น่าเบื่อชะมัด

อ๊ะ....

พอคิดแบบนั้นแล้วหันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ตรงเสาก็เผลออุทานออกมา ทั้งที่ยังผ่านวันนี้ไปได้ไม่ถึง12ชั่วโมงด้วยซ้ำแต่นิชิโนะดันรู้สึกว่าการนั่งหันหน้าใส่คอมพิวเตอร์นี่มันจะน่าเบื่อเกินไปแล้ว พิมพ์งานได้เพียง2-3บรรทัดจากนั้นก็ต้องถอนหายใจออกมา ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองจะเสพติดการถอนหายใจเป็นพิเศษ

 ทั้งๆที่รู้สึกว่ามันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยสักนิดเดียว

.

.

หญิงสาวพาร่างกายที่ใครต่อใครพากันทักกันว่าเธอควรจะกินข้าวให้เยอะกว่านี้มาเดินตร็ดเตร่อยู่ย่านการค้าที่ตัวเองไม่ได้มาบ่อยนัก ท่าเดินแสนเอื่อยเฉื่อยไม่ค่อยสมกับเป็นหนุ่มสาวสมัยนี้อย่างที่ใครเขาว่ากัน 

จะว่าไปแล้ว-- แล้วไอคำว่าหนุ่มสาวสมัยนี้มันกว้างเกินไปรึเปล่านะ ไม่รู้ว่าจะหมายถึงอะไรกันแน่ พวกจบใหม่ไฟแรงอย่างนั้นเหรอ หรือจะเป็นพวกทำอะไรก็ดูกระฉับกระเฉงไปหมด

ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องที่จะมาถกเถียงเสียหน่อย ยังไงซะก็ถูกมองว่าเป็นพวกเอื่อยเฉื่อยมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วนี่เนาะ ไอเรื่องของไฟในการทำงานถ้ามาถามเอาป่านนี้ก็คงจะมีแต่ยิ้มอย่างเจื่อนๆก่อนจะตอบออกไปว่ามันคงมอดไปหมดแล้วเท่านั้นแหละ

สองเท้าเดินอย่างไร้จุดหมายท่ามกลางอากาศแสนอบอ้าวของแดดช่วงเที่ยงวันจนเกิดเหงื่อแสนเหนอะหนะอยู่ตามแผ่นหลัง แล้วถ้าถามว่าทำไมถึงได้มาเดินอยู่ในที่แบบนี้ได้ทั้งๆที่อยู่ในเวลาทำงานล่ะก็ คงเพราะว่านี่คือการทำงานนอกสถานที่ยังไงล่ะ นิชิโนะที่ออกมาพบลูกค้าและดันเสร็จไวกว่ากำหนดก็เลยใช้เวลาที่เหลือขออู้งานสักแปป เพราะถึงจะเข้าออฟฟิศไปอีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็คงถูกชวนออกมากินข้าวอยู่ดี 

ระหว่างที่ใช้สายตาสอดส่องมองหาร้านอาหารหรือคาเฟ่ที่พอจะช่วยคลายร้อนในยามนี้ก็ไปสะดุดเข้ากับผู้หญิงหน้าตาแสนคุ้นเคยเข้าให้ทางด้านตรงข้ามของอีกฝั่งถนน 

ชิราอิชิที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูเหมือนว่ากำลังโทรศัพท์คุยกับใครบางคนอยู่ เธอควรจะอยู่รอทักดีไหมนะ จะรบกวนเวลาทำงานของอีกฝ่ายรึเปล่า ในขณะที่เอาแต่คิดอยู่อย่างนั้นก็โดนทักเข้าเสียก่อนจะตัดสินใจอะไรได้

"นิชิโนะซังง !"

"อ่า..ชิราอิชิซัง สวัสดีค่ะ" นิชิโนะพูดพร้อมผงกหัวทักทาย

"บังเอิญจังเลยนะคะ" 

ไม่พูดเปล่า หญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้ามตอนนี้กำลังเดินข้ามถนนเพื่อมาหานิชิโนะ ตอนที่กำลังเดินดูกระฉับกระเฉงดีจัง แบบนี้รึเปล่านะไอคำนิยามของหนุ่มสาวสมัยนี้ 

ปกตินิชิโนะมักจะเจอชิราอิชิในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ตกดินเลยทำให้ไม่คุ้นชินกับเธอในตอนนี้เท่าไรนัก ผิวของเธอดูจะขาวสว่างกว่าที่คิดเอาไว้หลังจากที่มองผ่านแสงไฟมาโดยตลอด 

นิชิโนะใช้เวลาสำรวจชิราอิชิในยามกลางวันจนกระทั่งเธอเดินมาอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบนั่นยังคงมอบรอยยิ้มที่คาดเดาไม่ได้มาให้เสมอพร้อมกับเอ่ยถาม

"นิชิโนะซังมาทำอะไรแถวนี้คะ ?" 

