"ชีวิตไม่ใช่การเดินทาง แต่การเดินทางจะทำให้เรามองเห็นชีวิต”

พี่โตน โซฟา

ฮ่องกงกับฉัน..เราพบกันครั้งแรกเมื่อ 7 ปีก่อน

สารภาพว่าก่อนที่จะได้เดินทางไปเยือนฮ่องกง ในสมองนั้นว่างเปล่า ไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับบ้านนี้เมืองนี้ในหัวเลย (ซึ่งอันที่จริงก็อาจจะแบลงก์อยู่แล้วเป็นปกติ) ฮ่องกงที่รู้จักในมโนสำนึกอาจมีเพียงแค่หว่อง การ์ไว อาจารย์ยิปมัน ปรมาจารย์หย่งชุน, บรู๊ซ ลี และเฉินหลง ถึงจะเป็นการรู้จักที่ไม่ได้ก่อให้เกิดความอุ่นใจอะไร แต่ก็คงจะทำให้การไปเยือนฮ่องกงไม่เดียวดายจนเกินไปนัก  

ฮ่องกงในที่ไม่ได้รู้จักลึกซึ้ง จึงมีแค่หนังฮ่องกง ตึกสูงเสียดฟ้า ป้ายไฟนีออนเรียงราย  เมืองที่เศรษฐีเมืองไทยบินไปทานห่านย่าง  ช็อปสินค้าแบรนด์เนม​ที่ราคาถูกกว่าเมืองไทย ไปไหว้พระขอแฟน ขอลูก เมืองที่ประชากรมากมายยิ่งกว่าป้ายไฟ เมืองที่ไม่น่าจะอภิรมย์สำหรับคนที่ชอบใช้ชีวิตต๊ะต่อนยอนฟ้อนเล็บ เมืองคนเหงาอันวุ่นวาย ผู้คนเบียดเสียด ไม่มีพื้นที่ให้หายใจหายคอ ที่พอจะถูกจริตอยู่บ้างก็คงจะเป็นร้านมิชลินสตาร์ที่ควรค่าแก่การไปโดน แต่จะเป็นเมืองอะไรก็ช่าง โบราณว่าสิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น เชื่อคำโบราณหน่อยก็คงไม่เสียหายหลายแสนหรอกเนอะ

เมื่อ HX766 พาคนโดดเดี่ยวข้ามฟ้ามาเมืองหว่อง ถึงสนามบิน Shek lap kok ที่เต็มไปด้วยประชากรชาวอินเดียมากกว่า 60% ข้าพเจ้าถึงขั้นยืนงงในดงภาระตะเลยครับ พี่ไพล็อทพามาลงผิดสนามบินแน่ ๆ เมื่อเช็คจนแน่ใจแล้วว่าที่ยืนอยู่นี่คือเช็ก แลป ก๊อก ฮ่องกง ไม่ได้หลงไปอินทิราคานธีแต่อย่างใด 

เมื่อ City bus พามหาชนจากสนามบินมาถึงสถานีจิมซาจุ่ย หรือที่คนฮ่องกงออกเสียงว่าจิมซาโจ่ย ถึงตอนนี้ต้องขออนุญาตร้องเป็นภาษาฮินดีนะคะ เพราะย่านนี้มันคือ Little India ชัด ๆ ไม่ลิทเทิลล่ะ แต่เพลนทิออฟอินเดียนเลย  ฉันแบกเป้ ลากกระเป๋าฝ่ากลิ่นน้ำหอมคล้ายกำยานเข้าไปในตึกจุงกิ่ง (Chungking mansions) ด้วยอารมณ์ประหนึ่งตัวเองเป็นสาวผมทองแว่นดำ ใส่เรนโค้ทตลอดเวลา แม้ว่าฝนจะไม่ตก สาวผมทองผู้ที่วิ่งไล่ล่าคนอินเดียในหนัง Chungking Express โดยมีซาวนด์ Baroque- Michael Galasso เป็นแบ็คกราวด์ ฟังดูเท่จนอยากจะหยิบแว่นตากันแดดมาสวมให้เหมือนในหนัง ทั้งที่ความจริงนั้นอาชีพเอเจนต์ค้ายาเสพติดของสาวผมทองไม่ได้มีตรงไหนที่เท่เลย แต่หว่อง การ์ไวก็สร้างเธอจนฟัดหัวใจให้โลกตะลึงมาแล้ว 

