เกร็งจัง..

อยากจะบันทึกเรื่องราวต่างๆที่เจอ รู้ว่าหลังจากนี้คงจะยุ่งมากๆ แต่ก้อยากเขียน

เผื่อให้ตัวเองในอนาคตได้กลับมาอ่าน

เผื่อว่ามันจะเป็นกำลังใจให้ตัวเองได้บ้าง

เผื่อว่าจะเก็บไว้เป็นความทรงจำดีๆ

และเผื่อว่าเธอจะได้เข้ามาอ่านนะ 

เคยอ่านเจอทวิตนึง จำคำไม่ได้เปะๆแต่ทวิตประมาณว่า "พอไม่มีรูปถ่าย ก็เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย" แล้วเราก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ เหมือนทุกอย่างมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย ช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมา มันเกิดขึ้นจริงๆหรอ

ไม่เป็นไร เอาใหม่นะ 

เรากำลังจะไปเรียนต่อโทเดือนกันยานี้เเล้ว แต่ทุกอย่างกลับไม่พร้อมเลย วีซ่า ตั๋วเครื่องบิน ที่พัก ตรวจ iom โดยเฉพาะใจเรานี่แหละที่ไม่พร้อมที่สุด มีแค่ offer จาก 10 มหาลัยนี่แหละที่พร้อมมาตั้งเเต่ปลายปีที่แล้ว แล้วก็ยังโทรจากตปท. ส่งเมลมายิ้กๆอย่างมีความหวังว่าเราจะไปเรียน ทุกอย่างดูเหมือนเล่นตลกกับเราไปหมด จะถึงวันตรวจปอดก็ดันมาป่วย จาม น้ำมูกไหลมีเลือดปน อะไปตรวจไม่ได้ร่างกายไม่พร้อม ที่พักก็บอกยังไม่จ่าย deposit ก็ในเว็ปมันไม่บอกว่าต้องจ่าย จะไปรู้ได้ไงว่าจ่ายเท่าไหร่ จ่ายทางไหน... 

อาจจะผิดที่เราด้วยแหละที่ตัดสินใจช้าว่าจะไปเรียนต่อจนเหลือเวลาให้ตัวเองแค่เดือนครึ่ง.. ก็ผลทุนมันประกาศช้าอ่ะ แถมไม่ได้อีก ฮือออ ก็แหง่ละแข่งทั้ง South East Asia เอาแค่กี่ทุนเอง จะไปได้ๆไงอ่ะ อุส่าตั้งใจเรียน4ปี มาเพื่อวันนี้ที่หวังว่าจะชิงทุนไปเรียนนอก ช่วยประหยัดเงินป๊าม๊าเพราะเรียนแพงมาตลอด สุดท้าย ก็ทุนป๊าม๊าเหมือนเดิม...

จะว่าไปเรามันไม่มีดวงกับการแข่งขันกับใครจริงๆอะ ตอนม.6 ก็ชิงทุนมหาลัยเอกชน เพราะป๊าม๊าเค้าตั้งใจไม่ให้แอดมิชชั่นอยู่แล้ว (ดีแล้วแหละไม่งั้นลูกคงไม่มีที่เรียน 55555) ยังไงก็ให้เรียนที่นี่เท่านั้นเรียนอะไรก็ได้ เราก็ตั้งใจเรียนมาตลอดช่วงมอปลาย หวังจะแบ่งเบาค่ายใช้จ่าย ป๊าม๊าลูก3คนก็ไม่ไหวเด้อ  แพงง สุดท้าย ก็ทุนป๊าม๊าเหมือนเดิม...

แข่งอะไรกับใครก็แพ้ ความรักนะหรอ ก็แพ้เหมือนกัน เจอคนถูกใจแต่ไม่ถูกเวลา รักกันมากขนาดไหนก็แพ้ไปป โบกมือลาพร้อมน้ำตาและหัวใจสีเทา นี่ก็เป็นอีกสาเหตุนึงที่ทำให้ม๊ายอมทิ้ง deposit ที่จ่ายค่าเทอมไปแล้ว ละบอกว่าอยู่ไทยเถอะ ม๊ายอมทิ้งเงินหลายหมื่น เพราะดูจากสภาพจิตใจแล้วไม่น่าไหวจะไปอยู่นอก ยิ่งไปคนเดียว อยู่คนเดียวครั้งแรกด้วย "กับสภาพที่ดูไม่ได้แบบนี้ไหวหรอ ม๊าเป็นห่วง" 

แต่ตั้งเเต่ขึ้นปี4เราตั้งใจเดินเรื่องเรียนต่อด้วยตัวเองมา1ปีเต็ม ดูเรื่องเรียนโทตั้งเเต่อยู่ปี2 ตัดสินใจจะเรียนคอร์สนี้ไม่เปลี่ยนใจ จะให้ทุกอย่างมาล้มแค่เพราะสภาพจิตใจไม่พร้อมก็คงจะไม่ได้ ปล่อยใจตัวเองให้เป็นได้ขนาดนี้ก็ต้องหายได้เหมือนกัน 

ถ้าเธออ่านอยู่ไม่ต้องรู้สึกผิดนะ เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยที่เราได้เจอกัน เธอกลับเป็นกำลังใจที่ทำให้ฉันเดินตามความฝันสะมากกว่า อย่าโทษตัวเองหละ ฉันไม่ได้อยู่ข้างๆแล้ว อย่าขับรถเร็ว กินข้าวให้เป็นเวลา อย่ากินเยอะเกินไปหละมันไม่ดีกับร่างกายนะ ขอให้นอนหลับนะ ผ่าน ielts ไวๆเผื่อเราจะได้เจอกันที่นั่น อย่าพึ่งท้อ ฉันอยู่นี่นะ เป็นกำลังใจให้เทอตลอดแหละ อย่าทำร้ายตัวเองหละ ฉันไม่ได้อยู่ทำแผลให้เทอแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆ หายไวๆ กอดนะ ☺️

jip