ตอนนี้จองโฮซอกกำลังเครียด

คิ้วเรียวขมวดกันมุ่น แทบจะเป็นปม สายตากวาดไล่ดูการเรียงลำดับของสิ่งที่กำลังจัดเรียงอยู่บนหน้าจอคอมพิมเตอร์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะยังไม่สามารถหาทางออกให้กับปัญหาแสนน่าปวดหัวที่กำลังเกิดขึ้นได้ โฮซอกถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เอนหลังพิงพนักหนังเนื้อนุ่มอย่างดี แขนวาดเหยียดในอากาศ บิดไล่ความเมื่อยล้าออกไปจากกล้ามเนื้อ หมุนบิดศีรษะอีกสักรอบ คลายความเค้นตึงของกล้ามเนื้อคอพลางปิดเปลือกตาไล่ทบทวนลำดับเนื้อหาแสนวุ่นวายนั้นใหม่อีกครั้ง ความวุ่นวายที่เหมือน

คอสมอสที่เพื่อนรุ่นราวคราวเดียวเคยพูด

เข้าใจยาก,

เจ้าเพื่อนเจ้าปรัชญาคนนั้นชอบพูดอะไรเข้าใจยากอย่างที่โฮซอกไม่มีทางเข้าใจ แม้พ่อบังเกิดเกล้าของเขาจะเป็นคุณครูสอนวรรณกรรมก็ตาม

โฮซอกชอบอะไรที่สื่อสารได้ง่าย ไม่ซับซ้อน ตรงไปตรงมาและแฝงอะไรบางอย่างที่ผลักดันมนุษย์ไปสู่ความไสว แต่ไม่ไร้เดียงสา

นิยามเพลงของโฮซอกเป็นแบบนั้น—-,

โฮซอกขบคิดไตร่ตรองขณะที่ยกแก้วมัคขึ้นหมายจะดื่มด่ำกับรสชาติขมอมหวานของกาแฟแต่พบความว่างเปล่า แรปเปอร์หนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ในตอนที่กำลังคิดว่าจะลุกไปชงกาแฟอีกแก้วเพิ่มในห้านาทีข้างหน้า เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมๆกลิ่นชาหอมกรุ่น ละมุนหวานของคาโมไมล์ที่ลอยแตะเข้าปลายจมูก หากจมูกของโฮซอกไม่เพี้ยน เขาได้กลิ่นหวานเนยของขนมอบแทรกอยู่ในความละมุนนุ่มของกลิ่นกรุ่น

ความละมุนละไมของคนที่หอบหิ้วความนุ่มนวลนี้ด้วยก็เช่นกัน,โฮซอกรู้จักเป็นอย่างดี

ถาดของว่างถูกวางลงบนโต๊ะด้านข้าง ตามด้วยแขนเรียวที่วาดโอบลำคอของแรปเปอร์หนุ่มไว้ โฮซอกเองก็ตอบสนองการกระทำนั้นด้วยความคุ้นเคยอย่างเอนศีรษะพิงท่อนแขนเรียว มือยกแตะที่แก้มกลม,ใช้ปลายนิ้วไล้สัมผัสความเนียนนุ่มผะแผ่ว ละเลียดแก้มนุ่มที่โฮซอกชอบฟัดให้แดงปลั่งนักหนา เรียกเสียงอื้ออึงแสนน่ารักในลำคอของคนโอบได้เป็นอย่างดี

“มาถูกจังหวะพอดีเลยครับ,จินฮยอง”

“เพราะฉันเก่งยังไงล่ะ ฮ่าๆ”

โฮซอกหลุดขำออกมาเล็กน้อย ผละตัวออกก่อนหมุนเก้าอี้ไปหาคนเก่งของเขา ใช้มือดึงรั้งเอวอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ซอกจินตอบสนองความต้องการนั้นด้วยการนั่งลงบนตัก นัยน์ตากลมมองสบไล่ตามใบหน้า สีหน้าของโฮซอกแม้จะเปล่งประกายความสดใส แต่ยังคงแฝงริ้วความเครียดไว้ที่ใต้ตา แม้จะเล็กน้อย แต่ซอกจินก็สังเกตเห็นมัน

