แต่พอมาทำงานทำให้เรารู้ว่าเรากลายเป็นความน่ากลัวของใครหลายคนที่อยู่ตำแหน่งน้อยกว่าเราบ้างสูงกว่าเราบ้าง บางทีเราก็รู้สึกได้ว่าทำไมเราไม่เกรงใจเค้าหน่อยวะ เมื่อก่อนตอนยังเด็กกว่านี้ความเกรงใจเรายิ่งใหญ่กว่าภูเขาน้ำแข็ง แต่พอมาทำงานกลายเป็นว่ามันหายไป เราจากเด็กที่น้อมน้อมในการทำงานวันแรกๆ กลายเป็นคนที่ไม่ยอมใคร กลายเป็นคนที่ให้ความอยากเอาชนะมาอยู่เหนือเหตุผล ทำให้หลายๆ เรื่องกลายเป็นใช้อารมณ์ข่มขู่มาซึ่งสิ่งทำให้งานเราสำเร็จ โดยไม่สนใจเหตุผลหรือความรู้สึกของคนอื่น

เรากลายมาเป็นคนแบบนั้นจริงๆ หัวร้อนโดยใช่เหตุ และงานเยอะจนบ้างทีรู้สึกว่าแบบเราจะเป็นบ้า มันพร้อมที่จะอาละวาดได้ทุกเมื่อ ทำไมภายในสามปีเรากลายมาเป็นคนแบบนี้ หรือว่าจริงๆ เราเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว อยากเอาชนะไปทุกอย่าง ถ้าครั้งไหนที่แพ้จะรู้สึกขายหน้า อยากกลับห้องไม่อยากทำงาน

สิ่งเดียวที่ช่วยเราได้คือการเลิกงานและกลับห้อง ได้ออกไปดูทะเล ดูซี่รี่ ได้มองถนนบ้านเมืองที่ไม่เจริญมากของที่นี้ แต่ก็ยังสะดวกสบาย กลับกลายเป็นว่างานที่เราเคยมีไฟในการทำมันเริ่มหายไปเรื่อยๆ เรากลายเป็นคนที่เราก็ไม่รู้จักว่าตัวเองคือใคร เราพยายามดึงตัวเองกลับมาทุกครั้งเวลารู้สึกแบบนั้น          ดีหน่อยที่เราก็พอรู้ทางออก เราต้องหยุดพักและออกไปเที่ยวไกลๆ บ้าง มันช่วยเราได้เยอะนะ แต่นิสัยจากการทำงานมันก็ติดตัวเราไปด้วย

กลับมาทำงานมันก็เป็นเหมือนเดิม ใครๆ หลายคนเคยบอกว่าเมื่อเราไม่ชอบงานนั้นเราก็ไม่ควรจะทนทำต่อไป เรารู้สึกว่าการทำอะไรเรื่องงานโดยไม่มีแผนมันสิ้นคิดเพราะฉะนั้นถ้าเราจะลาออก เราก็ควรจะมีแผนไว้ให้ชีวิต ต่อให้การออกไปนอนเฉยๆ แต่มันเป็นสิ่งที่คิดมาแล้วนั้นก็คือแผนอยู่ดี ยิ่งตอนนี้เรายิ่งกลายเป็นบ้า เช้ามาเราต้องว่าใครหรือด่าใครแรง ข่มขู่บ้างใช้อารมณ์บ้าง เราไม่ชอบแล้วอ่ะ ไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้เลย .. 

น่าจะต้องตั้งเป้าหมายกันใหม่แล้วแหละ ฮึบ