Pairing: Taejin,vjin |Kim Taehyung*Kim Seokjin

Rate: PG

Note: Yeontannie knows how to make his dad happy.

สวัสดีฮับ!

ยอนทันคือยอนทัน! เป็นสุนัขพันธุ์ปอมเปอร์เรเนียนสีดำ ตอนนี้ยอนทันอาศัยอยู่ก้บป๊ะป๋าสองคนล่ะครับ ป๊ะป๋าของยอนทันชื่อคิมแทฮยอง เป็นจิดตะกอนล่ะ (มันคืออะไรนะ กินได้รึเปล่า?) ป๊ะป๊ามักจะเอาเจ้าไม้ที่มีคนฟูๆที่ยอนทันชอบงับเล่นไปขูดๆลงบนแผ่นขาวๆ บางครั้งก็ใช้อุ้งเท้าของป๊ะป๋าลูบๆลงบนนั้น ยอนทันสงสัยว่ามันสนุกไหม? ป๊ะป๋าดูมีความสุขกับมัน ทุกครั้งที่ป๊ะป๋าทำตาของป๊ะป๋าเป็นประกายใสๆ เหมือนลูกหินสีๆบนนิ้วป๊ะป๋าเลย! 

ถึงยอนทันจะไม่ค่อยเข้าใจ แต่ป๊ะป๋าก็เป็นคนที่เจ๋งที่สุดในโลกอยู่ดี! ป๊ะป๋ามักจะหาขนมอร่อยๆมาให้ พายอนทันไปวิ่งเล่น ของเล่นเจ๋งๆที่เป็นสมบัติของผม ป๊ะป๋าก็หามาให้หมดเลย!

เจ๋งใช่ไหมล่ะ?

ยอนทันก็คิดว่างั้นล่ะ!

แต่ดูเหมือนช่วงนี้ป๊ะป๋าจะไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้สิฮับ?

ป๊ะป๋าเอาแต่เดินวน ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนปวดท้อง รึว่าป๊ะป๋าจะกินแปลกๆเข้าไปเหมือนที่ยอนทันชอบกินเจ้าก้อนนุ่มนิ่มสีน้ำตาลที่หล่นอยู่บนพื้นถนนระหว่างทางกลับบ้านตอนที่เราเดินเล่นรึเปล่า? (แน่นอนว่าป๊ะป๋าบอกให้ผมคายออกมาแต่ผมไม่ยอมหรอก! ข้างในมันมีไส้กรอก แต่ป๊ะป๋าขี้โกงใช้อุ้งเท้าป๊ะป๋าเปิดปากผมออกอ่ะ!) 

ไม่ได้นะ ป๊ะป๋าจะกินของตกพื้นไม่ได้นะฮับ!

โฮ่ง!

“? เจ้าเห่าอะไรของเจ้าเนี่ย?”

แทฮยองพึมพำ มองเจ้าก้อนบนพื้นที่จู่ๆก็มองเขาด้วยนัยน์ตากลมใสแป๋วของมัน แทฮยองหันรีหันขวาง หาต้นตอและสาเหตุของการเห่าแต่พบความว่างเปล่า ความคิดในหัวดันเชื่อมโยงกับเรื่องลี้ลับเข้าซะได้ แทฮยองลอบกลืนน้ำลาย สีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อย ก่อนหันไปสนใจกับเฟรมภาพที่ตั้งอยู่ตรงหน้า แทฮยองจุดรอยยิ้มบางเบา พึมพำเล็กๆเมื่อมองมัน

“คุณซอกจินจะชอบไหมนะ?”

