อีกสิบนาที ถ้าไม่มานี่จะ ...

"คุณ!" 

ผมหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ก่อนหันกลับมายังตำแหน่งเดิมที่มองอยู่

"ขอโทษที่มาช้า นึกว่าคุณจะกระโดดน้ำลงไปแล้วซะอีก" อีกฝ่ายพูดต่อ

"ปากดีเหมือนเดิมเลยนะครับ ใครว่าผมจะกระโดดน้ำกัน" 

"ใจร้ายจัง ไม่เห็นพูดจาน่ารักๆแบบตอนอยู่หน้ากล้องเลยนะคุณ"

"กับบางคนก็ไม่จำเป็นต้องพูดดีๆด้วย"

"เป็นงั้นไป แล้วนี่คิดยังไงถึงโทรหาผมล่ะเนี่ย คิดถึงล่ะสิ"

"อืม"

"คุณ.." สัมผัสได้ถึงการถูกจ้อง จากด้านขวา ให้เดาคือพนักงานสินเชื่อของคุณแม่คงจะตาโตอ้าปากค้างแน่

"อะไรล่ะ ทำไมทำเสียงแบบนั้นไม่ดีใจรึไง"

"ผม... ไม่เข้าใจ" 

"ทำไมเข้าใจอะไรยากจัง ก็คิดถึงไง อยากเจอ อยู่ๆมันก็เป็น อยากเจอใครสักคน แล้วใครสักคนมันก็ดันเป็นคุณ ผมไม่ได้มีเพื่อนเยอะนักหรอก ถ้าคุณจะถามว่าทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น"

ผมพูดจบ อีกฝ่ายก็นิ่งไป ก่อนจะหัวเราะออกมาชุดใหญ่

"ฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่า"

"หัวเราะอะไร มันตลกนักหรือ!"

"เปล่าครับ ไม่ได้หัวเราะคุณ ผมแค่ไม่รู้จะแสดงความรู้สึกยังไง เพราะผมเองก็เอาแต่คิดถึงคุณเหมือนกัน ตั้งแต่วันนั้น ผมก็แทบจะตามดูผลงานคุณทุกอย่าง ซีรี่ส์ หนัง เพลง"

ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกเขาแล้วล่ะ ทำไมถึงอึ้งตอนผมบอกว่าคิดถึง

ให้ตายสิ .. ผมจะต้องเป็นไข้แน่ๆ ทำไมรู้สึกมันร้อนๆ

"ร้อนเหรอครับ?" อีกฝ่ายถาม เมื่อเห็นผมยกมือขึ้นมาพัด

"อือ.. แต่คงร้อนไม่เท่านาย" ผมมองการแต่งตัวของจงอิน เสื้อชุดนอนแขนยาว แต่บาง กับกางเกงขาสั้น นี่มันอุณหภูมิ -15 นะ!

จงอินยิ้มแหยๆ ออกมา พร้อมกับใช้มือถูแขนทั้งสองข้าง

"ก็ผมรีบออกมาหา..... คุณ" 

"อุ่นขึ้นบ้างไหม?" ผมถามเขา

"........." คิมจงอินร้อนเลยครับ ณ จุดๆนี้ เล่นพุ่งเข้ามากอดกันแบบนี้นี่

.....

"อ่ะ" จุนมยอนยื่นกาแฟร้อน จากร้านสะดวกซื้อส่งให้ผม

"ขอบคุณครับ"

"ไม่ได้มานั่งดูแม่น้ำฮันตอนกลางคืนแบบนี้นานแค่ไหนแล้วนะ" จุนมยอนพูดขึ้นขณะทอดสายตาไปที่แม่น้ำสายหลักของโซล

"นั่นสิครับ ถ้ามีไก่ทอดด้วยก็จะดีมากๆเหมาะสำหรับเดทแรกริมแม่น้ำ"

"นี่ไปเดทกับสาวที่ไหนมาเนี่ยคุณ สาวคนไหนจะยอมให้เดทแรกเป็นไก่ทอดกันล่ะ"

"ไม่ได้หมายถึงสาวที่ไหนครับ หมายถึงคุณ" ไม่พูดเปล่า ต้องจ้องด้วยครับ

"......."

"^^" อีกฝ่ายดูจะอึ้งไป ผมก็เลยยิ้มตอบ

"จะจีบหรือไง"

"ก็ว่าจะครับ เบอร์ก็มีแล้ว ที่อยู่บ้านแม่ก็มี"

"ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านแม่ซะหน่อย"

"บ้านคุณผมก็รู้ เดี๋ยวผมก็แค่แกล้งหลับบนรถ คุณก็จะพาผมไปที่บ้านตัวเอง แล้วก็พาผมไปนอนในห้องของคุณ แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าบ้านคุณอยู่ที่ไหน"

"คุณคงดูละครมากไป ชีวิตจริง ผมจะทิ้งคุณไว้ที่นี่นั่นแหละ"

"ก็นี่แหละน้า ที่เขาว่า คนน่ารัก มักใจร้าย"

"พูดมากจริง ถ้ารู้ว่าคุณจะพูดมากขนาดนี้นะ ไม่โทรไปหรอก กินเข้าไป" จุนมยอนหยิบมันฝรั่งทอด ใส่ปากผมกำใหญ่

.....

มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนฉันใด มารยาชายก็เช่นกัน

"บ้านคุณอยู่ไหนผมจะไปส่ง" จุนมยอนถามผม

"ผมกลับบ้านตอนนี้ไม่ได้หรอก"

"อ้าว แล้วสภาพแบบนี้จะไปที่ไหนอีก" จุนมยอนชี้ไปที่ชุดนอนของผม

"ให้ผมไปนอนกับคุณก่อนได้รึเปล่า มันดึกแล้ว เดี๋ยวแม่ผมจะตำหนิเอาน่ะ"

"เรื่องอะไรล่ะ ทำไมผมต้องให้คุณไปด้วย"

"ก็คุณเรียกผมออกมานี่นา จะไม่รับผิดชอบหน่อยเหรอ" แกล้งทำเสียงน่าสงสารสักนิดนึง

"........"

"น่านะครับ คืนเดียวเอง เดี๋ยวเช้าผมก็ไป ผมจะไม่ดื้อไม่ซนไม่วุ่นวายเลยนะ" กระพริบปริบๆเพิ่มความน่ารักเข้าไป

"........"

"นะครับ"

"ก็ได้ๆๆ เห็นว่าเป็นผู้ชายหรอกนะ ถ้าเป็นหญิงคงไม่ได้ เดี๋ยวจะเป็นข่าวเอา"

"โชคดีจังที่เกิดเป็นผู้ชาย" ^^