เรามักจะให้บรรทัดฐานของตัวเองในการบอกว่าสิ่งนั้นดีหรือไม่ดี 

เราใช้ตัวเองตัดสินทุกอย่างและบอกว่าสิ่งที่เราให้คือ 'ความหวังดี'

เราหวังดีเลยอยากให้เธอมีชีวิตแบบที่คนอื่นๆในสังคมมี 

มีชีวิตตามครรลองประเพณีและรูปแบบแพทเทิร์นที่เหมือนเราเพราะเราคิดว่า ชีวิตของเราคือชีวิตที่ดี

ชีวิตของเราคือชีวิตที่มีความสุขที่แท้จริง โดยลืมไปว่าจริงๆแล้วความสุขของคนเรามันต่างกัน 

เธออาจจะมีความสุขกับชีวิตวันต่อวันไร้จุดหมายของเธอ แต่เราไม่มีความสุขกับภาพนั้นที่เราเห็น

เราทำทุกๆอย่างเพื่อให้เธอมีชีวิตที่เราคิดว่าเธอควรจะมี ชีวิตที่เหมือนเรา เหมือนคนอื่น

แต่เราลืมไปว่ามันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ 

จริงๆแล้วเราแค่อาจจะกำลังเอาแต่ใจ 

อยากให้เธอเป็นไปแบบที่เราต้องการโดยไม่นึกถึงความต้องการของเธอ

และกำลังผิดหวังที่เธอไม่ตามใจ เพราะเธอก็อยากมีชีวิตของตัวเองเหมือนที่ฉันอยากมี