ผูเเปล : ชัยชาญ นวลมณี
สำนักพิมพ์: Bloom

กลายเป็นหนังสือเล่มโปรดอีกเล่ม >ที่มาของหนังสือที่จะจัดการกับวลีชีวิตที่ว่า "มูฟออนเป็นวงกลม" หากคุณต้องการก้าวไปข้างหน้าจริงๆคุณต้องยอมรับอารมณ์ความเจ็บปวดเหล่านั้นให้ได้ก่อนแล้วปล่อยวางมันไม่ใช่หลีกหนีที่จะรู้สึกถึงมัน

หลายครั้งที่เราต้องหลบซ่อนความรู้สึกเพราะกลัวการที่จะเผชิญหน้ากับอารมณ์ เมื่อเรากลัวที่จะเผชิญหน้ามันอาจทำให้สูญเสียบางสิ่งในชีวิต "เราอาจกลัวความผิดหวังจึงไม่กล้าที่จะมีความรัก กลัวความล้มเหลวจึงไม่กล้าที่จะลองทำ เมื่อกลัวเเละกังวลในสิ่งที่ไม่รู้ เลยกลัวการที่จะเปลี่ยนเเปลง" การเยียวยาจึงควรเริ่มจากการเข้าใจความรู้สึกเเละยอมรับอารมณ์ของตนเองให้ได้

-อารมณ์เป็นเข็มทิศนำทาง ทุกๆวันอารมณ์จะบอกความรู้สึกว่าชีวิตวันนี้เป็นอย่างไร เจออะไร มีอะไรเปลี่ยนเเปลงไปบ้าง เมื่อเราหลีกหนี กลัว ไม่ยอมรับ ไม่เข้าใจในอารมณ์ที่เกิดขึ้นหรือสูญเสียความรู้สึกไป ชีวิตก็ไม่ต่างอะไรกับการลอยเคว้งอยู่กลางมหาสมุทรที่ไร้ทิศทางหรือกล่องที่ว่างเปล่า

- อารมณ์เป็นส่วนหนึ่งของการมีชีวิตอยู่ การที่ไม่ต้องรู้สึกถึงความเจ็บปวดนั้น "เป็นเป้าหมายของคนตายเท่านั้น"

-อารมณ์บอกให้เราฟังถึงสิ่งที่เราต้องการและไม่ต้องการในชีวิต เพื่อให้เรารับรู้ถึงสิ่งสำคัญในชีวิตหรือสิ่งที่ชีวิตต้องเปลี่ยนแปลง

- ชีวิตเปรียบดั่งเรือแคนูในทะเลและอารมณ์เปรียบเสมือนสภาพอากาศ เราไม่สามารถควบคุมสภาพอากาศในแต่ละวันได้ แต่เราสามารถที่จะเรียนรู้วิธีการแล่นเรือ อ่านทิศทางลม ใช้เข็มทิศนำทางเพื่อปรับตัวรับมือกับสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงได้เพื่อให้เรือยังคงแล่นต่อไป

- การสร้างกลไกการป้องกันเพื่อหนีจากความรู้สึกหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเอาชีวิตรอดจากสภาพแวดล้อมทางจิตใจที่บอบช้ำ เเละการเฉยชาต่ออารมณ์ช่วยคุณปิดอารมณ์ด้านลบใดๆก็ตาม แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ปิดกั้นคุณคุณจากโลกนี้ด้วยเช่นกัน

- จงเผชิญหน้ากับบาดแผลที่เกิดขึ้นแล้ว และเตรียมรับมือกับ สิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

- ทุกคนล้วนพัฒนากลไกการเอาตัวรอดเพื่อการอยู่รอด แต่มันอาจกลายเป็นส่วนหนึ่งของ ความเจ็บปวดที่ไม่อาจก้าวข้ามผ่าน


- กล้าที่จะรู้สึก ถ้าเปรียบอารมณ์เป็นคลื่นคุณต้องเรียนรู้การโต้คลื่นคุณต้องพร้อมเหยียบกระดานโต้คลื่นและเคลื่อนไหวไปกับคลื่น ให้ได้

- เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์อย่าเสียใจไปเลย เป็นการพูดกดทับและผลักใส่อารมณ์เหล่านี้ออกไป ความเสียใจที่ไม่ถูกยอมรับว่าเศร้า ความโกรธที่ไม่ได้ปลดปล่อยเป็นความเกลียดความเจ็บปวดที่เลี่ยงความรู้สึกจะกลายเป็นความทรมาน เมื่อมันถูกสะสมวันหนึ่งอาจถล่มลงมาได้

- เราทุกคน สามารถแสดงถึงความเศร้าหรือเปิดเผยอารมณ์ความเสียใจได้ และมันไม่ได้แปลว่าเราอ่อนแอ


- คุณรู้สึกอย่างไร คำตอบที่ได้รับมันก็เป็นความคิดมากกว่าอารมณ์ เมื่อไหร่ที่คุณคิดมากขึ้นเรื่อยๆจะเข้าสู่โหมดการคิดและมันคือการใช้เหตุผลมากกว่า สิ่งที่ควรทำเพื่อต้องการเชิญหน้ากับอารมณ์คือการต้องรู้สึก

