ฉันภาวนาทุกวันขอให้ตัวฉันยังไม่ถูกฉีกกระชาก เปิดเปลือยเนื้อตัวซึ่งเต็มไปด้วยรอยด่างพร้อยและตำหนิอัปลักษณ์ ฉันหวาดผวาทุกครั้งที่ต้องคว้าหน้ากากดอกไม้และสวมใส่อาภรณ์หนังมนุษย์ก่อนที่จะออกจากห้อง จะมีใครรู้ความจริงว่าฉันกำลังลอบปลอมแปลงปิดบังตัวตนไหมนะ จะมีใครไหมที่บังเอิญตงิดใจว่าสิ่งมีชีวิตอย่างฉันแท้จริงแล้วมันกลวงโบ๋ไม่น่าพิศมัย กระดำกระด่างเกรอะกรังไปด้วยคราบแห่งความอัปยศ 

ฉันลอบสังเกตวิถีแห่งมนุษย์ วิธีการที่พวกเขากิน วิธีที่พวกเขาหัวเราะ วิธีที่พวกเข้าใช้ในการสร้างสายสัมพันธ์กับคนอื่นๆ รวมไปถึงวิธีการที่ทำให้พวกเขาเป็นที่รัก ฉันสังเกตทั้งหมดนั้นแล้วค่อยๆผสานมันเข้ากับกายอันเนื้อเปราะบางที่ฉันกำลังห่มมันอยู่ หวังว่าสักวันหนึ่งมันจะประกอบร่างถักทอจนกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของฉันได้จริงๆ แต่กว่าที่จะไปถึงจุดที่ฉันสามารถเลียนแบบมนุษย์ได้อย่าง 100% จะมีใครสังเกตเห็นตัวตนที่ฉันพยายามปิดซ่อนไว้ไหม?

ฉันคิดวกวนอยู่บ่อยครั้ง หากวันที่หน้ากากดอกไม้ปลิดปลิวและตัวตนอันยุ่งเหยิงนี้ได้ปรากฏขึ้นมาต่อหน้าทุกคนมันจะเป็นอย่างไร แค่คิดฉันก็รู้สึกพรั่นพรึง คันคะเยอไปทั้งตัวราวกับว่าความกลัวกำลังไต่ชอนไชไปทั่วร่างกาย ดื่มกินเลือดเนื้อจากอาภรณ์หนังเทียมเพื่อหล่อเลี้ยงหายนะให้เติบใหญ่และแตกแขนงแทรกลึกลงไปภายในตัวตนอันบิดเบี้ยวนี้ แค่ความคิดก็จวนเจียนจะทำให้ฉันหายใจไม่ออก ตัวฉันที่อ่อนด้อย ตัวฉันที่ทำสิ่งอันใดก็ไม่ได้เรื่อง ตัวฉันที่เป็นเพียงเศษขยะจากโคลนตมที่บังเอิญมีคนเก็บมาได้จากถังขยะในงานเลี้ยงหรูหรา หวาดกลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งหน้ากากดอกไม้จะซ่อนสิ่งเหล่านี้ไม่ไหวอีกต่อไป