เราไม่ใช่คนกรุงเทพฯ เราไม่ชอบกรุงเทพฯ แต่เราเลือกมาฝึกงานในที่ที่ใกล้กรุงเทพฯ 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เพราะต้องอยู่ร่วมกัน

เราจึงอยากทำความรู้จัก

เย็นวันพุธในอาทิตย์หนึ่ง

ระหว่างที่เรามัวกังวลกับการขึ้นรถเมล์ (เพราะเป็นนักหลงมืออาชีพ) ก็มีลุงคนหนึ่งซึ่งอยู่ก่อนเรานานแล้วมาเปิดกระเป๋ากีตาร์ร้องเพลง มือดีดกีตาร์บรรเลง ปากร้องเพลงบ้าง เป่าเมาท์ออแกนที่แขวนอยู่บ้าง ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังจะกลับบ้าน 

ดูเป็นอะไรที่ขัดกัน

 

ด้านหลังลุงคือบรรดารถที่สัญจรกันไปมา ด้านหน้าลุงคือเราและเหล่าๆคนเดินทาง คนทำงานที่สายตาจับจ้องไปยังรถโดยสารที่ตัวเองต้องขึ้น ทุกครั้งพอร้องเพลงจบลุงก็จะอธิบายที่มาหรือความหมายของเพลงอย่างเช่นเพลงแรกที่ได้ฟังก็เป็นเพลงลาว ลุงแกบอกว่าคนลาวน่ะ สงบ ใจเย็น บลาๆๆ (ประมาณจะอธิบายว่าคนลาวเขา slow life) เราไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าเนื้อร้องเป็นยังไง จนเพลงสุดท้ายก่อนที่เราจะไปขึ้นรถเป็นเพลงที่คุ้นหูชื่อว่า country roads จึงทำให้เริ่มสังเกตลุงแล้วร้องตามในใจ     น่าเสียดายที่รถเมล์สายที่จะขึ้นมาซะก่อนเลยรีบควักเงินในกระเป๋าแล้วเดินไปให้ลุงก่อนขึ้นรถ ช่วงเวลานั้นจึงกลายเป็นช่วงเวลาที่พิเศษ แทรกเข้ามาท่ามกลางความวุ่นวายใจและกังวลของเรา มันดีนะ >>> และสุดท้ายก็ขึ้นรถเมล์ผิดสาย

ที่วาดไม่ได้จะเอาเท่หรอก แบตโทรศัพท์จะหมดเลยถ่ายรูปไม่ได้ ต้องจำและจินตนาการลุงเอา

...........

ปะติ๊ส