- ความวิตกกังวลเหมือนด้ายหลากสีที่พันกันยุ่งเหยิงเราต้องค่อยๆดึงได้ออกคลายความกังวลเพื่อให้รู้สึกถึงอารมณ์และปล่อยวาง

- ความโกรธเป็นอารมณ์ที่ต้องรู้สึก แต่ไม่ใช่ตัดสิน เมื่อเราพยายามหลีกเลี่ยงที่จะรู้สึก มันอาจเข้าครอบงำและสะสมมากขึ้นจนกลายเป็นสิ่งที่ร้ายเเรงกว่าเดิมในอนาคตได้

- เวลาไม่อาจเยียวยาทุกอย่างได้ถ้าตัวเราไม่พร้อมที่จะเยียวยาไปพร้อมๆกับเวลา

- เผชิญหน้ากับความสูญเสียยืดหยุ่นความเจ็บปวดความเสียใจรักษาไม่ได้ และไม่จำเป็นต้องเอาชนะ เพียงแต่ต้องเข้าใจว่ามันเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเราก็พอ

- เพราะรักจึงโศกเศร้าอาวรณ์ สิ่งที่คุณควรทำคือปล่อยให้ตัวเองอาลัย แสดงออกมา รับฟังไม่แก้ต่างไม่ผลักไสความเจ็บปวด รับรู้ความรู้สึกนี้แล้วก้าวต่อไปข้างหน้า

- ความกลัวเปรียบดั่งทะเลทรายชีวิต กว้างใหญ่สับสน หลงทาง หวาดกลัว และหลายครั้งที่เราไม่กล้าที่จะก้าวข้ามผ่าน เพราะไม่พร้อมเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่รู้จักหรือไม่คุ้นเคยที่จะเปลี่ยนเเปลง
- เราบางคน มีความกลัว ต่อการ ที่ไม่สามารถ ควบคุมบางสิ่งได้ทำให้เกิดความรู้สึกอับอายเป็นอย่างมาก ว่าเราไม่ดีพอไม่เก่งพอ ไม่ได้รับการยอมรับ หรือ ชื่นชม

- ความอับอายเป็นอารมณ์ที่ทุกคนมีแต่ไม่อยากพูดถึงยิ่งไม่กล้าพูดก็ยิ่งรู้สึก ต้องยอมรับและเข้าใจจึงจะก้าวข้ามผ่าน

- หลายอารมณ์เกิดขึ้นได้ในเวลาเดียวกัน ความสุขนั้นไม่ได้เกิดจากการผลักใส่อารมณ์ด้านลบออกไปแต่เป็นการปล่อยให้แต่ละอารมณ์มีพื้นที่ของตัวเอง

- การปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอ คือการปล่อยให้ตัวเองรู้สึก กำแพงสูงไม่ได้กั้นคุณไม่ให้รู้สึกถึงอารมณ์ด้านลบแต่กั้นทุกอารมณ์ที่ควรจะรู้สึก

- คนที่กล้าจะรักคือคนที่กล้าหาญ เพราะ คือคนที่เต็มใจให้ตัวเองอ่อนแอเพื่อที่จะไปรักผู้อื่น

- การให้อภัยไม่ได้แปลว่าเราลืมความเจ็บปวด แต่คือการฝึกปล่อยตัวเองจากพันธนาการแล้วก้าวไปข้างหน้า

-ในชีวิตของเราล้วน ต้องการคนที่ใช่รับฟังและไม่ตัดสินเราแล้วเราก็ต้องยอมให้ตัวเองเป็นคนที่ใช่ในชีวิตคนอื่นด้วย

- ความเศร้าไม่สามารถประเมินค่าได้ และมันไม่ใช่การแข่งขันหรือการเปรียบเทียบไม่มีใครเศร้ามากกว่าหรือน้อยกว่าใคร

- ความรักและความสูญเสียล้วนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต

-ความอาวรณ์ ไม่ใช่โรคและไม่จำเป็นต้องรักษา เเต่เป็นสิ่งที่ต้องการพื้นที่สำหรับการมองเห็นและรับฟังความเจ็บปวดได้

- หากอยากใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ก็ต้อง เต็มใจ จะอยู่กับอารมณ์ของตัวเองก่อน เต็ม ใจรัก เป็น ใจลองสานสัมพันธ์กับผู้คน เต็มใจทำให้ตัวเอง อ่อนแอ แน่นอนว่าคุณอาจอกหักหลงทางถูกหักหลังหรือล้มเหลวและผิดหวังแต่คุณก็จะเรียนรู้ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน คุณจะผ่านไปได้เสมออารมณ์ไม่ใช่ศัตรูและไม่จำเป็นต้องปลูกผลักไสไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี

>ขอให้คุณเต็มใจ..ที่จะรู้สึก<