คืนนี้ผมกับเขาก็อยู่ด้วยกันสองคนอีกตามเคย


ร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมง ฝนตกแบบเหงาๆ และความว่างเปล่าที่ชวนให้รู้สึกเศร้า... เราสองคนได้แต่หันมองกันเป็นระยะขณะง่วนกับอุปกรณ์ต่างๆ แม้จะไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยก็ตาม

อาจไม่ใช่เรา อาจจะเป็นผมคนเดียวที่พยายามทำให้ตัวเองยุ่งวุ่นวายที่สุดเท่าที่จะทำไหว...




“นี่! พักเหอะ”

เสียงเอ่ยเจือหัวเราะดังขึ้นด้านหลัง ตามด้วยแก้วกาแฟกระดาษร้อนกำลังดีที่ถูกยัดใส่มือ “ไม่มีลูกค้ามาหรอก”


“แอบกินกาแฟร้านฟรีเหรอ?”

“เดี๋ยวจ่ายน่า”



รอยยิ้มบนใบหน้านั้นแสนสดใส ผมทำอะไรไรได้นอกจากปล่อยให้เขากึ่งจูงกึ่งลากตัวเองไปยังเคาน์เตอร์บาร์ปราศจากผู้จับจอง





ฝีมือการชงกาแฟของเขาดีกว่าผมมาตลอด แค่อเมริกาโน่ง่ายๆ แก้วเดียวก็บอกได้แล้ว...



เรานั่งจิบกาแฟ หวังให้ความร้อนขมปลุกประสาทง่วงๆ งุนๆ ให้ตื่นขึ้น

เคยได้ยินใครสักคนบอกไว้ว่าบาริสต้าจะตายด้านกับคาเฟอีน.. โชคดีที่ผมยังไม่เป็น แต่สำหรับเจ้าเด็กข้างๆ ก็ไม่แน่



ศีรษะเริ่มโคลงเคลงไปมา ดวงตาสีฟ้าปรือจนใกล้ปิด... ผมกำลังจะบอกให้เขาฟุบหลับลงไปอยู่แล้วเมื่อเสียงพึมพำดังขึ้นมาขัดจังหวะ


“พี่ โอบผมหน่อย”

“ห๊ะ?”

“จะซบอ่ะ ง่วงนอน”

“ฟุบโต๊ะลงไปดิ”


ผมส่ายหน้า แสร้งหันเหยกแก้วกาแฟขึ้นมา แม้ว่าจิตใจจะไม่รับรู้ถึงรสชาติของเหลวสีเข้มที่ไหลลงคอไปแล้วก็ตาม



“ไม่เอา ไม่สบายเท่าซบแขน”

มองลงไปในสายตามุ่งมั่น คนอย่างเขาเอาจริงเอาจังกับทุกเรื่องในโลก ถ้าไม่ได้อย่างใจไม่มีทางยอมเลิกรา


ป่วยการจะต่อต้าน ผมตัดสินใจยินยอมทำตามคำขอร้องนั้นแต่โดยดี...





คนตัวเล็กกว่าขยับกายเข้ามาใกล้ ปล่อยให้ผมเฝ้ามองเขาหันหาช่วงต้นแขนที่สบายพอจะหนุนนอนได้จนพอใจ


“สบายเหรอแบบเนี้ย?” ความสงสัยเก็บไม่ไหวจนต้องเอ่ยถาม



“พี่รู้ป่ะว่าตัวเองเป็นหมอนที่สบายที่สุดในโลก”



เด็กหนุ่มงึมงำแทบจับไม่ได้ใจความ


เงียบ... สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นทำให้ผมตัดสินใจเก็บคำถามอื่นๆ หลังจากนั้นลงคอหายไป







กาแฟหมดแก้ว และเขาเองก็หลับไปแล้ว แต่ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกหนัก และร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมงยังคงว่างเปล่า



เหลือเพียงผม ที่ต้องรับรู้จังหวะการหายใจของเจ้าของเส้นผมสีบลอนด์ที่สยายบนต้นแขนของตนเท่านั้น





เฮ้อ...



จะหลับหรือตื่น ผมก็คงได้แต่มองเขาต่อไป ไม่กล้าทำอะไรมากมายเกินกว่านี้อยู่ดี





bicep -end-