“สวัสดีครับคุณหลี่หย่งชิน ผมคิมโดยองจากบริษัท ‘สิ่งสุดท้ายที่คุณอยากสั่งเสียก่อนตาย’ เราเคยคุยกันอยู่สองสามครั้งก่อนหน้านี้ วันนี้เป็นวันนัดคุยรายละเอียดและเซ็นสัญญา คุณคงจำได้”
ผู้ชายหน้าประตูพล่ามประโยคยืดยาวเหล่านั้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางยื่นมือมาสัมผัสกับเขา เขย่าเบา ๆ ทว่าเป็นงานเป็นการ
“เอกสารต่าง ๆ ที่คุณต้องใช้ผมเตรียมมาแล้ว ขออนุญาตเข้าไปนะครับ” อีกฝ่ายยังคงกล่าวอย่างมีพิธีรีตอง ประหนึ่งว่า คำพูดทุกคำล้วนจารึกอยู่ในสมองและยังเคยพูดมันมาแล้วกว่าครึ่งค่อนชีวิต
หย่งชินยิ้มฝืด เขาไม่กล้าเดาจริง ๆ ว่าครึ่งค่อนชีวิตของชายผู้คงแก่เรียนตรงหน้านั้น นับรวมแล้วได้กี่ปีกันแน่
“สาเหตุที่คุณอยากจากโลกนี้ไปทางบริษัทของเราจะไม่ถาม—“
รูปหลี่หย่งชินในอ้อมกอดของผู้ชายอีกคนที่วางพาดอยู่บนโต๊ะผ่านเข้ามาในสายตา
“—ถึง”
ไม่ต้องถามคุณก็คงจะรู้อยู่แล้ว หย่งชินผงกหัวน้อย ๆ อดขำกับอาการกระตุกราวกับเผลอไปเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็นของอีกฝ่ายไม่ได้
“เอ่อ สะดวกตรงไหนดีครับ” คิมโดยองหันมาถามด้วยความกระตือรือร้น ดูออกว่าหลีกเลี่ยงการมองไปยังสถานที่ที่น่าจะบรรจุความทุกข์ระทมใจจนเป็นสาเหตุให้คนคนหนึ่งอยากตาย...บริเวณนั้นอย่างยิ่ง
เพราะนอกจากกรอบรูปขนาดเกือบเท่าคนจริง ๆ ที่เห็นในระยะเวลาสั้น ๆ เพียงไม่กี่วินาที บนพื้นและบนโซฟา มันเต็มไปด้วยสิ่งของจำพวกของขวัญ สิ่งแทนใจที่หนุ่มสาวมักจะให้กันทั้งนั้น รวม ๆ แล้วคงไม่ต่ำกว่ายี่สิบชิ้น
หย่งชินก้าวนำเข้าห้องด้านใน โต๊ะตัวใหญ่ที่วางของที่เขาเพิ่งรื้อออกมาคือจุดมุ่งหมาย มือขาวซีดกวาดทุกอย่างลงไปที่พื้นลวก ๆ “ตรงนี้ พอได้ไหมครับ?”
“ทรัพย์สินทุกอย่างที่คุณจะมอบให้แก่ครอบครัวหรือใครก็ตามที่คุณประสงค์จะมอบให้ ทางเราจะจัดการให้ในทันทีที่แพทย์วินิจฉัยว่าคุณตาย หรือมีข่าวเสียชีวิตของคุณเผยแพร่ในสื่อโซเชียลฯ ในกรณีที่ไม่มีทรัพย์สิน หนี้สินก็จะถูกจัดการส่งต่อไปเป็นของคนที่คุณต้องการให้เขารับช่วงเช่นเดียวกันครับ”
“ในส่วนของประวัติการใช้อินเตอร์เน็ต แอคเคาน์ทวิตเตอร์ เฟซบุ๊ค และรหัสผ่านต่าง ๆ ที่เป็นความลับ ไม่ว่าจะเป็นประวัติการใช้เว็บไซต์ pornhub , redtube , ดูหนังออนไลน์ฟรีโดยผิดลิขสิทธิ์ หรือการโจรกรรมข้อมูลของรัฐบาล รวมถึงการด่าหรือเหน็บแนมรัฐบาลในสื่อใดก็ตาม การซื้อหวยใต้ดินทางแอปพลิเคชั่นไลน์ คุณไม่ต้องกังวลว่าญาติที่เหลืออยู่จะทราบและได้รับความเดือดร้อนจากการกระทำนั้น ทางเราจะเคลียร์ให้จนประวัติสีเทาพวกนั้นกลายเป็นศูนย์ ประวัติการใช้อินเตอร์เน็ตของคุณจะขาวสะอาดครับ ไม่ต้องกังวล”
“แล้วคุณ” หย่งชินชั่งใจอยู่นานกว่าจะพูดต่อ “สามารถส่งคืนของพวกนั้น ให้กับเจ้าของหลังจากที่ผมตายได้จริง ๆ ใช่ไหมครับ”
‘ของพวกนั้น’ เดาไม่ยากว่าหมายถึงของพวกไหน
คิมโดยองพยักหน้าอย่างหนักแน่น “แน่นอนครับ ถ้าเป็นคำสั่งเสียของลูกค้า ต่อให้ยากกว่านี้ร้อยเท่า บริษัทเราก็ทำให้ได้”
