ความรัก ชอบเล่นตลกนะครับ บ่อยครั้งที่ความรัก ทำให้คนสองคนที่ไม่ชอบหน้ากัน มาเป็นคู่ชีวิตกัน ทำให้คนที่อยู่ห่างไกลกัน มาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน ทำให้คนที่ใกล้ชิดกัน ห่างกันไปไกลๆ บางครั้งก็ทำให้คนที่เป็นเหมือนเส้นขนาน ไม่มีทางมาบรรจบกันได้ กลายมาเป็นคนรักกัน

"อะไรกันจงอิน ไปอยู่ที่ไหนมาเนี่ย ไม่รู้จักท่านอูจูหรือไง" พี่สาวคนสวยส่งสายตาตำหนิ เหมือนผมทำความผิดใหญ่หลวงซะอย่างนั้น

"ท่านอูจู? ใครครับ" 

"ตายแล้ว จงอิน นี่ไม่รู้จักจริงๆเหรอเนี่ย ท่านอูจูเนี่ยดังมากเลยนะ ไปที่ไหน ก็มีแต่เพลงท่านอูจูทั้งนั้นนั่นแหละ ไม่เคยฟังเลยหรือไงเราน่ะ"

ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ ผมไม่ค่อยได้ตามข่าวสารบันเทิงอะไรเท่าไหร่ เวลาว่างก็เลี้ยงลูกๆ น้องหมาพุดเดิ้ลของผม ก็หมดเวลาแล้ว

"จงอินนี่ล่ะน้า ไปๆ ท่านอูจูจบแล้ว ไปทำงานกันได้แล้วสาว" พี่สาวคนสวยส่ายหน้าน้อยๆให้ผม ก่อนหันไปบอก คนอื่นๆ เมื่อรายการจบลง

"คุณนายคิม สวัสดีครับ เชิญนั่งก่อนครับ" ผมลุกจากเก้าอี้โค้งให้ผู้อาวุโสกว่า

"จ้า จุนมยอนมานี่สิ" คุณนายคิมหันไปหาผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับผม เรียกให้อีกฝ่ายมาหา

"ไม่ทราบว่า วันนี้คุณนายคิมมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ผมถาม

"จ้า ก็ที่คุยไปเมื่อตอนนั้นนั่นแหละจ้า ไม่รู้หนูจะลืมหรือยัง เห็นหนูบอกให้ป้าพาคนมาค้ำประกันด้วย กว่าเจ้าตัวดีจะว่างมาได้"

"อ๋อ เรื่องที่จะเปิดร้านกาแฟใช่ไหมครับ รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปเอาเอกสารมาให้ รบกวนขอ บัตรประชาชน สำเนาบัญชีธนาคาร สลิปเงินเดือนด้วยนะครับ" พูดจบก็เดินตรงไปยังที่เก็บเอกสาร

"อยากเป็นจงอินชะมัดเลย / อิจฉาอ่ะ / บลาๆๆๆ" เสียงเล็กเสียงน้อย จากพี่ๆน้องๆตามหลังผมมาตลอดทาง

"อิจฉาอะไรกันครับเนี่ย" ผมถาม

"โอ๊ย เจ้าเด็กน้อยนี่ แล้วเราให้บริการใครอยู่ล่ะ มันน่าอิจฉาชะมัดเลย"

"คุณนายคิมเหรอครับ? ถ้าพี่อยากให้บริการผมเปลี่ยนให้ก็ได้นะ"

"จะบ้าเหรอ ให้พี่ไปนั่งต่อหน้าท่านอูจูแบบนั้น พี่ได้ทำผิดทำถูกน่ะสิ เราทำน่ะดีแล้ว"

"ท่านอูจู? ไม่มีนี่ครับ ลูกชายคุณนายคิม เขาชื่อ จุนมยอน ต่างหาก"

"จุนมยอนนั่นแหละ คือท่านอูจู ท่านอูจูเขาชื่อจริง ชื่อคิมจุนมยอนไงเล๊า เจ้าเด็กคนนี้นี่ ไปๆ รีบกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวท่านอูจูจะรอนาน คืนนี้ท่านอูจูมีถ่ายซีรี่ส์ด้วย"

"พี่ยุนเฮนี่รู้ถึงขั้นตารางงานเขาเลยเหรอครับเนี่ย"

"กลับไปทำงานของตัวเองไป๊!"

"ขอโทษที่ให้รอนานนะครับ พอดีพี่ที่แผนกเรียกไปคุย นี่เป็นเอกสารครับ รบกวนคุณนายคิม อ่านข้อตกลงแล้วก็ลงชื่อตรงนี้นะครับ" ผมพูดกับคิมคนแม่ แล้วแอบมองคิมคนลูกนิดหน่อย

"มีอะไรกับผมหรือเปล่าครับ คุณจงอิน เห็นมองผมหลายครั้งแล้ว"

"เอ่อ.." น้ำเสียงไม่เป็นมิตรเอาซะเลย 

"คือ พี่ๆพนักงานเขาบอกว่าคุณเป็นดารา ผมก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองน่ะครับ ถ้าทำให้คุณลำบากใจต้องขอโทษด้วยนะครับ"

"อืม" หน้าตาเย่อหยิ่ง นี้มันทำไมนะ ทำไมดูแล้วอยากแกล้ง อยากกวน

"ผมนึกว่าดาราเขาจะเป็นมิตร ยิ้มง่าย เป็นกันเองซะอีกนะครับเนี่ย"

คุณนายคิมแอบอมยิ้มออกมาเมื่อผมพูดจบ 

"นี่คุณ! พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"