ดูหนังจบเป็นรอบที่ร้อย แต่ยังไม่เคยมาเยือนฮ่องกง​ เคยนึกสงสัยว่าทำไมเป็นหนังฮ่องกงที่มีแต่แขกเนปาล อินเดียมากขนาดนี้ มารู้ชัดก็วันนี้ แถมเวลาเดินผ่านร้านอาหาร กลิ่นแกงกะหรี่ก็ลอยมาประทะใบหน้า ให้ความรู้สึกนี่ตูมาฮ่องกงจริง ๆ ใช่ไหม สับสนทางใจหลายรอบมากแม่ แต่แกงกะหรี่อินเดียที่นี่อร่อยยืนหนึ่งนะคะ หอมเครื่องเทศ รสกลมกล่อมจนอยากจะซื้อกลับไทยมาก ไม่เชื่อให้มาลอง อาจจะฟังดูประหลาด แต่ถ้ามาฮ่องกงก็จงอย่าพลาดอาหารอินเดีย

ฉันพบว่าฮ่องกงไม่ได้มีผู้หญิงผมทองวิ่งไล่ล่าคนร้าย ไม่มี cop223 ที่ไล่โทรหาคนนั้นคนนี้ เพื่อกลบความเปลี่ยวเหงาในใจหลังจากโดนบอกเลิก ไม่มีเฟย์หว่อง แห่ง Midnight express ที่คอยเปิดเพลง California dreamin’ ดังลั่นร้าน ไม่มี Cop663 มาซื้อเชฟสลัด และแน่นอนว่าไม่มีใครลึกซึ้งกับ Central mid-levels-escalators (บันไดเลื่อนที่ยาวที่สุดในโลก ถูกบันทึกไว้ใน Guinness World Records วัดระยะในแนวดิ่ง จะมีความยาวถึง 800 เมตร) บันไดเลื่อนที่อาเฟยใช้เดินทางไปบ้าน Cop663 นั่นแหละ

การเดินทางทำให้ฉันเฝ้ามองวิถีชีวิตของผู้คนที่แตกต่างกันอย่างเงียบ ๆ การออกจากเซฟโซนสำหรับใครบางคนอาจไม่ใช่เรื่องง่าย แต่การไม่ยอมก้าวออกจากพื้นที่ตรงนั้น สักวันอาจเห็นว่าโลกมันยาก 

กับผู้คนที่เดินสวนกันไปมา เราต่างเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน การเดินทางมายังสถานที่ที่ไม่เคยคุ้นเพียงลำพังโดยที่ไม่มีใครรู้จักแม้แต่ชื่อเรามันรู้สึกดีแค่ไหน เป็นความเปล่าเปลี่ยวอันแสนสบายใจ บางครั้งฉันชอบทำความคุ้นเคยกับสถานที่มากกว่าจะปฏิสัมพันธ์กับผู้คน เพราะผู้คนอาจซับซ้อนเกินไป เกินกว่าความเข้าใจของมนุษย์อีกผู้หนึ่ง หรือบางทีอาจเป็นฉันเองที่ซับซ้อนเกินไปก็ได้ การใช้ชีวิตลำพังทำให้ฉันอาจเสพติดกับความเหงา จนเรากลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันไปแล้ว ข้อดีของการเดินทางคนเดียวคือการได้ทำอะไรตามใจ แต่พอเจอเรื่องสนุก ก็คงไม่รู้จะหันไปหัวเราะกับใคร

คนฮ่องกงเดินไวกันชนิดที่คนไทยเรียกกันว่าไวกระบือหาย ด้วยความเร็วประหนึ่งร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง สัญญาณข้ามถนนยังไม่เปลี่ยนเป็นสีเขียวพี่ก็เดินไปอีกฟากฝั่งของถนนแล้ว พอจะอนุมานได้ไหมว่าคนฮ่องกงใจร้อน ไม่ชอบรอ เพราะสำหรับพวกเขาเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็มีค่า เวลาเป็นเงินเป็นทอง แต่การเดินทอดน่องของฉันไม่เป็นปัญหาต่อพวกเขาเลยแม้แต่น้อย ตราบใดที่ฉันยังเดินอ้อยอิ่งอยู่ในทางของฉันเอง โดยที่ไม่ก้าวก่ายพวกเขา ถึงจะยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนนับพัน เราต่างเป็นคนของโลกใบเดียวกัน แต่ก็ยังแปลกหน้าต่อกันอยู่ดี