Title : Doubt

Rate : PG-15

Couple : Jeno x Jaemin

Part : 2/3

Hash tag : #doubtnomin

“มึงยังไม่ต้องให้คำตอบกูตอนนี้ก็ได้นะสักสองสามวันค่อยตอบแต่อย่าหายไปก็พอ”

/ผีเข้ามึงเหรอแจมิน/

“แค่นี้นะ”

“เดี๋ -”

แจมินไม่รอให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรต่อเขาก็ชิงกดวางสายก่อนไม่รู้ว่าต่อมความสงสัยมันแรงขนาดไหนถึงทำให้เขากล้าพูดแบบนั้นเขาเองรู้รสนิยมของเพื่อนดีและไม่เคยนึกรังเกียจแต่มันคงจะแปลกสำหรับอีกฝ่ายที่ต้องมาทำแบบนั้นกับเพื่อนสนิท

เขารู้สึกผิดที่ร้องขอแบบนั้นโดยหารู้ไม่ว่าความรู้สึกที่แท้จริงของเจโน่นั้นมันเป็นอย่างไรร่างหนาตกอยู่ในภวังค์แม้รอบตัวจะเงียบเชียบเพียงใดก็ยังคงมีเสียงของแจมินดังอยู่เสมอราวกับเปิดมันเล่นซ้ำไปซ้ำมาเขาสลัดความคิดนั้นออกจากหัวไปก่อนแล้วจดจ่อกับเอกสารกองโตตรงหน้า

สองวันเต็ม ๆ ที่เจโน่ไม่ได้ติดต่อหาเพื่อนสนิทไม่ใช่เพราะไม่ว่างแต่เขาพยายามคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องนั้นจนแน่ใจก่อนจะขับรถตรงไปยังห้องพักของอีกฝ่ายพร้อมกับคำตอบ  “นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้” มือหนากระชากผ้าห่มออกจากตัวของแจมินที่นอนขดเป็นหอยทากอยู่บนเตียง  “ตื่นได้แล้ว”  ด้วยความที่สนิทกันมากรหัสห้องก็ไม่ใช่ความลับระหว่างพวกเขาทั้งสองคน

“วันนี้วันหยุดตื่นทำเหี้ยไร”

“สิบเอ็ดโมงแล้วครับคุณชาย”

“กูจะนอนถึงบ่ายก็ยังได้” เถียงทั้ง ๆ ที่ยังหลับตา

“มึงจะเอาไหมคำตอบน่ะ” แจมินเด้งตัวลุกขึ้นมานั่งมองอีกฝ่ายพลางกะพริบตาปริบ ๆ

“เอา”

“กูขอถามก่อนว่าถ้าทำแล้วมึงจะไม่หลบหน้ากูใช่ไหม”

“ทำไมมึงถึงถามกูแบบนั้นล่ะ”

“เฮ้อ กูกับมึงเป็นเพื่อนกันนะ”

“แล้วไงวะ”

“เพื่อนกันไม่นอนเอากันหรอก” ประโยคสุดท้ายก่อนจะทุบผ้าห่มในมือคืนไปให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงเขาเดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟาหน้าทีวีก่อนจะกดเปิดเพื่อดูรายการต่าง ๆ ฆ่าเวลา

ไม่นานนักเจ้าของห้องก็พาตัวเองมานั่งข้าง ๆพร้อมกับเอาหัววางไว้ที่ไหล่ ที่ประจำที่เหมือนจะเป็นของเขาเพียงคนเดียวมือหนาเลื่อนมาลูบกลุ่มผมอย่างที่เคยก่อนจะหลับตานิ่งเพื่อข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้กลิ่นหอมอ่อน ๆทำสติเขาเตลิดไปไกลหลายครั้งและเขาก็จัดการมันได้ทุกครั้งแต่อาจไม่ใช่ครั้งนี้

“กูแค่อยากลอง” เสียงต่ำพูดขึ้น

“อืม”

“อืมคืออะไร”