"มาพบลูกค้าค่ะ เสร็จเร็วกว่ากำหนดก็เลยว่า...." 

"ว่า ?" จู่ๆก็ตัดประโยคลงทั้งอย่างนั้น กำลังคิดอยู่ว่าผู้หญิงตรงหน้าเธอท่ี่กำลังเอียงคอสงสัยอยู่นั้นจะทำแบบที่เธอคิดเอาไว้รึเปล่านะ

"...ว่าจะหาอะไรแถวนี้ทานเป็นมื้อกลางวันไปเลย..."

"อ๊ะ ถ้าแถวนี้ฉันรู้จักร้านอร่อยๆอยู่นะคะ--"

ว่าแล้วเชียว

.

.

คาเฟ่ที่ตกแต่งอย่างประณีตพร้อมกับสาวสวยที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ มองดูท่าทางที่กำลังไล่สายตาดูเมนูอาหารอย่างไม่รีบร้อนนั่นทำให้ดูสุขุมอย่างบอกไม่ถูก 

ความจริงก็ควรจะเป็นอย่างนั้นแหละ ถึงแม้ว่าตามปกติจะดูเป็นคนที่มีความกระตือรือล้นสูงเสียจนเทียบไม่ติด แต่ก็มักจะแผ่รังศีของความเป็นผู้ใหญ่ออกมาอยู่ตลอดเวลา ทั้งเวลาพูดหรือท่าทางต่างๆ ถ้าลดไอนิสัยชอบมาแหย่ได้ัสักนิดนึง เธอก็คงจะให้ความเคารพในฐานะคนอายุมากกว่ากว่าที่เป็นในตอนนี้ล่ะนะ

 พอนึกถึงเรื่องอายุก็มักจะทำให้เผลอลืมไปตลอดเลยว่าคนที่กำลังทำตัวตามสบายตรงหน้านี่อายุมากกว่านิชิโนะตั้ง 5ปี พอคำนวณเป็นตัวเลขดูแล้วก็ห่างกันพอสมควรเลย ถึงแม้มองหน้ากี่ทีก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นความจริงเท่าไรนัก

"ชอบมองหน้ากันจังเลยนะ" 

หลังจากสั่งอาหารเสร็จชิราอิชิก็พูดออกมาอย่างนั้นพร้อมกับยกแขนขึ้นมาเท้าคางไว้ ส่วนขาก็คงจะนั่งไขว้ห้างอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะ เธอให้ความรู้สึกว่าจะต้องทำแบบนั้นเสมอ ส่วนสิ่งที่น่าแปลกใจก็คือเธอมักจะรู้ตัวอยู่ตลอดเวลาที่นิชิโนะจ้องมองใบหน้าของตนแม้ว่าสายตาของเราสองคนจะไม่ได้สบกันเลยก็ตาม 

"หื้ม เปลี่ยนสีลิปด้วยนี่" 

"แปลกเหรอคะ ?" ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาเปลี่ยนเอาวันนี้หรอก น่าจะสักประมาณอาทิตย์กว่าๆได้แล้ว นานพอๆกับช่วงที่ได้เจอกับชิราอิชิล่าสุดเลยก็ว่าได้

"หื้อ เปล่า" ชิราอิชิส่ายหน้าก่อนจะละสายตาจากดวงตากลมใสของนิชิโนะลงไปที่ปากสีชมพูพีชได้รูป 

แล้วก็ยิ้ม  ไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด

"แล้วนิชิโนะซังรู้รึเปล่าคะว่ามันหมายความว่ายังไง ?"

"หมายถึงเรื่องไหนเหรอคะ ?"

"ก็อย่างพวกอยู่ดีๆจากที่ไม่เคยแต่งตัวก็ลุกมาแต่งตัว หรือเปลี่ยนพวกเครื่องประดับที่ตัวเองใช้อยู่แล้วเป็นประจำน่ะ" อะไรกัน นั่นก็แค่เบื่อที่จะใช้ของเดิมๆไม่ใช่เหรอไง นิชิโนะเองก็เป็นพวกขี้เบื่อเกินคาด จะเปลี่ยนอะไรบ้างก็ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน แต่ก็ทำเป็นสงสัยเพื่อต่อบทสนทนาของอีกคน

"แล้วมันหมายความว่าอะไรล่ะคะ ?"

