Now Playing / I Miss You - Kim Seonglee

“ซองอู”
"….”
“ซองอู”
“.......”
“ไอสัดเพื่อน มึง”
“ห๊ะ เรียกกูหรอ”

ฮวังมินฮยอนเลิกคิ้วเล็กน้อย ที่เพื่อนรักหันมาตอบรับ
หลังจากที่เขาเอาแต่นั่งมองไปนอกน้าต่างอยู่นานสองนาน

“มึงเป็นอะไรอง”
“เปล่านี่”   ใบหน้าคมส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมา
“ไปข้างนอกกันมิน  หนาว  อยากจิบกาแฟ”
“เออๆ  ไปหยิบร่มมาไป”

ซองอูพยักหน้าก่อนจะไหวตัวเดินออกจากห้องนั่งเล่น

มินฮยอนรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้กำลังเป็นอะไร  แม้เจ้าตัวจะไม่ยอมพูดออกมาก็ตาม

สิ่งที่ทำให้องซองอูถึงกับนั่งซึมได้  จะมีอะไรนอกจากเรื่องของพัคจีฮุน

.
.
.
보고 싶어 문득 생각이 나서 아파
(ผมคิดถึงคุณนะ   แล้วมันก็รู้สึกเจ็บเพราะว่าผมเผลอไปคิดถึงคุณ)
.

.

.

“คาราเมลมัคคิอาโต้เย็นครับ  แล้วก็น้ำเกรปฟรุ๊ต”

หลังจากชำระเงินเสร็จสิ้น  ร่างสูงทั้งสองก็เดินมาที่โต๊ะพร้อมกับเครื่องดื่มในมือ

“มึงหนาวแล้วดื่มกาแฟเย็นเนี่ยหรอ  โคตรงง”
“เออ กูก็งงตัวเองอยู่”   ซองอูบ่นกับตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงบนเบาะนุ่ม

มินฮยอนมองดูเพื่อนตัวเองที่เอาแต่มองไปนอกหน้าต่างยามฝนตก
ราวกับจะตอกย้ำตัวเองว่าทุกครั้งที่ฝนตกลงมา   มันทำให้เขาต้องเจ็บปวดมาตลอด

“มึงคิดถึงจีฮุนอีกแล้วใช่มั้ย”
แววตาดำสนิทกระตุกวูบเล็กน้อยหลังจากได้ยินชื่อที่เพื่อนรักเอ่ยขึ้นมา

“อือ”
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกตอกย้ำตัวเอง”
“ . . .”
“มึงก็รู้ว่าเขาไม่กลับมาอีกแล้ว  แค่ทุกวันนี้มึงยังไม่ได้เจอเขาเลย  ขนาดเรียนที่เดียวกัน”
“กูทำผิด  จีฮุนเจ็บ  อาจจะเจ็บมากกว่ากูตอนนี้ด้วยซ้ำ”

   นึกย้อนไปสองปีที่แล้ว    ตอนที่ซองอูยังมีจีฮุนอยู่ข้างๆ

แฟนที่เอาแต่เที่ยวเล่นไม่สนใจอย่างเขา   คนที่เขารำคาญทุกครั้งที่เจอ  แต่เพราะสถานะแฟนที่ยังคงอยู่

ทำให้ซองอูยังคบกับจีฮุนไปเรื่อยๆ  โดยไม่ได้สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย

จนวันหนึ่งที่เขาหันกลับมา  จีฮุนก็ไม่อยู่ทีเดิมอีกแล้ว
.
.
네가 비처럼 내려온다

(คุณเป็นเหมือนดั่งสายฝน)

   ในขณะที่ซองอูเหม่อมองไปนอกหน้าต่าง  สายตาของเขาก็สะดุดอยู่ที่ใบหน้าคุ้นเคย

ต่อให้อีกฝ่ายจะก้าวเดินอย่างรวดเร็วเพื่อหลบหลีกสายฝนแค่ไหน

แน่นอนว่าเขาต้องจำได้อย่างขึ้นใจ

คนที่องซองอูคิดถึง และตามหามาตลอดสองปี

   ขายาวก้าวออกจากโต๊ะที่นั่งอยู่โดยไม่สนใจและไม่บอกกล่าวเพื่อนร่วมโต๊ะ

ก่อนจะวิ่งออกจากร้านท่ามกลางฝนกระหน่ำ

ดวงตาเรียวยาวกวาดสายตาไปรอบๆ  เพื่อมองหาพัคจีฮุน

“ขอบคุณพระเจ้า..”