“อืมคือรับรู้ว่ามึงแค่อยากลอง” เขาตอบเสียงเรียบ  “ถ้ากูเอากับมึงแล้วมันไม่เหมือนเดิมมึงจะโอเคไหม”

“หมายความว่าไง”

“ช่างเถอะ กูขอปฏิเสธนะ”

“เจโน่อย่าเป็นงี้ดิ” คางแหลมถูกวางไว้ที่ลาดไหล่  “นะ”

“ไม่”

“ชิ”  แจมินเปลี่ยนจากนั่งตรงโซฟามาเป็นนั่งทับอีกฝ่ายบนตักโดยหันหน้าเข้าหา

“มึงจะทำอะไรลงไป” เขาสั่งเสียงดุพร้อมกับจะยกอีกฝ่ายออกแต่แขนเล็กก็โอบรอบคอเอาไว้แน่น  “แจมินอย่าดื้อได้ป้ะ”

“มึงก็อยู่เฉย ๆ สิ”

“มึงคิดจะทำอะไร”

คนบนตักกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะกดจมูกลงไปที่ลำคอแกร่งใช้ริมฝีปากดูดดึงจนเกิดรอยจ้ำ มือหยาบที่พยายามดันตัวอีกฝ่ายออกก็เปลี่ยนมาเป็นการลูบท้ายทอยแทนเพื่อให้ผ่อนคลายแจมินผละออกก่อนจะจ้องมองเข้าไปที่ดวงตาสีดำตรงหน้า

“มึงไปรู้วิธีแบบนี้มาจากไหน เค้าสอนมึงด้วยหรือไง”

แจมินส่ายหน้า  “กูดูหนังเอา”

“มันเจ็บนะมึงจะทนไหวเหรอ”

“มึงทำเจ็บมากเลยเหรอ”

“อือ ว่าไง”

“กูอยากลอง” เขากัดริมฝีปากล่างด้วยความกังวลก่อนจะถูกนิ้วเรียวเกลี่ยเบา ๆ

“อย่ากัดปากมันเจ็บ อีกอย่างคือมึงทำแบบนี้เท่ากับยั่วกูนะแจมิน”

“กูพร้อมแล้ว”

“งั้นไปที่เตียง”

แจมินกลับมาอยู่ที่เตียงอีกครั้งโดยที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่มัดกล้ามตรงหน้าเคยเห็นมันอยู่หลายครั้งแต่ทำไมครั้งนี้มันถึงได้ดูดีจนอยากสัมผัสก็ไม่รู้กางเกงยีนส์ถูกถอดออกให้เหลือเพียงชั้นในคนนอนอยู่ลอบกลืนน้ำลายก่อนจะจัดการเสื้อผ้าของตัวเองออกเช่นกัน

สองร่างเปลือยเปล่าโถมเข้าหาราวกับมีแม่เหล็กต่างขั้วดูดเข้าหากันลิ้นร้อนชื้นถูกส่งเข้าควานหาความหวานในโพรงปากอยากเร่าร้อนน้ำสีใสไหลซึมออกมาตามมุมปากโดยที่เขาไม่สนใจจะเช็ดมันด้วยซ้ำมือหยาบลูบไล้ไปตามเนื้อตัวนุ่มที่ไม่ได้ขาวจัดแบบเขา ออกจะสีน้ำผึ้งแต่ดูสุขภาพดี

เขาผละริมฝีปากออกก่อนจะลากมันมาตามลำคอแล้วหยุดที่หยอดอก ดูดดึงจนเกิดเสียงพลางช้อนตามองใบหน้าอีกฝ่ายร่างกายที่บิดเร้าด้วยความเสียวซ่านกำลังสนุกที่ได้รับความรู้สึกแปลกใหม่แบบนี้มือบางจับเข้าที่มือหนาก่อนจะดึงเข้ามาไว้ใกล้ริมฝีปาก