ชื่อนี้อีกแล้ว

แต่ช่วงนี้ป๊ะป๋ายิ้มน้อยลง ขมวดคิ้วมากขึ้น ยอนทันไม่ชอบมัน เพราะการปรากฏตัวขึ้นของคนตัวขาวๆที่ป๊ะป๋าเรียกว่า’หน้าเกี๊ยว’ ทุกครั้งที่ไปร้านของพี่ชายใจดีมักจะเจอเจ้าหน้าเกี๊ยว ป๊ะป๋าจะกัดฟันกรอดๆ ดูไม่พอใจมากๆ

ยอนทันรู้แล้ว! เจ้านั่นจะแย่งคุณก้อนนุ่มของป๊ะป๋า

เจ้าก้อนลุกขึ้น วิ่งออกไปจากห้องด้วยขาเล็กๆทั้งสี่ของมัน โดยที่แทฮยองไม่ได้สังเกตถึงเจ้าก้อนที่แอบวิ่งซนออกจากบ้านไปเพราะประตูที่เปิดแหง้มอยู่

x

“เฮ้อ”

แทฮยองถอนหายใจ มองภาพวาดบนเฟรมภาพของใครบางคนที่เขามักจะคะนึงหาทุกครั้งที่เผลอพลั้ง ความรู้สึกที่เพิ่มพูนขึ้นเมื่อได้พบหน้าใครคนนั้น มันงอกเงยขึ้นอย่างงดงามท่ามกลางรอยยิ้มแสนสดใสที่ทำให้ตาของเจาพร่าเลือน เขาเริ่มตระหนักถึงแรงจังหวะหัวใจที่เต้นกระตุกไปตอนที่ปลายนิ้วเย็นๆยื่นมาเกลี่ยเช็ดเศษดินที่เปรอะแก้มเพราะเล่นกับเจ้าก้อนของเขา สัมผัสนุ่มๆยังคงติดตรึงอยู่บนผิวแก้ม ความรู้สึกนุ่มละมุนเหมือนครีมฟองบนนมอุ่นๆนั่น มันทำให้หัวใจของแทฮยองพองตัว และเมื่อรู้สึกตัวอีกครั้ง ความรู้สึกเหล่านั้นมันก็อยากที่จะเก็บไว้เกินทน ดังนั้นแทฮยองจึงเริ่มขีดเขียน แต่งแต้มความรู้สึกที่เอ่อล้นลงบนผ้าใบขาว ไม่นานมันก็ประกอบกันขึ้นมาเป็นเค้าร่างความรู้สึกของเขาเอง 

มันคือรูปเหมือนของคิมซอกจิน เจ้าของรอยยิ้มแสนน่ารักและเป็นเจ้าของร้านเบเกอรี่ร้านโปรดที่บังเอิญมาเปิดใหม่ใกล้ๆบ้านของแทฮยอง กลิ่นไอกรุ่น หอมละมุนของแป้งที่ถูกอบเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของแทฮยองให้ทำงานโดยทันทีตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้กลิ่น ร้านเล็กๆสีขาวที่เขาก้าวเข้าไปอย่างไม่ลังเล ก่อนจะพบว่าสิ่งที่ทำให้คิมแทฮยองตกหลุมรักได้มากกว่าเบอร์เกอร์ ศิลปะ ก็คือคิมซอกจิน

ฟันคมขบลงบนริมฝีปากล่างอย่างชั่งใจ เสียงหัวใจที่เต้นราวกับส่งเสียงร้องเตือนถึงความรู้สึกที่เอ่อล้น พรั่งพรูใกล้จะปะทุเต็มที แทฮยองกำลังหักห้ามใจ เขาอยากจะรอเวลาให้มีความมั่นใจมากกว่านี้เพื่อจะขออนุญาตจีบซอกจินฮยองอย่างเป็นทางการ

จิตรกรหนุ่มรู้สึกว่าบ้านของเขานั้นเงียบ เงียบเกินไป เพราะปกติมักจะมีเสียงเจ้าก้อนของเขาเดินไปเดินมาบ้าง เล่นของเล่นบ้าง แต่นี่กลับเงียบหาย ถ้าหากคิดในแง่ดีมันก็คงนอนอยู่แต่พอหันไปยังเบาะนอนกลับพบความว่างเปล่าเนี่ยสิ แทฮยองเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังชี้บอกเวลาบ่ายสามตรง เป็นเวลาที่เจ้าก้อนจะวิ่งคาบเชือกจูงมาหาเขา เป็นการย้ำเตือนถึงเวลาเดินเล่นแสนสำคัญที่จะพลาดไม่ได้ในทุกๆวัน

"ทัน? อยู่ไหนน่ะ?"

