ในลอนดอน ผู้คนให้ความสำคัญกับพื้นที่สีเขียวกันมาก เพราะฉะนั้นชาวลอนดอนเนอร์จึงสร้างที่อยู่อาศัยเป็นอาคารล้อมพื้นที่ตรงกลางซึ่งเป็นพื้นที่สีเขียว และเรียกพื้นที่ตรงนั้นว่า Square หรือ จัตุรัส แต่อย่าคิดว่าจัตุรัสนี้จะเหมือนจัตุรัสใจกลางเมืองใหญ่ที่มีลักษณะเป็นลานกว้าง เปิดให้ทุกคนสามารถเข้ามาได้ หรือมีลักษณะเป็น ‘ตลาด’ ใจกลางเมืองใหญ่ เพราะจัตุรัสหลายแห่งของลอนดอนนั้นมีลักษณะเป็นพื้นที่ ‘กึ่งสาธารณะ’ คือสร้างขึ้นสำหรับคนที่อยู่อาศัยในเขตนั้นโดยเฉพาะ แม้จะไม่ใช่พื้นที่ส่วนตัวของใครคนใดคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เปิดให้ ‘คนนอก’ เข้าใช้พื้นที่ได้เสมอไป

บางจัตุรัสจึงถึงขั้นมีรั้วล้อม ปิดล็อค และจำกัดให้เฉพาะคนที่อยู่ในบ้านรายรอบจัตุรัสเท่านั้นที่จะมี ‘กุญแจ’ ไขเข้าไปหย่อนใจในพื้นที่เหล่านั้นได้ โดยมักจะมีป้ายติดข้อกำหนดกฎเกณฑ์ทั้งหลายแหล่เอาไว้ว่าห้ามทำอะไรบ้าง

ผมชอบจัตุรัสพวกนี้มาก

มันอาจเป็นพื้นที่สีเขียวเล็กๆ ซึ่งบางแห่งเล็กมากจนเหมือนสวนสาธารณะในหมู่บ้านจัดสรรของเรา แต่ด้วยความที่อยู่ใจกลางเมือง รถราและผู้คนที่เดินผ่านขวักไขว่ก็พลอยได้ใช้ประโยชน์ในการหย่อนตาหย่อนใจกับสีเขียวในจัตุรัสพวกนี้ด้วย หลายแห่งจึง ‘ใจกว้าง’ เปิดเป็นพื้นที่สาธารณะไปเลย ให้คนสามารถเข้าไปนั่งเล่นพักผ่อนหรือเดินผ่านเข้าไปในสวนเขียวๆ ที่มีต้นไม้ใหญ่ได้

ในบรรดาจัตุรัสเล็กๆ ทั้งหลายของลอนดอน จัตุรัสที่ผมรักที่สุดคือ Berkeley Square (อ่านว่า บาร์คลีย์สแควร์) ซึ่งอยู่ในย่านเมย์แฟร์ของลอนดอน เป็นจัตุรัสที่ปรากฏตัวอยู่ในเพลง

น่ารักอ่อนหวานอย่าง A Nightingale Sang in Berkeley Square เพลงโรแมนติกเก่าแก่ของอังกฤษแท้ๆ พูดถึงคู่รักที่พบเจอกันในแถบเมย์แฟร์ ซึ่งเป็นย่านหรูที่มีถนนเล็กๆ เหมือนปู คดเคี้ยวไปมา มีผู้คนแต่งกายหรูหราไปดินเนอร์กันที่โรงแรมริตซ์ และเมื่อเธอหันมายิ้มให้ฉันก็มีเสียงนกไนติงเกลร้องดังอยู่ที่บาร์คลีย์สแควร์

ยังมีเรื่องเล่าอีกหลายเรื่อง เรื่องล่าสุดเท่าที่รู้คือในปี 1956 มีผู้เขียนไว้ว่า ได้พาพระมาทำพิธีไล่ผีที่บ้านหลังนี้ ปรากฏว่าพอทำพิธีเสร็จ ทุกคนออกไปแล้ว เจ้าของบ้านกลับมาพบว่าเครื่องพิมพ์ดีดที่เคยวางไว้ที่หนึ่งถูกยกมาวางไว้อีกที่ และมีตัวอักษรพิมพ์เอาไว้บนกระดาษว่า