แรปเปอร์หนุ่มจัดการฝังปลายจมูกลงบนแก้มนวล สูดกลิ่นหอมเบาบางของดอกไม้บนผิวนุ่ม ก่อนเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่มเบาๆ เอาแต่ใจอีกนิดด้วยการแนบชิดจนกลีบเนื้อนุ่มแดงก่ำ ผละออกมาเมื่อพอใจ

“ขอบคุณนะครับฮยอง”

“เอาชามาให้ ดื่มแต่กาแฟไม่ดีนะรู้ไหม ”

“ครับๆ ผมผิดไปแล้ว”

ซอกจินมองคนทำสีหน้าสลด เบะปาก และทำตาแป๋วใสใส่ด้วยสายตาออดอ้อนจนซอกจินอดที่จะเอื้อมมือไปบีบปลายจมูกรั้นด้วยความมันเขี้ยวไม่ได้ บรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นกรุ่นหวาน เสียงหัวเราะคิกคักกำลังหล่อหลอมโฮซอกไปกับความนิ่มนวลนั้น ความเครียดก็คล้ายจะบรรเทาลงไป

โฮซอกไล่มองสบใบหน้าของคนบนตักด้วยความรักใคร่ คิมซอกจินเป็นพลังงานที่น่ามหัศจรรย์เสมอ แม้ปากอิ่มๆจะคอยเอาแต่พูดว่าโฮซอกน่ะเหมือนพระอาทิตย์สำหรับซอกจินอย่างไร

แต่,พระอาทิตย์อย่างโฮซอกก็คงต้องการความนุ่มนวลที่โอบกอดในวันที่พระอาทิตย์ดับแสงเช่นดวงดาวอย่างซอกจินเช่นกัน ดวงดาวดวงเล็กๆไม่ใหญ่ไม่โตที่เปล่งประกายระยิบระยับด้วยตนเองอย่างสุกสกาวเฉกเช่นซอกจิน

โฮซอกปล่อยให้แรงดึงดูดทำตามหน้าที่ของมันในกฏของจักรวาลที่ไม่มีความตายตัว แนบอวัยวะเดียวกันลงบนริมฝีปากอิ่มอีกครั้ง

ถึงแม้ว่ากองงานจะถูกลืมไว้ตรงนั้น แต่โฮซอกก็คิดว่าหลังจากจูบนี้การทำงานคงลื่นไหลขึ้นอีกสักนิด ถึงชาคาโมไมล์ของโฮซอกอาจจะเย็นชืดเพราะมัวเอาแต่ใจและเอาเปรียบคนน่ารักของเขาจนจะถูกเอ็ดด้วยใบหน้าแดงปลั่งนั่นก็ตามที

แต่มันก็ดี—-

ยังไงเสีย, รสชาติของซอกจินมันละมุนความรู้สึกยิ่งกว่าชาคาโมไมล์เสียอีก.

-to be continued-

Story by Macbeth1995

Twitter; @astronaut1995

#สถานีอวกาศno95

Talk;

จากosกลายเป็นmini seriesไปแล้วล่ะค่ะ 

คู่2seokเนี่ย ทุกครั้งที่มองก็จะนึกถึงความละมุนนุ่มนวลล่ะค่ะ

ชอบมากๆ ตอนแรกที่ลงในทวิตเตอร์ก็คิดว่าเป็นosล่ะนะ 

(ถึงได้จั่วหัวว่าos) แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วค่ะ คงเป็นเหมือนชาคาโมไมล์

ความละมุนนุ่มที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็อยากกลับมาลิ้มลองเรื่อยๆ คงเป็นแบบนั้นล่ะค่ะ

ดังนั้น ถ้าคิดอะไรออกจะมาต่อ เพราะ No plotค่ะ 

หวังว่าคุณจะชอบมัน ด้วยรักค่ะ