าน เชิงปรัชญาหรือการวิเคราะห์พฤติกรรมมนุษย์ในสภาวะ ในสถานการณ์ ว่าเราจะยังสามารถดำรงความเป็นตัวตนได้อยู่หรือไม่หรือจะให้สิ่งแวดล้อมและสังคมพัดพาไปจากเราโดยไม่ย้อนคิด

.

“วัยเยาว์อันสิ้นสูญ”ชื่อหนังสือจากการนำมาพิมพ์ครั้งที่สามดูจะให้ความหมายโดยรวมของเนื้อเรื่องทั้งหมดอะไรบางอย่างพรากความเป็นเด็กของพวกเขาไปแต่ถึงอย่างนั้นฉันว่าผู้ใหญ่ก็ไม่ได้แตกต่างกันนักหรอก สถานการณ์บางอย่างมักทำให้เรามาไกลจากความเป็นตัวเองในจุดเริ่มต้นทั้งความคิดและการกระทำ

.

เป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่อ่านแล้วกลับทำให้มาสำรวจความเป็นตัวเองว่าเราสิ้นสูญอะไรไปบ้างแล้วที่ผ่านมา หัวใจเรายังคงไว้ซึ่งความสดใสอย่างอดีตหรือไม่ความต้องการพื้นฐาน มิตรภาพงดงาม ยังหลงเหลืออยู่ในตัวเราแค่ไหน

.

หากคุณจะถามฉันว่าหนังสือเล่มนี้สนุกไหมไม่หรอก เป็นหนังสือที่อ่านไม่สนุกแถมยังค่อนไปทางสะเทือนใจเสียอีกด้วยสำหรับฉันมากอยู่ไม่น้อย แต่เป็นหนังสือที่อ่านแล้วได้อะไรมากกว่าที่คุณจะนึกถึงมากทีเดียว คุ้มค่ากับการอ่าน ไม่ว่าจะเป็นวันนี้ พรุ่งนี้หรือต่อไปอีกในวันข้างหน้า

.

ถ้าเพียงแต่นะฉันคิดว่าถ้าเพียงแต่เด็กกลุ่มนั้นจะยอมรับในความสามารถของอีกฝ่ายไม่ใช่เอาแต่ยืนยันว่าความคิดของตัวเองคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุดเราซึ่งเป็นคนนอกวงสถานการณ์นั้นมองเห็น ความเป็นผู้นำในตัวราล์ฟใช่แต่ผู้นำย่อมต้องมีกุนซือฉลาดอย่างเจ้าหมูเคียงข้าง

.

และแจ็คซึ่งสามารถเป็นผู้ทำหน้าที่อีกส่วนหนึ่งได้ดีไม่แพ้กันหรือแม้แต่ความสามารถของไซมอนที่ทุกคนไม่เคยมองเห็น นั่นคือการวิเคราะห์ความเป็นจริงและสืบหาให้รู้แจ้งว่าอะไรเป็นอะไร หากพวกเขาร่วมทีมกันมองเห็นคุณค่าและความสำคัญของคนอื่นเรื่องเลวร้ายคาดไม่ถึงคงไม่เกิดขึ้น

.

แต่ก็นะ ชีวิตมันเป็นแบบนี้แหละเราควรต้องระมัดระวังให้มากขึ้น รักษาหัวใจแห่งความเยาว์วัยเอาไว้ให้ดี

.

ด้วยมิตรภาพ

๒๗ กุมภาพันธ์๒๕๖๒

.

#เจ้าแห่งแมลงวัน #WilliamGolging #ม.จ.ประสบสุขสุขสวัสดิ์ แปล #ดวงกมล/2532