"เปล่าครับ รบกวนคุณจุนมยอนลงชื่อตรงนี้ด้วยครับ" ผมจิ้มไปที่ช่องว่าง พร้อมกับฉีกยิ้มให้

ผมตรวจเช็คเอกสารอีกรอบ 

"เสร็จแล้วครับ ถ้าผ่านแล้ว ผมจะติดต่อไปนะครับ คุณนายคิม"

"ขอบใจจ้ะ แล้วเจอกันนะจ้ะ"

"แล้วเจอกันนะครับ คุณจุนมยอน"

"ไม่อยากเจอครับ แม่นะแม่ หนูบอกแล้วไงว่าเงินสดก็ได้ ทำไมต้องมากู้ด้วยก็ไม่รู้เนี่ย" ประโยคหลัง จุนมยอนแอบบ่นเบาๆ แต่ผมก็ยังแอบได้ยิน 

"เอาน่า เงินสดหนู หนูก็เก็บไว้นั่นแหละ"

แทนตัวเองกับแม่ว่าหนู ด้วยเหรอเนี่ย หมดคราบดาราดังผู้แสนเย่อหยิ่งไปเลย

เหลือเพียงคุณหนูจุนมยอน ของคุณนายคิม

.....

บางทีสมองก็ทำอะไรแบบไม่ถามความคิดเห็นเราสักคำ

สมองผมเองนี่แหละ กำลังทำแบบนั้นอยู่ อยู่ๆมาสัั่งให้ผมคิดถึงแต่ภาพดาราเย่อหยิ่งคนนั้น ตามดูผลงานของหมอนั่นไม่ว่าจะเป็นเพลง ภาพยนตร์ โฆษณา ภาพถ่าย ให้ตายเถอะ นี่ผมดู ซีรี่ส์ท่านอูจู กับ ยัยแว่นพยอลไปกี่รอบแล้วเนี่ย (เอาจริงๆคือกดข้ามทุกซีนที่มียัยนั่น) ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า ตอนนี้อยากเจอหน้าชะมัดเลย ไม่สิ ไม่ ผมไม่อยากเจอ เจ้าดาราจอมอวดเบ่งคนนั้นหรอก 

"จงอินอ่า นี่ลูกจะกินแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปยี่ห้อนี้ไม่ได้นะ มันผงชูรสเยอะไม่รู้หรือไง" เสียงคุณแม่ของผมดังมาจากอีกฝั่งของประตูห้องนอน

"อย่าไปสนใจเลยแม่ สาวกท่านอูจูฝึกหัดก็แบบนี้แหละ เดี๋ยวก็เลิกกินไปเอง ตอนท่านอูจูกินอย่างอื่นออกทีวี"

"นูนาอ่า ผมไม่ใช่สาวกท่านอูจูอะไรนั่นซะหน่อย!" ผมตะโกนบอกพี่สาวคนกลางของผม

"ย่ะ เชื่อออ ฉันเชื่อว่านายไม่ใช่สาวก แค่คนธรรมดา ที่นั่งดูซีรี่ส์จนดึก แล้วก็มีโปสเตอร์ที่พึ่งไปซื้อมาเงินเดือนจนเต็มห้อง ก็แค่นั้น"

"......" ก็แค่ทำตามสมองสั่งเฉยๆน่า นูนานี่ช่างไม่เข้าใจโลกเอาซะเลย

.....

ครืด ครืด ครืด ~ 

"งืออ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วไม่รู้หรือไง" ผมงึมงัมบ่นออกมา มือก็ควานหาโทรศัพท์มือถือคู่ใจ

010-xxxxxxxx

"ใครกันล่ะเนี่ย" คิ้วสองข้างขยับเข้าหากันด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยปรากฎอยู่

เอาจริงๆ ปกติ ผมก็ไม่รับเบอร์แปลกนะ แต่เบอร์นี้ .. รู้สึกอยากรับขึ้นมาเฉยๆ

"สวัสดีครับ" ผมรับสายพร้อมกรอกเสียงที่ปกติที่สุดลงไป

(ว่างหรือเปล่า? ออกมาพบกันหน่อยสิ) เสียงที่ตอบกลับมา ผมรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเป็นเสียงร้องในเพลงที่ผมฟังทุกวัน เหมือนในซีรี่ส์ที่ผมดูทุกคืน

"คุณอยู่ที่ไหน" แทนที่จะถามว่าปลายสายเป็นใครผมกับถามตำแหน่งแทน มั่นใจอะไรเบอร์นี้ว่าเขาไม่ได้โทรผิด

(สะพาน xxxx) 

"รออยู่ตรงนั้นนะ ผมจะรีบไป" ผมลุกจากเตียงทั้งชุดนอน คว้าสิ่งของจำเป็นต่อการออกไปนอกบ้านยามวิกาล แล้วรีบไปยังที่นั่นทันที

มีคำถามมากมายดังขึ้นในหัวของผมขณะที่อยู่บนแท็กซี่ ทำไมอีกฝ่ายถึงไปอยู่ที่นั่นเวลาแบบนี้ เขาคิดจะอะไร และที่สำคัญที่สุด ทำไมเขาจึงโทรหาผม ในขณะที่ผมร้อนใจ คุณพี่คนขับแท็กซี่กลับใจเย็น ขับรถสโลไลฟ์เหลือเกิน จะมาเคารพกฎจราจรอะไรตอนนี้ครับพี่

ไปช้าหน่อยนะ แต่ไปแน่นอน รอด้วยล่ะ... ท่านอูจู ไม่สิ จุนมยอนนี่