เมื่อเธอโตขึ้น เธอจะรู้สึกว่าชีวิตบีบบังคับให้เธอต้องเป็นคนเก่งอยู่เสมอ เพื่อที่เธอจะได้รับโอกาสในหลายๆ อย่าง แต่ตลกร้าย ชีวิตไม่ได้มอบโอกาสให้เธอสามารถเก่งทุกอย่างได้ บางครั้ง หรืออาจจะหลายๆ ครั้งที่เธอรู้สึกเสียใจหรือผิดหวังเพียงเพราะแค่เธอเป็นคนธรรมดา แต่ที่รัก นั่นคือสิ่งที่ทุกคนเป็นตั้งแต่เกิดมาไม่ใช่หรือคะ เธออย่าโกรธหรือเศร้าเพียงเพราะว่าเธอไม่มีอะไรเลย หากเธอรู้สึกว่าได้ค้นพบคุณค่ามากขึ้นเมื่อเธอมีเรื่องใดเรื่องหนึ่งที่ทำได้ดีเป็นพิเศษ นั่นคือของขวัญ แต่หากเธอไม่ได้มีเรื่องไหนที่ทำได้ดีเป็นพิเศษ นั่นก็ไม่ได้ทำให้คุณค่าในตัวเธอลดลงเลยค่ะ วันนี้ เธออาจจะวาดรูปไม่เก่ง ทำอาหารไม่อร่อย ร้องเพลงไม่เพราะ หรือเล่นกีฬาได้ห่วย ไม่ว่าอย่างไรการที่เธอยังทำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ผิดเลยนะคะ เข้าใจเธอเลยเวลาที่มองไปยังคนที่ทำอะไรหลายอย่างได้ดีแล้วนึกเปรียบเทียบตัวเอง เธอคิดว่า 'เขาหรือเธอคนนั้น ทั้งที่อายุเท่ากันหรือน้อยกว่าเราแท้ๆ แต่กลับทำได้มากถึงขนาดนี้' หากเป้าหมายในชีวิตคือการประสบความสำเร็จ การประสบความสำเร็จช้าหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ให้เวลาและโอกาสตัวเองได้ลองค้นพบและทำอะไรใหม่ๆ เสมอ มันอาจจะยาก แต่ลองลงแรงกับมันหน่อย อดทนกับมันหน่อย เสียอะไรไปเพื่อมันหน่อย หากทำไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย อย่างน้อยก็ได้ลองทำแล้ว ค่อยๆ ชิมมันไป เหมือนการทานขนม มันอาจจะรสขมบ้าง เพราะมันคือชีวิต แต่เธอก็ยังเป็นคนพิเศษอยู่ดี เธอมีคุณค่าในตัวเองตั้งแต่เกิดมาแล้วนะ วันไหนที่ไม่แน่ใจในตัวเองให้เธอหันไปหาคนที่เธอรักนะคะ และเขาคนนั้นจะเป็นคนบอกเธอเอง ว่าต่อให้ตัวเธอในวันนี้แม้จะไม่เก่งอะไรเลย เขาก็ยังรักเธออยู่ดี 

เธอเป็นคนที่ล้ำค่าและพิเศษเสมอ ขอบคุณที่ใช้ชีวิตนะ :-)

;

ถึงตัวเอง ในวันที่รู้สึกว่าการเป็นคนธรรมดามันทำให้เธอต้องรู้สึกเจ็บปวด