ซองอูบ่นพึมพำกับตัวเอง  เมื่อเขาเห็นร่างเล็กยืนหลบฝนอยู่ที่มุมตึกแห่งหนึง

แต่ทว่า  เมื่อพัคจีฮุนเงยหน้ามาสบสายตากับเขา

คนตัวเล็กก็ออกวิ่งไปโดยไม่สนใจฝนที่ตกลงมาอย่างหนัก

องซองอูวิ่งตามไปเรื่อยๆ  จนมือใหญ่คว้าข้อมือของคนที่เขาวิ่งตามมาได้

“ปล่อย!”
“ไม่  จีฮุน  คุยกับพี่ก่อน”
“ผมไม่มีอะไรจะคุย”      จีฮุนสะบัดมือจนหลุด เตรียมหันหลังเพื่อหนีเขาอีกรอบ

ร่างสูงเอื้อมมือออกไปรั้งไหล่เล็กไว้    ก่อนจะดึงมากอดไว้ในอ้อมอกของตัวเอง

ต่อให้คนในอ้อมกอดจะดิ้นแรงและทำร้ายเขาแค่ไหน  ซองอูก็จะไม่ปล่อยเขาไปอีกเด็ดขาด

“พี่ปล่อยผม  พี่จะมายุ่งกับผมอีกทำไม”

จีฮุนที่กำลังโกรธ  ตอนนี้กลับยืนนิ่งในอ้อมกอดของซองอู

“จีฮุน  พี่ขอโทษ”

“…..”

“จีฮุนหายไปไหนมา”
“รู้มั้ยว่าสองปีที่ผ่านมา  พี่ตามหาเรามาตลอดเลยนะ”

ร่างสูงซุกใบหน้าลงบนเรือนผมที่ชื้นจากละอองฝนของคนตัวเล็ก  ก่อนจะพึมพำออกมา

“พี่ขอโทษจริงๆ”

“แล้วตอนที่ผมต้องการพี่  พี่หายไปไหนล่ะครับ”

“ . . . “

“ตอนที่พี่มีผมอยู่   พี่ก็ทิ้งขว้างผมไว้อยู่แล้วไง”

“พี่เคยรู้มั้ยว่าตลอดเวลาก่อนหน้านี้  ผมก็ต้องตามหาพี่เหมือนกัน  ทั้งที่พี่ก็อยู่ข้างๆ ผมแท้ๆ”

ไหล่บางที่ซองอูโอบกอดไว้สั่นไหวเล็กน้อยจากการสะอื้น

เขาทำให้จีฮุนต้องร้องไห้อีกแล้ว

คนตัวสูงได้แต่นิ่งเงียบ  นึกย้อนไปถึงสิ่งต่างๆ  ที่เขาเคยทำไว้ในระหว่างที่คบกับจีฮุน

ใช่....ตอนนั้นเขาเองที่ทิ้งขว้าง  แล้วตอนนี้เขาจะมาเรียกร้องอะไรอีก

“ปล่อยผมเถอะ”     แม้จะพูดอย่างแผ่วเบา  แต่เขาก็ได้ยินชัดเจนในทุกคำพูดที่จีฮุนกำลังเอ่ยออกมา

“ผมอยู่ได้มาตลอดโดยที่ไม่มีพี่   และพี่ก็เคยอยู่ได้เหมือนกัน   เราไม่จำเป็นต้องมีกันและกันหรอกครับ”

“เข้าใจแล้วล่ะ”

เสียงทุ่มต่ำเอ่ยออกมา

“จะให้ไปก็ได้”
“ . . .”
“แต่ขออยู่แบบนี้ซักพักก่อนได้มั้ย”

จีฮุนไม่ได้พูดอะไร  เพียงแต่ปล่อยให้คนตัวสูงซุกใบหน้าลงที่ไหล่ของตัวเอง

น้ำตาหยดใสค่อยๆ ไหลออกมาจนชุ่มไปที่ไหล่ของคนในอ้อมกอด

มันไม่ใช่เรื่องปกติเลยที่คนอย่างซองอูจะต้องมาร้องไห้เพื่อใคร  มีเพียงเขาคนเดียว

พัคจีฮุน  คนที่เป็นทุกอย่างของเขา

“ผมต้องไปแล้ว”

วงแขนกว้างค่อยๆ คลายออกจากกัน  พร้อมกับที่จีฮุนค่อยๆ หันหน้ากลับมาเพื่อพูดบางอย่างกับเขา

“ผมไปนะครับ”

“อื้ม  เข้าใจแล้ว”

ใบหน้าคมเอาแต่ก้มมองพื้นเพื่อหลีกหนีจากสบตากับคนด้านหน้า  และเพื่อซ่อนน้ำตาของเขาที่ยังไม่หยุดไหลออกมา

พัคจีฮุนกำลังหันหลังและเดินห่างออกไปเรื่อยๆ   โดยที่เขาได้แต่มองตามคนที่เขารักหายไปช้าๆ  อีกครั้ง

.
.
.
눈 앞에 있어도 거짓말처럼
(ถึงแม้ว่าคุณจะยืนอยู่ตรงหน้าผม  มันก็เหมือนเป็นเรื่องโกหกอยู่ดี)


กริ๊ง..

