มหานครลอนดอนกับฝนตกเป็นของคู่กัน เหมือนมีดต้องคู่กับส้อมลูกกุญแจต้องคู่กับแม่กุญแจ

บางทีอาจจะเหมือนผู้ชายตรงหน้าเขากับ ‘งาน’ ด้วย

“คุณโทรเรียกผมฝ่าฝนออกมาจากบ้านเพื่อที่จะมานั่งดูคุณนั่งแก้บทหนังที่ร้านกาแฟหรอเบน”เฮนรี่ คาวิลล์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้นวม สองแขนยกขึ้นกอดอกหลวมๆ เลิกคิ้วมองเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่เริ่มมีกล้ามเนื้อสวยงามเข้ามาแทนที่มวลไขมันเมื่อหลายเดือนก่อน

“ช่วยฉันหน่อยเถอะน่า”เสียงออกแหบร้องขอเรียบๆทั้งยังไม่เงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์พกพาทำเอาคนฟังยิ่งเลิกคิ้วขึ้นสูง

อะไรของเขากัน...

คล้ายกับอ่านใจได้ใบหน้าเรียวยาวเงยขึ้นสบตา มุมปากยกยิ้มขึ้นน้อยๆ

“ช่วยนั่งอยู่แบบนี้หน่อยเวลาอยากพักสายตา เห็นอะไรสวยๆอยู่ตรงหน้าจะได้หายเหนื่อย”