การเซ็นสัญญาผ่านไปอย่างเรียบง่ายและใช้เวลาไม่นาน ข้าวของสำคัญที่ถือเป็นคำสั่งเสียสุดท้ายถูกทยอยขนออกไปโดยผู้ชายตัวสูงที่ดูแล้วผอมบาง แต่กลับแข็งแรงบึกบึนอย่างไม่น่าเชื่อ
หย่งชินเฝ้ามองพวกมันที่ถูกบรรจุในกล่องอย่างดีด้วยหัวใจไร้ความรู้สึก เขาเคยนั่งสัมผัสสิ่งของเหล่านั้นทีละชิ้น ๆ เสียน้ำตาไปตั้งเท่าไหร่ก็ไม่รู้ได้
คิมโดยองกลับมาอีกครั้งบริเวณนั้นก็โล่งไปมากแล้ว แม้กระทั่งกรอบรูปก็ถูกนำออกไปเป็นที่เรียบร้อยเป็นอันดับแรก ๆ
“มีอะไรอีกไหมครับ”
“อ๋อครับ...” หย่งชินพยักหน้าพลางลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหา
แหวนเงินเกลี้ยงเกลาวงหนึ่งถูกถอดออกจากนิ้วผอมบาง วางลงบนฝ่ามือชื้นเหงื่อที่แบรออยู่แล้ว “หมดแล้วครับ”
รอยยิ้มเศร้าซึมปรากฏ แววตาแห้งผาก เป็นสีหน้าของคนที่พร้อมแล้ว พร้อมสำหรับการจากไป โดยองเห็นมันมาจนชิน จากตอนแรกแสนสะเทือนใจ ครั้งต่อ ๆ ไปก็รู้สึกน้อยลง น้อยลงทุกที
“ขอบคุณนะครับ”
หากเป็นธุรกิจอื่น คงไม่แปลกถ้าเขาจะกล่าวทิ้งท้ายว่า ‘ยินดีครับ แล้วพบกันใหม่’ แต่เพราะรู้ว่านี่คงจะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพูดอะไรแบบนั้นออกไปน่ะ แปลกแน่
โดยองทำเพียงแค่ค้อมศีรษะเพียงเล็กน้อย นึกขออโหสิกรรมอีกฝ่ายที่มีโอกาสได้รู้จักในระยะเวลาสั้น ๆ ในใจ ก่อนที่เขาจะหมุนตัวก้าวออกไป
“โอ๊ะ!”
ใช่...ที่ถูกเขาควรจะก้าวออกไป
ทว่า โดยองกลับสะดุดเข้ากับพรมที่พื้น มือเขาไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวฉับพลัน โดยไม่คาดคิด ของสำคัญที่เป็นคำสั่งเสียสุดท้ายของ ‘คนกำลังจะจากไป’ ลอยหวือแล้วหมุนคว้างกลางอากาศ
หย่งชินเองที่เห็นทุกการเคลื่อนไหวเหล่านั้นร้องลั่น
ไม่ใช่ว่าแหวนนั่นจะกระเด็นหายไปหรอกนะ !
ในวินาทีนั้น ก่อนที่ร่างสูงจะเทเอียงเหมือนถูกถีบลงพื้น นิ้วทั้งห้าก็ไขว่คว้าสิ่งหนึ่งไว้ได้
เยส !
เสียงโครมครามตามด้วยเสียงร้องเบา ๆ ดังอยู่เพียงในลำคอ หย่งชินรุดเข้าไปดูของรักของหวงที่หวังจะส่งคืนคนรักเก่าให้หลอนเล่น ๆ เป็นเวลากว่าเดือน
แต่ทว่า...
“เผลอใส่เข้าไปได้ไงน่ะ” หย่งชินถามเสียงสูงแกมหงุดหงิด ในเมื่อตอนนี้แหวนของเขาอยู่บนนิ้วนางข้างขวาของพนักงานบริษัท ‘สิ่งสุดท้ายที่คุณอยากสั่งเสียก่อนตาย’ แถมมันยังแน่นปึ้กจนขยับไม่ออก !
“คุณหลี่ คุณใจเย็น ๆ !” โดยองร้องอ้ากทันทีที่ถูกกระชากจนแหวนเงินนั่นแทบจะถากข้อนิ้วเขาขาดออกเป็นเสี่ยง ๆ
“คุณก็ถอดออกมาสิ !”
“คุณใจเย็น ๆ ผมบอกให้คุณใจเย็น ๆ โอ๊ยยยยยยย !”
“สบู่ !” หย่งชินตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงตัวช่วยขึ้นได้ ร่างสูงถูกกระชากให้ลุกขึ้น เซแซ่ด ๆ ตามแรงคนตัวเล็กกว่าที่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน
แต่อนิจจา...
ไม่ว่าจะทำเช่นไร แหวนเงินเจ้ากรรมวงนั้น ก็ไม่สามารถขยับเขยื้อนออกจากนิ้วของพนักงานผู้แสนเคร่งขรึมได้เลยแม้แต่มิลลิเมตรเดียว !
..........
#เอี่ยวไถ่โดเตนล์
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in