สายตาหวานเยิ้มที่ทอดมองอีกฝ่ายเป็นเชิงขออนุญาตเจโน่พยักหน้าจากนั้นแจมินก็ใช้ปากครอบครองนิ้วกลางของอีกฝ่ายไว้เจโน่ไม่รู้ว่าแจมินไปดูอะไรมาแต่ไอ้การที่ยั่วเขาด้วยท่าทีแบบนี้บอกเลยว่าเขาทนไม่ได้ถ้ามันจะต้องเสียเพื่อนกันก็ขอสักครั้งเลยแล้วกัน

เขนหยุดหยอกล้อกับร่างกายของแจมินจากนั้นก็เอื้อมไปหยิบเจลที่ช่วยให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นมาบีบใส่มือแล้วชโลมไปทั่วแท่งร้อนที่ขยายตัวและแข็งขืนเต็มที่แล้ว  “มันเจ็บนะกูเตือนมึงแล้ว”  เสียงทุ้มบอกคนที่นอนตาปรืออยู่

“อื้อ” ไม่มีแม้แต่แรงจะเค้นเสียงออกมา

การสอดใส่เป็นไปด้วยความยากลำบากเล็กน้อยช่องทางที่ไม่เคยได้รับการปฏิบัติแบบนี้มาก่อนออกแรงบีบรัดจนเจโน่ต้องนิ่วหน้า มือบางจิกผ้าปูท่นอนจนยับก่อนจะหอบหายใจถี่  “ใจเย็น ๆ อย่างเกร็งเดี๋ยวมึงจะเจ็บกว่าเดิม”

แจมินพยักหน้ารับก่อนจะค่อย ๆ    ผ่อนคลายส่วนล่างเจโน่ค่อย ๆขยับส่วนกลางให้เข้าไปลึกมากกว่าเดิมแล้วปล่อยให้อยู่แบบนั้นเพื่อให้ร่างกายของแจมินได้คุ้นชินกับสิ่งแปลกใหม่  “อื้อ!”

ค่อย ๆ ขยับสะโพกเข้าไปแล้วขยับออกอย่างเนิบนาบไม่เร่งรัดเพราะคนตรงหน้ายังไม่เคยความแปลกแล่นผ่านร่างกายพร้อมกับความรู้สึกที่เรียกได้ว่าเหมือนอยู่บนเครื่องเล่นในสวนสนุกมือหยาบลูบไปตามเรียวขาก่อนจะเลื่อนไปจับส่วนกลางลำตัวของอีกฝ่ายที่แข็งเช่นกัน

ดวงตาหวานปิดสนิทความเจ็บปวดยังไม่หายไปแต่มันเบาบางลงเพราะมีความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่เจโน่ขยับกายถี่ขึ้นเพราะเหมือนอีกฝ่ายจะพร้อมรับความสนุกแล้วเสียงครางดังออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แจมินไม่มีประสบการณ์มากนักการกดเสียงเอาไว้มันก็ไม่ได้อยู่ในหัวของเขาตอนนี้

มือบางเปลี่ยนจากจิกผ้าปูที่นอนมาเป็นจิกแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดของเจโน่แทนของเหลวสีเข้มซึมออกมาเล็กน้อยแต่มันก็ไม่ได้เจ็บแถมยังเป็นที่พอใจของร่างหนาตรงหน้าด้วยซ้ำเอวสอบขยับเข้าออกทั้งเร็วและแรงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันเสียงครางต่ำในลำคอดังขึ้นซึ่งเป็นโทนเสียงที่แจมินไม่เคยได้ยินมาก่อน

เจโน่ขบกรามแน่นพร้อมกับกระแทกเข้าไปจนในที่สุดของเหลวของตนถูกปลดปล่อยเข้าไปภายในร่างกายของอีกฝ่ายเขาถอดมันออกก่อนจะจับแท่งร้อนของคนตรงหน้าแล้วรูดรั้งจนมีน้ำปริ่มออกมาเขาดูดกลืนของเหลวเหนี่ยวข้นเข้าไปจนหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นอนส่งสายตาฉ่ำวาวไปด้วยหยาดน้ำตามาทางเข้า

“กูบอกแล้วว่ามันเจ็บ” ปลายนิ้วเกลี่ยเบา ๆ ที่ข้างแก้ม

“มึง....”

