ไม่ค่อยอยากกลับมาเขียนหรอก
เข้ามาที่นี่คือมาบันทึอาการตัวเองทุกที
เป็นอีกหนึ่งวันที่ตื่นขึ้นมาแล้วไม่สดใสเลย
เหมือนมีเรื่องให้กังวลเรื่องให้คิดตลอดเวลา
แต่ว่าเราก็รู้อยู่แก่ใจว่า เรื่องมันไม่อะไรแต่หยุดคิดไม่ได้
เมื่อคืนก็ไม่ค่อยดี ค่อนข้างกังวลมากๆ จนถึงกับมวนท้องไปหมด
ตอนเช้าก็ทนไม่ไหว นั่งอยู่สักพักก็ร้องไห้ออกมาเอง เราไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าร้องไห้ทำไม
ตอนที่กำลังพิมก็ยังร้องไห้อยู่ แต่คิดว่าให้ได้พิมออกมาน่าจะดีกับตัวเองมากกว่า
ความคิดในหัวตอนนี้คือไม่อยากทำอะไรแล้ว อยากกลับไปอยู่บ้าน
ไม่ต้องกดดันตัวเองขนาดนี้ อยู่บ้านอย่างน้อยก็ยังมีพ่อกับแม่ที่คอยถาม คอยใส่ใจ
พอต้องกลับมาเรียน มันแบบ55555 มันทำให้รู้สึกว่าจะฝืนตัวเองทำไม
คนรอบข้างไม่เห็นสนใจความรู้สึกเราเลย
พยายามจะอดทนอีก 11 เดือน 335 วัน เองจะผ่านจุดนี้ไปได้สิ
ท่องไว้อีก 3 เดือนก็ได้กลับบ้านแล้ว 90 วันเท่านั้น
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in