แทฮยองฉงนหนักมากขึ้นเมื่อไร้เสียงตอบรับจากเจ้าก้อนอย่างที่ควรจะเป็น เขารีบวางพู่กัน เดินดูรอบบ้านๆ แต่ไม่พบเจ้าก้อนสีดำที่ไหนเลย จนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นประตูบ้านที่แหง้มเปิดไว้ แทฮยองยกมือกุมขมับ เจ้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาแอบหนีออกไปข้างนอกอีกแล้ว (มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ยอนทันนี่แอบหนีออกไป และไม่ใช่ครั้งสุดท้ายที่แทฮยองลืมปิดประตูบ้านเช่นกัน) ยอนทันเป็นหมาที่ค่อนข้างเซ่อซ่า แทฮยองกลัวว่ามันจะเดินไปเรื่อยจนหลงทางอีก มือเรียวคว้าสายจูงและของที่จำเป็นอีกนิดหน่อย รีบสาวเท้าก้าวออกจากบ้านก่อนที่เจ้าตัวแสบจะเดินไปไกลมากกว่านี้ 

x

"อะไรกันน่ะ เจ้าตัวเล็กนี่?"

"ว่าไงเจ้าหนู แกเห่าอะไรหืม?"

มินยุนกิมองเจ้าก้อน นัยน์ตาหรี่เรียวจนแทบจะเป็นเส้นตรง คิ้วเรียวขมวดมุ่น ไม่เข้าใจการกระทำของเจ้าก้อนบนพื้นที่เอาแต่เห่าเขาทันทีที่มือสัมผัสกับกระตูไม้และทำท่าจะเปิดประตูร้านเบเกอรี่ แม้จะไม่เข้าใจนัก แต่มินยุนกิก็ไม่ได้รู้สึกกลัวรึโมโหอะไร ออกจะเอ็นดูเจ้าก้อนขนฟูๆเหมือนไสไหม ขนาดเจ้าก้อนใหญ่กว่าฝ่ามือเขาไม่เท่าไหร่เอง หนุ่มร่างเล็กย่อตัวลงนั่งยองๆ มือวนไปรอบๆตัวเจ้าก้อน มุมปากกดรอยยิ้มกว้างจนเห็นเหงือกเมื่อเจ้าก้อนวิ่งไล่ตามหมายเอาอุ้งเท้าตะครุบมือ เขาเลยถือโอกาสขยุ้มขยำเจ้าก้อนฟูฟ่องจนพอใจ ก่อนตบรางวัลให้เด็กดีอย่างงามด้วยขนมรสไก่อย่างดี ขนมสำหรับหมาที่

ยุนกิพกติดตัวไปด้วยเสมอ

ก็นะ เห็นแบบนี้มินยุนกิก็เป็นด็อกเลิฟเวอร์ผู้หลงใหลในคุณมินฮลลี่ที่บ้านอย่างแรงกล้าเชียวนะ

"มีอะไรงั้นเหรอยุนกิ?" ซอกจินคล้ายได้ยินเสียงเห่าเล็กๆคุ้นหู ก่อนที่เขาจะต้องเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจกับเจ้าลูกหมาขนฟูที่ซอกจินคุ้นหน้าคุ้นตากับมันเป็นอย่างดี "ยอนทัน? แกมาที่นี่ได้ยังไง? คุณแทฮยองล่ะ?"  ซอกจินคุยกับเจ้าก่อนที่แลบลิ้น เอียงคอมองเขาตาแป๋วด้วยความฉงนสงสัยจนอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปเกาพุงนุ่มนิ่มของมันจนขากระดิกริกๆ 

"ทันอ่า! อยู่ไหนเนี่ย?" 