ใบหน้าหวานหันมองตามเสียงกระดิ่งที่ประตู
พบเพื่อนรักของตัวเองเดินเปียกโชกเข้ามาในร้าน   ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าเพิ่งเจออะไรมา

“วิ่งออกไปแบบนี้วันหลังกูหนีกลับหอละนะ”

“กูขอโทษ”

“มึงเลิกพูดคำว่าขอโทษได้ละอง”

“อือ”

“เป็นยังไงไหนบอก”

มินฮยอนเอนหลังไปกับพนักพิง  รอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะระบายออกมา

“จีฮุนไม่กลับมาแล้วว่ะ”

“ทำไมวะ  มีแฟนใหม่หรอ”

“เปล่า”

ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเงยหน้าพิงหัวไปกับหน้าต่าง

“เขาคงจะเจ็บกับสิ่งที่กูทำไว้มากๆ”

“มึงรั้งเขาไว้ได้แค่นี้หรอ”

“ไม่หรอก  สุดท้ายก็กูเองแหละ  ที่ปล่อยน้องไปอีกง่ายๆ”

คิ้วหนาของอีกคนขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ  ก่อนจะยื่นหน้ามาถามเพื่อนตัวดีให้รู้เรื่อง

“อะไรของมึงวะซองอู”

“ตอนแรกที่น้องไป  มึงก็ไม่รั้ง  แล้วก็คิดถึง โหยหาเขามาตลอด

พอตอนนี้มึงก็ปล่อยเขาไปง่ายๆ  อีก  กูไม่เข้าใจ”

“มึง  กูจะกอดเขาไว้ทั้งที่กูทำเขาเจ็บไม่ได้  กูละอายว่ะ”

“. . .”

“ต่อให้ตอนนี้กูจะเปลี่ยนไปแล้วก็เถอะ  แต่สำหรับจีฮุน  อ้อมกอดกูมันไม่อุ่นเหมือนเดิมแล้ว”

เสียงทุ้มต่ำสั่นเครือเล็กน้อยเมื่อพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

มีดเล็กหลายเล่มกำลังทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเขา  ทุกครั้งที่เอ่ยออกมา

“ต่อให้ตอนนี้กูจะเป็นหญ้าขนโง่ๆ  แต่สำหรับจีฮุนกูคือต้นงิ้วหรือเหี้ยไรซักอย่างที่มีหนาม”

  มินฮยอนหลุดยิ้มเล็กน้อยกับประโยคแปลกๆ  ที่ซองอูกล่าวออกมา

“ถ้าน้องกอดกูไว้แล้วเจ็บ   ก็ไม่อยากกอดเขาไว้หรอกมิน”

“ต่อให้กูจะเหี้ยแค่ไหน   กูก็ทนเห็นเขาเจ็บไม่ได้”

“ตอนมีน้องอยู่  มึงยังทำเขาเจ็บได้เลย”

ซองอูขมวดคิ้วมองเพื่อนที่นั่งตรงข้ามอย่างไม่เข้าใจ

“จะปลอบหรือจะด่า”

“สองอย่าง”

“สัด”

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

มือเรียวเอื้อมไปหยิบเครื่องดื่มของตัวเองมาจิบก่อนจะเบ้หน้าออกมาเพราะความเย็น

“หนาว  กลับกัน”    ซองอูกล่าว

“มึงเพิ่งชวนกูออกจากหอเพราะหนาว”

“กูตากฝนมาเนี่ย”

“โง่”

“แหม   ถ้าฮยอนบินเดินผ่านมึงก็ต้องไปง้อเขามั้ย”

“สัด  ล้อชื่อพ่อแม่ยังไม่โกรธเท่าชื่อแฟนเก่า  เดี๋ยวโบกให้”

“55555555”

ทั้งสองหัวเราะออกมาราวกับเรื่องดราม่าเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น

ทั้งคู่เป็นรอยยิ้มของกันและกันมาตลอด  นี่คือเหตุผลว่าทำไมเขาทั้งสองถึงมาอยู่ด้วยกันตั้งแต่มัธยมจนเข้ามหาลัย

“แล้วมึงจะทำไงต่อวะ”

มินฮยอนเอ่ยถามขณะที่เก็บสิ่งของและหนังสือที่พกมาอ่านเข้ากระเป๋า

“Move On”

“เอ่อ  เลิกเหม่อเวลาฝนตกก่อนเถอะมึงอ่ะ”

“เหมือนมึงโกรธไรกูอ่ะมิน”

“เปล่า 55555”        ฮวังมินฮยอนแค่ไม่ชอบเห็นคนที่เขาแคร์เสียใจ

“ไปกัน  เฮิร์ทมากเดี๋ยวชวนแดเนียลกะพี่จีซองมาก๊งที่หอก็ได้  แก้หนาว”

“ความคิดดีนี่”

“เหมือนหน้าตากูแหละ”

ซองอูเบ้ปากยกใหญ่ก่อนจะกอดไล่เพื่อนตัวสูงของตัวเองออกจากร้านกาแฟไป

ตามพยากรณ์อากาศ  วันนี้ก็จะเป็นวันสุดท้ายพอดีสำหรับฤดูฝน

ย่างเข้าฤดูหนาว  คนขี้หนาวอย่างเขาคงต้องลำบากหน่อยสำหรับการใช้ชีวิตในแต่ละวัน

แต่ในตอนนี้  คงไม่มีอะไรเย็นไปกว่าน้ำแข็งที่กำลังเกาะกินหัวใจเขาอีกแล้ว . .