“นอนเถอะ” เจโน่จูบลงที่หน้าผากก่อนจะไล่ลงมาที่ปลายจมูกแล้วหยุดตรงที่ริมฝีปาก  “กูรักมึงนะ” แจมินหลับไปพร้อมกับความเหน็ดเหนื่อยและถ้อยคำแผ่วเบาที่แทนการบอกฝันดี

กว่าจะตื่นอีกทีก็เย็นมากแล้วแจมินยันตัวเองให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เขาจินตนาการไว้ว่ามันต้องเจ็บจนลุกไม่ขึ้นแน่นอนแต่ก็ดูเหมือนว่าเขายังเดินได้แค่อาจไม่คล่องแคล่วเหมือนปกติแค่นั้นกระดาษโน้ตถูกแปะไว้ที่หน้าตู้เย็นว่าตื่นแล้วให้เอาน้ำของเจโน่ออกด้วยเพราะมันยังอยู่ในร่างกายของเขา

พอนึกถึงเรื่องนี้แก้มสีซีดก็เกิดมีเลือดฝาดขึ้นมาทันที แจมินเดินเข้าไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำจนเสร็จเรียบร้อยก่อนจะเดินยิ้มหน้าบานออกมาแล้วทิ้งตัวลงที่เตียงตามเดิม กลิ่นของเจโน่ยังอยู่ซากถุงยางก็ยังอยู่ในถังขยะทุกอย่างมันย้ำเตือนว่าต่อจากนี้พวกเขาคงไม่ใช่แค่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว

หัวใจที่เต้นรัวอย่างชัดเจนเมื่อตอนหลายชั่วโมงก่อนมันไม่ใช่เรื่องโกหกเพราะคำว่าเพื่อนทำให้เขามองข้ามความรู้สึกบางอย่างของตัวเองไปเพราะเมื่อเทียบกันแล้วการมีเซ็กซ์กับผู้หญิงเมื่อสองวันก่อนกับการมีเซ็กซ์กับเจโน่มันทำให้แจมินตอบตัวเองได้

มือบางหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาคนที่ทำให้รู้จักกับความสุข  “อยู่ไหนออกไปทำไม่บอก ได้แล้วทิ้งเหรอกูร้องไห้เลยมึงรู้ไหม”

/เดี๋ยวนะ มึงร้องทำไม รอก่อนเดี๋ยวกลับไปเข้ามาเคลียเอกสารเฉย ๆ/

“เหรอ”

/อย่าทำเสียงแบบนี้ขอร้อง นี่มึงร้องจริงป้ะกูใจเสียแล้วนะ/

“....”

/แจมินครับ รออีกสักสิบนาทีได้ไหมใกล้เสร็จแล้ว/

“....”

/โอเคเดี๋ยวออกไปตอนนี้แหละ/

“ถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องมาแค่นี้นะ”

ใจจริงก็อยากแหย่เล่นแต่พอได้ลองงอนแล้วมันก็สนุกจนทำให้งอนจริง ๆ แทนเจโน่ดทรกลับแต่ก็ถูกแจมินตัดสาย โทรมาอีกก็ตัดสายอีกจนกระทั่งสายที่สาม

“อะไร ไม่ว่างไม่ใช่เหรอโทรหากูทำไม”

/มึงอย่าเป็นงี้ดิกูขอเคลียงานแล้วเดี๋ยวเข้าไปงอนกันแบบนี้กูไม่สบายใจนะ/

“ไม่งอนแล้ว มึงทำงานเถอะ”

/แน่นะ/

“อือ จะกลับมาป้ะหรือจะกลับห้องมึงเลย”

/เดี๋ยวกลับไปจะกินอะไรไหมมึงยังไม่ได้กินไรเลยนะ/

“ไม่รู้อะ ซื้อมาเหอะกูกินหมดแหละ”

/อืม รอก่อนนะ/

“รู้แล้ว”

2/3

#doubtnomin

ไม่เพื่อนกันแล้วนะแบบนี้กีสสสสสสสส