ชายหนุ่มทั้งสองหันตามเสียงตะโกนด้านหลัง ซอกจินเป็นคนโบกมือให้แทฮยอง ก่อนอุ้มเจ้าก้อนสีดำเจ้าของชื่อที่แทฮยองเรียกขึ้นแนบอก เหมือนเสียงเรียกของจิตรกรหนุ่มจะไปกระตุ้นเตือนความจำของเจ้าก้อนถ่านตัวจิ๋วเขา มันลืมไปว่าต้องจับตัวมนุษย์หน้าเกี๊ยวที่จะมาขโมยก้อนนุ่มของป๊ะป๋ามัน ด้วยความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่เกินตัว มันจึงเริ่มเห่าใส่มนุษย์หน้าเกี๊ยวที่ถูกกล่าวหาโดยเจ้าก้อนอีกครั้ง 

มินยุนกิเริ่มตระหนักว่า แท้จริงแล้วขนมที่เขาซื้อมาอาจจะไม่ถูกปากเจ้าก้อนนี่ แต่ว่าตอนที่มือขาวจัดยื่นขนมให้ แต่หางเล็กๆฟูๆก็สะบัดไปมานี่นา? 

"ทันอ่า เจ้าหนีออกมาคนเดียวอีกแล้วนะ"

เสียงเรียกของพ่อทำให้เจ้าก้อนยิ่งตื่นเต้น ขาเล็กๆของมันตะกุยจะออกจากอ้อมแขนของซอกจินโดยไม่สนใจว่ามันจะร่วงลงพื้นสูงแค่ไหน ซอกจินเหวอไปนิดๆพยายามประคองเจ้าก้อนที่กำลังตื่นเต้นจัดจนถลามาด้านหน้า แทฮยองอ้าปากเหวอรีบเข้าไปรับร่างของซอกจินไว้อย่างทันท่วงที 

และพวกเขาก็ต้องหยุดหายใจเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดผิวหน้า ด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมากนัก ปลายจมูกจึงแตกสัมผัสกัน เป็นชั่ววินาทีที่พวกเขาได้แนบชิดใกล้กันขนาดนี้ จิตรกรหนุ่มสบสายตากับเจ้าของร้านเบเกอรี่ มันเป็นครั้งแรกที่แทฮยองได้สบสายตากับซอกจินอย่างชิดใกล้ เขาพบว่านัยน์ตากลมสีเข้มของซอกจินเหมือนภาพสะท้อนของจักรวาลขนาดย่อมข้างใน วินาทีที่หัวใจเริ่มพองตัวสูบฉีดเลือดแรงขึ้น 

ช่วงเวลาที่เหมือนฝันถูกตีให้สลายไปโดยเสียเห่าเล็กๆของเจ้าก้อนตัวดี พวกเขาผละออกมาจากกันด้วยท่าทีกระอั่กกระอ่วนเล็กน้อย แทฮยองยกมือขึ้นเกาท้าทอยแก้เก้อ ส่วนซอกจินก็ลูบแขนตัวเองเบาๆ บนใบหน้ายังคงร่องรอยความเขินอายแดงระเรื่อเล็กๆบนแก้มใสและใบหู มินยุนกิมองทั้งคู่พลางถอนหายใจ เขารู้จักคิมซอกจินมานานพอจะสังเกตได้ว่าเพื่อนตัวดีน่ะแอบมีใจให้ลูกค้าประจำ ซึ่งอีกฝั่งก็คงมีใจให้เพื่อนของเขาไม่ต่างกัน ไม่งั้นคงไม่มองเขาเหมือนศัตรูขนาดนั้น คนตัวเขามองคนซื่อบื้อทั้งสองก่อนพรูลมหายใจออกมาอีกครั้งพลางกดรอยยิ้มลงบนมุมปากเล็กๆเมื่อเห็นคนทั้งสองเริ่มมีบทสนทนาเล็กๆน้อยๆที่ยุนกิมองกูพอจะรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องดีๆ

"ทันอ่า กินขนมไหม?"