"ก็คงจะอยากให้คนที่ชอบหันมาสังเกตตัวเองบ้างล่ะมั้งคะ"

"เห.....ไม่เคยรู้มาก่อนเลย" พูดงึมงัมให้ได้ยินเพียงคนเดียว ถ้าหากจะเป็นใครสักคนที่ทักแล้วล่ะก็ คงจะเป็นเธอนั่นแหละที่ทักท้วงคนแรก ทั้งที่ก็คุยกับเพื่อนสนิทหนึ่งเดียวในที่ทำงานอย่างทาคายาม่าไปแล้วก็ตาม แต่ไม่เห็นเจ้าตัวจะทักอะไรขึ้นมาบ้างเลย นึกโทษเพื่อนตัวเองไปซะแล้วสิ ชอบทักท้วงเธอเป็นประจำ แต่ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงไม่ยอมสังเกตกันล่ะ แล้วทำไมต้องมากลายเป็นเธอคนนี้ที่รู้เรื่องก่อนเป็นคนแรกด้วย 

"แล้วนิชิโนะซัง.....มีคนที่ชอบแล้วเหรอคะ ?"

ถ้ามีความมั่นใจมากพอที่จะหลงตัวเองได้ล่ะก็นะ คงคิดว่านั้นคือการหลอกถามว่ามีแฟนรึยัง แต่พอเป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากปากของชิราอิชิแล้ว สุดท้ายก็ไม่สามารถคาดหวังอะไรได้เลยอยู่ดี

"เรื่องนั้น....ไม่มีหรอกค่ะ...." เป็นคำพูดที่เหมาะกับคนมืดมนเช่นเธออย่างน่าเหลือเชื่อ ทั้งเอื่อยเฉื่อยแล้วก็มืดมนสินะ นิชิโนะลูบหลังมือของตัวเองไปมาก่อนจะพูดโดยไม่ได้สบตากับคนตรงข้าม "ถึงจะมี..ฉันก็คิดว่าคงจะไม่มีทางสมหวังหรอกค่ะ"

"คนอย่างนิชิโนะซังเนี่ยนะคะ" 

ก็คนอย่างนิชิโนะเนี่ยแหละค่ะ...

"ถ้าหากว่า...ฉันเป็นผู้ชายล่ะก็นะ...คิดว่าอยากจะปกป้องนิชิโนะซังเอาไว้ให้ได้เลย" ชิราอิชิพูดขึ้นมาอย่างไม่จริงจังนัก เพราะงั้นนิชิโนะเองก็ไม่ควรไปใส่ใจอะไรกับมันมาก

แต่

"ถ้าเป็นผู้ชายอย่างนั้นเหรอ.."

"หื้ม ?"

"เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวเกินไป" นิชิโนะโบกมือปัดอย่างไม่ให้ชิราอิชิใส่ใจกับมันมากนัก

"นั่นสินะ...." เธอเงียบลงไปนานกว่าปกติเสียจนนึกว่าบทสนทนาจะจบลงเพียงเท่านี้ แต่ทว่า ชิราอิชิก็เลือกที่จะเปิดปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"ถึงจะเป็นผู้หญิง ฉันก็ยังคิดว่านิชิโนะซังน่าปกป้องอยู่ดีค่ะ" 

เป็นครั้งแรกที่ได้รับรอยยิ้มที่แตกต่างออกไปจากทุกที

 นั่นจะเรียกว่าความจริงใจที่สามารถส่งผ่านมาพร้อมกับร้อยยิ้มของเธอได้มั้ยนะ ?

นิชิโนะกำลังนั่งอยู่บนรถไฟเหาะอย่างไม่ทันได้รู้ตัว แค่เพียงในช่วงพริบตา รถไฟก็พาเธอมาอยู่ในจุดที่สูงที่สุดก่อนจะดึงลงไปตามรางด้วยความเร็วสูงเกินกว่าที่ตัวเธอจะต้านทานได้ไหว ก่อเกิดเป็นความรู้สึกเสียววูบในท้อง--

"ขอโทษที่ให้รอค่ะ"

เสียงพนักงานที่ขัดให้ทุกอย่างพังทลายลง นิชิโนะกระพริบตาปริบๆ เธอยังคงนั่งอยู่ที่คาเฟ่ร้านเดิมพร้อมกับสาวสวยที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ท่าทางดีใจออกนอกหน้าเมื่อได้เห็นอาหารหน้าตาน่ากินวางอยู่ตรงหน้าทำให้ดูไม่สมกับเป็นคนที่อายุมากว่าเธอ5ปี นิชิโนะถอนหายใจออกมา ช่วงนี้รู้สึกว่าจะชอบทำเป็นพิเศษสินะ 

ไม่ช่วยอะไรจริงๆนั่นแหละ 

ทั้งอาการวูบวาบบริเวณท้องที่ไม่ได้หายไปไหน

รวมถึงหัวใจที่เต้นเร็วเสียจนจับจังหวะไม่ได้นี้ด้วย