27/04/2020

แก้งาน

สองมือของฉันกำลังพิมพ์รั่วบนโน๊ตบุ๊คอย่างเดิมในทุกๆ วัน

สถานกาณ์สำหรับการทำงานที่บ้าน 

อาจจะมาถึงเวลาที่เกินขีดจำกัดแล้ว 

เพราะเราต้องดูแลตัวเอง 

และมีส่วนรับผิดชอบต่อโลกโดยรวม 

ฉันเองก็ยินดีที่จะทำ

เช้าวันที่ 27 เมษา เป็นช่วงเวลาหน้าร้อนปกติ 

แต่เพราะวันนี้ฟ้าดันครึมฝน และฉันเองก็ชอบบรรยากาศนี้ 

อาจจะเพราะมันผสมปะปนกัน 

ระหว่างความเฉยชา และความเศร้า

ณ จุดนึงของการทำงานที่บ้าน 

และความเครียดที่มันอาจจะสะสมมาเยอะอย่างไม่รู้ตัว 

เมื่อสิ่งบันเทิงต่างๆ เริ่มทำหน้าที่ของมัน มาจนสุดทางแล้ว

จิตใจและตัวตนที่ตึงเครียดโดยที่ฉันไม่รู้ถึงมัน 

หรือบางทีรู้แล้วอาจจะเก็บไว้ และปล่อยทิ้งไว้อย่างไม่ได้ใส่ใจ 

ฉันไม่สามารถทำงาน หรือมีสมาธิกับงานตรงหน้าได้อีกต่อไป

เพราะฉัน มีความเศร้าเป็นพื้นฐานของชีวิตหรือเปล่านะ 

ฉันเลยไม่สามารถผ่านพ้นความรู้สึกนี้ไปได้ง่ายๆ 

ฉันที่ไม่รู้จักตัวเองดีพอ สะสมความตึงเครียดไว้ข้างใน 

จนมันประทุออกมา

แค่ยอมรับตัวเองว่าตัวเองใช้ความเศร้าเป็นพลังงาน 

ก็เป็นอะไรที่ฉันเองไม่เข้มแข็งพอนักที่จะยอมรับมัน 

มันเหมือนกับฉันต้องยอมรับว่าตัวเองอ่อนแอเลย

ไม่นะ ฉันอยากจะเป็นคนเก่ง ฉันอยากเข้มแข็ง 

ฉันอยากพึ่งพาตัวเองได้อย่างดี 

คนที่มีความเศร้าเป็นพื้นฐานของชีวิต 

จะไม่สามารถดูแลจิตใจตัวเองได้ดี

ฉันไม่อยากจะยอมรับความจริงข้อนั้น 

พยายามหัวเราะออกมาให้มากที่สุดในเวลาแบบนี้ 

แต่ถ้าเข้มแข็งจริง ทำไมน้ำตามันไหลออกมาแทนล่ะ

แต่เพราะวันนี้ เพลงๆ นึงได้บอกกับฉัน 

ให้ฉันลองยอมรับตัวเองในแบบที่ตัวเองเป็น

ฉันขอให้วันนี้คุณมีความสุข แม้ว่ามันจะเป็นวันที่เหนื่อยล้า

ใช่สิ ทำไมล่ะ ถ้าชีวิตที่มีความเศร้าเป็นพื้นฐานของฉัน 

จะเติบโตขึ้นแม้ต้องร้องไห้ง่ายมากๆ 

แต่เหมือนกับการได้รดน้ำให้หัวใจของตัวเองแหละนะ

มีคนบอกฉันว่า 

หัวใจของเราใจใหญ่ขึ้นได้จากความเจ็บปวด 

หัวใจที่ยิ่งใหญ่ต้องเผชิญกับความเจ็บปวดต่างหาก 

ถึงแม้จิตใจของฉันจะเศร้าเป็นพื้นฐาน 

ฉันก็จะยิ้มให้ได้ 

แม้ต้องพยายามมากแค่ไหน 

ความสุขตอนยิ้มก็เป็นของจริง 

และความเศร้าที่เกิดตอนนี้ก็เป็นของจริงเช่นกัน

ถึงอย่างนั้นฉันก็อยากจะยอมรับตัวเองสักที 

ต่อให้เศร้า หรือร้องไห้ง่าย 

แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าฉันอ่อนแอหรือล้มเหลว 

แม้ความเศร้าจะเป็นพื้นฐานชีวิต 

และตัวตนของฉัน แต่มันคือตัวตนของฉันจริงๆ