"ขอมือก่อน!"

"เก่งมากกก"

ซอกจินหัวเราะ มองเจ้าก้อนที่ตัวโตขึ้นเยอะ จนตอนนี้ตัวเท่าตุ๊กตามาริโอ้ของเขาแล้ว ซอกจินมองเจ้าก้อนที่เคี้ยวขนมกรุบๆ มันเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาอีกครั้งเป็นการสื่อว่าอยากได้ ซอกจินยิ้มขบขำในความเอาแต่ใจปนออดอ้อนเล็กๆที่คล้ายๆกับป๊ะป๋าของเจ้าก้อนขนยักษ์นี่ 

คงเรียกได้ว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นล่ะมั้ง?

ยอนทันมองอัปป้ามาดๆด้วยนัยน์ตาใสแป๋ว ก่อนที่เป้าสายตาทั้งหมดจะตกอยู่ที่บุคคลที่กำลังก้าวเท้ามาข้างหลังซอกจินเงียบๆ นิ้วเรียวยกแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณที่ยอนทันรู้ว่าป๊ะป๋ากำลังสั่งให้ยอนทันเงียบ แต่เพราะยอนทันเอาแต่จ้องไปที่ด้านหลังซอกจินนั่นล่ะ เจ้าตัวเลยสงสัยแล้วหันตามไปทิศสายตา ก่อนจะต้องร้องโวยวายดังลั่นเมื่อถูกแทฮยองตะครุบกอดหมับเสียแน่น ตามมาด้วยปลายจมูกโด่งที่กดลงบนแก้มแรงๆจนซอกจินหลับตาปี๋

จากวันนั้นที่เจ้าก้อนจอมซนของป๊ะป๋าแทฮยองหนีออกจากบ้านชั่วคราว พวกเขาได้ลองมีโอกาสได้คุยกันมากขึ้น พวกเขาขยับความสัมพันธ์จากเจ้าของร้านกับลูกค้าเป็นคนรู้จัก จากคุณซอกจินกลายเป็นจินฮยอง คุณแทฮยองกลายเป็นแทฮยองอ่า พวกเขาก้าวไปด้วยกันช้าๆ หลังจากนั้นไม่นานนักแทฮยองก็เอ่ยปากขอจีบอย่างเป็นทางการ แน่นอนว่าซอกจินเขินมากๆ เขาจำได้ว่ายืนเขินอยู่นานกว่าจะตอบตกลง ความสัมพันธ์ของพวกเขางอกเงยเบ่งบานอย่างเนิบนาบ แม้จะเชื่องช้าแต่ก็งดงามมาก ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดจนเหมือนฝันเมื่อคิมแทฮยองเอ่ยปากขอให้ซอกจินคบกับเขาในวันคริสมาสต์แสนโรแมนติกที่พวกเขาเลือกจะฉลองด้วยกันสองคนพร้อมกับพยานรัก เจ้าก้อนยอนทันนั่นไง

ซอกจินก้มหน้างุด ทั้งเขินทั้งอายจนใบหน้าร้อนไปหมด ซอกจินก้มหน้าอยู่นานจนกระทั่งมือเรียวแสนอบอุ่นของแทฮยองประคองใบหน้าแดงปลั่งขึ้น แก้มกลมๆที่แทฮยองมันเขี้ยวนักหนาถูกกดหอมฟอดใหญ่ๆ  'ถ้าไม่ตอบถือว่าตกลงนะครับ'  แต่ไม่ทันที่ซอกจินจะได้กล่าวอะไร คำประท้วงทั้งหลายก็ถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อแทฮยองมอบจุมพิตที่นุ่มนวลและอ่อนหวานที่สุดแก่ซอกจิน

แทฮยองกับซอกจินหัวเราะตาหยีพร้อมกันเมื่อได้รับเสียงประท้วงเล็กๆจากเจ้าก้อนบนตักพวกเขา.