อาการนี้มันกลับมาอีกแล้ว เหมือนกับพอมีเรื่องมาทริกเกอร์หน่อย มันทำให้ย้อนไปถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นแล้วเก็บมาคิด

เหมือนทุกครั้งที่แวะมาที่นี่ ก็มาเพราะมีอาการแบบนี้นี่แหละ 

แรกคือมีเหตุทำให้ต้องกลับไปหอ แต่เราไม่อยากไปเพราะมีหลายสาเหตุมากๆ

1. มีนัดเพียงสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง ทำให้รู้สึกว่าแค่สี่ครั้งเองนะ

2. ไปแล้วต้องอยู่คนเดียว มันรู้เปลี่ยวแน่นอน 

3. พออยู่คนเดียว ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะฟุ้งซ่านแค่ไหน ไม่รู้ว่าจะรับมือกับตัวเองได้ไหม ขนาดนี้มีคนอยู่ด้วย ยังฟุ้งซ่านได้ขนาดนี้เลย

4. แน่นอนว่าอยู่คนเดียว ไม่มีทางกินข้าวครบสามมื้อ ส่วนมากกินแค่มื้อเดียว เพราะไม่อยากออกจากห้องเลย

5. รู้ว่าถ้าไปสักพักภาพที่เคยคิดว่าตัวเองจะกระโดด ไม่รู้จะแยกออกมั้ยว่ามันเป็นภาพหรือความจริง

แต่พอเจรจาแล้วก็คือเราไม่ต้องไป แต่เราจะทำให้คนอื่นลำบาก มันก็แบบทำให้เรากลับมาโทษตัวเองอีก  รู้สึกว่าตัวเองคิดเยอะไปหมด ต้องทั้งเรื่องในอดีต ในอนาคต

ยิ่งคำพูดที่คนบอกเรากล้าที่จะทวงสิทธิ์ของตัวเอง กล้าที่จะแสดงออก จริงๆเพราะสถานการณ์ตอนนั้นมันบีบให้เราต้องทำ แต่พอผ่านไปแล้ว มันไม่เคยผ่านไป มันชอบกลับมาตอกย้ำตัวเองว่าทำไมถึงกลัาที่จะทำแบบนั้น ช่วงเวลา ที่ทำเสี้ยววินาทีตอนนั้น กลับฝังลึกในใจตลอดเวลา

มันเหนื่อยจริงๆนะ แค่คิดว่าเราต้องเผชิญอะไรอีกมากมาย แวบแรกที่คิดคือทำไมเราต้องทนด้วยแหละ เราเลือกที่จะไม่อยู่ก็ได้ แต่คนข้างหลังก็ยังรั้งไว้ได้ กลัวจะถึงวันนั้นเหมือนกันนะ 

จะพยายามเพื่อตัวเองด้วย ถึงแม้ยังไม่รู้ว่าจะอยู่ไปเพื่ออะไรก็ตาม

.

พึ่งไปอ่านบันทึกเก่าๆที่ไม่ได้ลงที่ไหนมา เรามีอาการแบบนี้มาตั้งแต่ปี 2013 เลย 7 ปีเป็นเวลาที่นานอยู่ ถ้ายังเป็นแบบนี้อีก คงต้องไปหาหมอแล้วมั้งเนี่ย เห้อ เหนื่อยจัง