ผมชอบบดเมล็ดกาแฟด้วยเครื่องบดมือ เมื่อหมุนก้านหมุนนั้น แท่นบดเซรามิกจะขยี้เมล็ดกาแฟที่เคยรวมตัวเป็นสีน้ำตาลมันเงาและมีกลิ่นหอมให้กลายเป็นผงที่ยิ่งฟุ้งออกมาซึ่งความหอมของน้ำมัน

ผมรักยามเช้าที่ฝนตก...

ในเวลาอย่างนั้น เมล็ดกาแฟที่ถูกบดจะข้นหนืดจนรู้สึกได้ คล้ายไอน้ำในอากาศได้เข้าไปเคล้าผสานกับเมล็ดกาแฟที่เพิ่งกลายรูป—ให้เป็นอีกสิ่งหนึ่ง,

เป็นผุยผงแห่งธุลี

ผมชอบนึกถึงวันนั้นบ่อยๆ มันอาจไม่ใช่ห้วงเวลาที่กล้าหาญยิ่งใหญ่อะไร แต่นานมาแล้ว—ที่ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรอย่างนั้นได้

บางครั้ง ทั้งที่ไม่มีใครลั่นกุญแจ ก็เป็นเราที่ขังตัวเองเอาไว้ในสวนดอกไม้แห่งความคุ้นเคย

เหมือนความตายของทหารในท้องทุ่งแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งพวกเขาจะไม่ได้ออกมาจากที่แห่งนั้นอีกชั่วกาล

ที่ที่เราเพิ่งไปเยือน

2

ตอนที่ผมเห็นป้ายบอกทางไปปารีส เจสัน มราซกำลังร้องเพลง Living in the Moment อยู่พอดี

สามร้อยกว่ากิโลเมตร จากท้องทุ่งแฟลนเดอร์ส—สู่ปารีส อาจเป็นหนทางอันยาวไกลของเหล่าเด็กหนุ่มทหารในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ผู้ต้องไปให้ถึงที่นั่นด้วยเท้าของตัวเอง ฝ่ากระสุนระเบิดและการต่อสู้ จนบางคนก็อาจไปไม่ถึง แต่สำหรับเราสามร้อยกว่ากิโลเมตร น่าจะใช้เวลาเพียงสามสี่ชั่วโมง—ในกรณีที่เราไปถึงโดยไม่มีใครล้มตายลงเสียก่อน

ผมหันไปสบตากับเขา

“ไปปารีสกันไหม”

แน่นอน ปารีสไม่ได้อยู่ในแผนของเรา แต่ผมเห็นรอยยิ้มในดวงตาของเขา นั่นทำให้ผมพลอยยิ้มไปด้วย

“ขอเวลาแป๊บนึงครับ” เขาบอก แล้วก้มหน้าลงไปยังมือถือของเขา ผมรู้—เขากำลังจะจองโรงแรม

“เร็วๆ นะ” ผมว่า เราต้องตัดสินใจแล้วเพราะใกล้จะถึงทางแยก หากเลี้ยวขวา เราจะลงใต้ไปปารีส แต่หากเลี้ยวซ้ายเราจะขึ้นเหนือกลับไปบรัสเซลส์

บางครั้ง เราคิดว่าตัวเองมีเวลาแห่งการตัดสินใจมากมาย แต่เอาเข้าจริง—วินาทีเป็นตายมักมาถึงอย่างรวดเร็ว และตอนนี้มันก็มาถึงแล้วกับการเลี้ยวขวา ซึ่งหากขับเลยไป บางทีมันอาจไม่ใช่แค่การขับเลยแยก แต่คือการขับเลยช่วงเวลาแห่งการตัดสินใจไปด้วย

แล้วเราก็อาจไม่มีวันได้ไปถึงปารีสเลย

ของทุกอย่างอยู่ในโรงแรมที่บรัสเซลส์ คอมพิวเตอร์ กระเป๋า ชุดนอน กางเกงใน

เราไม่มีของใช้ส่วนตัวอะไรสักอย่าง—แม้กระทั่งแปรงสีฟัน

“ไปครับ” เขาเงยหน้าขึ้น “ไปกัน”

ผมยิ้ม ในชั่วเวลาอย่างนั้น ผมนึกถึงความเป็นเด็ก สมัยที่หุนหันพลันแล่น ยุคที่ผมกับเพื่อนขับรถข้ามภูเขาจากลำปางไปเชียงใหม่กลางดึก หรือการขับรถไปพัทยาเพียงเมื่อมีใครบางคนเอ่ยปากอยากเห็นทะเลยามค่ำหลังได้ยินเพลงบางเพลงของบ๊อบ ดีแลน

ผมไม่คิดหรอกว่า ช่วงเวลาอย่างนั้นจะกลับมาอีก

แต่มันก็มา

แล้วรถก็พาเราเลี้ยวขวาเข้าสู่ทางด่วนอีกสายหนึ่ง เป็นสายที่มุ่งหน้าพาเราโลดเต้นสู่ปารีส มหานครแห่งแสงสว่าง เมืองที่ไม่เคยหลับใหลเมืองนั้น

แต่ไม่, เรื่องไม่ได้เริ่มต้นตรงนี้

และไม่ได้จบลงที่นี่

3

หลังรัฐประหาร ผมชงกาแฟด้วยวิธีการแบบเฟรนช์เพรสบ่อยครั้งขึ้น...โดยไม่รู้ตัว

ผมชอบการกดก้านเครื่องชงลงไปช้าๆ มันจะกักกาแฟที่ถูกบดหยาบไว้ใต้นั้น ในขณะที่กาแฟก็ส่งแรงต้านมือออกมา

เราไม่อาจกดมันลงไปได้ในคราวเดียว ใช่—ผมเคยทำ, แล้วกาแฟก็ผุดพลุ่งออกมาสาดกระจายไปทั่ว

เมื่อชงแล้ว กาแฟที่บดเองส่งกลิ่นหอมกรุ่น ผมจงใจให้มันเข้มข้นกว่ากาแฟในร้านที่บรัสเซลส์และปารีสอยู่บ้าง

ผมอยากลืมอะไรบางอย่างที่ไม่อาจลืมเลือน...

ลมหนาวโบกโบยมาแล้ว แต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง* ที่จริงอากาศข้างนอกนั่นร้อนอ้าวคล้ายฝนกำลังจะตก ผมอดคิดไม่ได้ว่า การเดินทางครั้งนั้นคล้ายว่าเริ่มจากฝน** ในวันที่จู่ๆ ดวงตะวันก็หม่นลง

อากาศที่นั่นหนาวและชื้น ไม่มีใครมีชีวิตอยู่ที่นั่น เด็กหนุ่มในหลุมฝังศพนับหมื่นอาจลืมเลือนไปเนิ่นนานแล้วก็ได้—ว่าการมีชีวิตอยู่คืออะไร

แต่บางที—การลืมเลือนทุกสิ่งก็อาจเป็นเรื่องดี...