ตอนอยู่ในวัยเรียนเราไม่ต้องจัดการอะไรเองมากมาย เดินไปตามเส้นทางที่การศึกษาได้กำหนดเอาไว้ขอแค่ตั้งใจเรียนให้ดีก็พอ แต่เมื่อเราเข้าสู่วัยทำงานมันไม่ได้มีตารางสอนวางไว้ให้ว่าเราต้องทำอะไร ทุกอย่างคือการขีดและเขียนเส้นทางของตัวเอง หากเขียนดีลายเส้นสวยมันก็ว่าไปอย่าง แต่หากขีดพลาดเส้นเลอะบิดเบี้ยวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะส่งผลต่อชีวิตยังไงบ้าง 

เพราะเราหวาดกลัวเราถึงได้พรั่นพรึงกับสถานภาพการศึกษาที่เด่นหราอยู่ในเว็บไซต์สำนักทะเบียน ภาระทางบ้านที่ต้องช่วยแบ่งเบามันซัดโครมเข้ามาให้เราตระหนักว่าไม่ควรปล่อยเวลาให้สูญเปล่าควรรีบหางานได้แล้ว แต่ก็อีกเช่นกันที่ความคิดว่า "ต้องหางาน" นั้นสร้างความกดดันให้เราอย่างมหาศาล ยิ่งเพื่อนฝูงคนรอบตัวมีทีท่าจะรุ่งโรจน์ในวัยที่เปี่ยมไปด้วยพลัง เรายินดีด้วยจากใจจริงแต่ก็อดกดดันมากกว่าเดิมไม่ได้ว่าทำไมตัวเราเองถึงยังอยู่กับที่

บอกตามตรงว่าเราไม่ได้เห็นอนาคตการทำงานอันสดใสของตัวเองเท่าไหร่นักในตอนนี้ ทั้งสภาพเศรษฐกิจ สังคม การเมืองที่ชวนให้หดหู่หมดหวัง ต้องเป็นสังคมแบบไหนกันที่ทำให้เด็กจบใหม่ไฟแรงเหลือเพียงถ่านใกล้มอดเพราะความท้อแท้

ภาระทางบ้าน การเงิน การกดดันตัวเอง และการได้เห็นเพื่อนคนอื่นได้งานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ทำให้เราเกิดความรู้สึกว่าเองจะอยู่เฉยๆไม่ได้ การพักผ่อนทำงานอดิเรกในแต่ละวันกลายเป็นเรื่องที่ปล่อยเวลาไปอย่างไร้ค่าเปล่าประโยชน์ ทั้งที่เวลาในการเบ่งบานของดอกไม้แต่ละคนนั้นมันไม่เท่ากันและเราเพิ่งเรียนจบมา 1 เดือนหมาดๆ ยังไม่ได้ช้าขนาดที่จะต้องรีบร้อน แต่ถึงอย่างนั้นเราก็รู้สึกตัวเองหยุดอยู่กับที่รั้งท้ายคนอื่นๆอยู่ดี 

อะไรทำให้การอยู่ว่างๆเป็นการใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า บอกตามตรงว่าเรายังไม่พร้อม อย่างน้อยก็ตอนนี้ที่ยังไม่พร้อม เราแค่อยากได้เวลาอีกซักหน่อยก่อนที่จะเริ่มต้นการเดินทางบทต่อไปของชีวิต แต่ถึงอย่างนั้นการสลัดความรู้สึกท้อแท้แล้วลุกขึ้นมาสู้ต่ออย่างแข็งแกร่งช่างเป็นเรื่องที่ทำได้ยากเหลือเกิน